ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΤΑΞΙΚΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΩΝ, ΕΝ ΤΡΙΚΥΜΙΑ...!

Του Θοδωρή Γιάνναρου*

Οι αρθρογράφοι-πολιτικές ύαινες του Σύριζα μας πετάνε στα μούτρα περί έλλειψης ταξικής συνείδησης στους πολίτες, αγνοώντας παντελώς τους όρους που δημιουργούν μια ταξική συνείδηση. Μιλάνε και γράφουν σαν να είναι κάποιο μάθημα που αρκεί να αποστηθίσεις για να την τοποθετήσεις μέσα σου και να γίνεις δίκαιος, αλληλέγγυος και αλτρουιστής… Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους! 
Ο μπολσεβίκος Μανιός προσπάθησε ατυχώς να περιγράψει τις αντιλήψεις περί κακών πλουσίων στην Ελλάδα, σκυλεύοντας πάνω στο νεκρό κορμί ενός νέου παιδιού, που θα μπορούσε να είναι γιος του καθενός από εμάς, παραγνωρίζοντας το γεγονός πως ένα νεκρό παιδί προκαλεί τον ίδιο πόνο σε φτωχό ή σε πλούσιο πατέρα! Για δυστύχημα που εμπεριέχει… "ταξικά στοιχεία” έκανε λόγο ο απίθανος αυτός βουλευτής/σκυλευτής του Σύριζα, αναφερόμενος στο μοιραίο τροχαίο που σημειώθηκε το απόγευμα της Κυριακής στην εθνική οδό και στο οποίο χάθηκαν τρεις νέοι άνθρωποι και ένα μωρό τριών χρόνων. Ο Νίκος ο Μανιός επέμεινε με στόμφο πως το δυστύχημα εμπεριέχει… ταξικά στοιχεία. Επειδή ήταν παιδί πλουσίων, είχε γρήγορο αυτοκίνητο… δεν θα είχε σίγουρα μάθει να σέβεται τη ζωή των συνανθρώπων του, σκέφθηκε και το εκσφενδόνισε προς τους εμβρόντητους δημοσιογράφους! 

Ισχυρίστηκε, παρασυρμένος από την απίστευτη κακεντρέχεια που χαρακτηρίζει τους κομπλεξικούς του είδους του, ότι όταν υπάρχουν γρήγορα αυτοκίνητα είναι… ταξικός παραλογισμός, διότι απευθύνονται μόνο στον πολύ πλούσιο κόσμο… που αντιπροσωπεύει πάντα, κατά τον ίδιο, το "απόλυτο κακό”. Ο ίδιος δεν μπορεί ν’ αγοράσει τέτοιο αυτοκίνητο, ανέφερε, ξεπερνώντας κάθε όριο γελοιότητας και απανθρωπιάς, ενώ ο άτυχος νεαρός που, κατά την άποψή του, γεννήθηκε πάνω σε τούβλα από ευρώ, το απέκτησε εύκολα και χωρίς κόπο. Αυτή η ευκολία θα πρέπει να του δημιούργησε μια κατάσταση ότι "δε βαριέσαι, όλα είναι δικά μου και μου ανήκουν”. 

Η άλλη ακατονόμαστη, η Μερόπη Τζούφη, δήλωσε από την πλευρά της ότι "η πρώτη ανάγνωση είναι ότι είναι ένα πολύ πλούσιο παιδί με πολύ ακριβό αυτοκίνητο, δεν βλέπει όρια στον δρόμο και θεωρεί ότι όλα γύρω του τού ανήκουν δικαιωματικά. Το γεγονός αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να έχει αυτή την έπαρση και να συμπεριφέρεται κατ' αυτόν τον τρόπο. Να μην είναι οριοθετημένος. Έτσι έγινε πρόξενος αυτού του δυστυχήματος”. 

Περιγράφουν οι ανθρωπιστές αυτοί βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας το στρατηγικό όπλο του κεφαλαίου, που είναι γενικευμένο σε όλον τον πλανήτη… της ύπαρξης δηλαδή πλουσίων, που ζουν στον ιδιωτικό τους παράδεισο, εις βάρος του συνόλου, αδιαφορώντας για τη ζωή του άλλου, την οποία θεωρούν αναλώσιμη… 

Χρειαζόταν, όμως, να πετύχει ένα νεκρό παιδί, που θα μπορούσε να είναι και γιος του για να κάνει την ανακάλυψη και να χύσει τόσο ανούσιο δηλητήριο; Δυστυχώς, τα δύο τελευταία χρόνια, το κόμπλεξ αυτό των κοινωνικών αποβλήτων εδώ στην Ελλάδα υλοποιείται με ταχύτητα και μάλιστα σε διαστάσεις κατακλυσμιαίου τυφώνα, στιγματίζοντας και στοχοποιώντας, για να ικανοποιήσουν μια μερίδα οπαδών τους, καλοχαϊδεμένων, που δεν θα δίσταζαν να σηκώσουν ένα όπλο και να εκτελέσουν κάποιο νεαρό παιδί, μόνο και μόνο επειδή είχε την ατυχία να γεννηθεί σε μια πλούσια οικογένεια… 

Είναι εύκολο να ανακαλύπτεις το κακό σ’ ένα εντυπωσιακό δυστύχημα που συζητιέται, παρά να αναζητήσεις την πηγή του κακού που βρίσκεται μπροστά στη μύτη σου. Είναι ακόμα πιο εύκολο να το περιγράφεις γενικόλογα και άστοχα, να παρακάμπτεις και να αποσιωπάς λεπτομέρειές του, που όχι μόνο δεν έχουν καμία επίπτωση στην εργατική τάξη που προσπαθείς να προσεταιριστείς, ούτε την ενδιαφέρουν, αλλά ούτε στο σύνολο της κοινωνίας. Μη μου πει κανείς πως δεν γνωρίζει τα χιλιάδες φθηνά αυτοκίνητα με τους "φτιαγμένους” υπερκινητήρες που σκορπούν τον θάνατο κάθε μέρα και ίσως έχουν αποκτήσει μεγαλύτερες ιπποδυνάμεις από τα περισσότερα "ακριβά” αυτοκίνητα που κυκλοφορούν. Κατά τον Σύριζα, η τιμή του κάθε αυτοκινήτου καθορίζει και τον βαθμό επικινδυνότητάς του στον δρόμο… Τι ξεπεσμός, Θεέ μου! 

Αναζητάνε την "ταξική συνείδηση” οι πονηρούληδες, όταν οι ίδιοι δεν έχουν τη στοιχειώδη πολιτική συνείδηση και κοινωνική ενσυναίσθηση για να αντιληφθούν τον όλεθρο που προξενούν τα λόγια τους… 

Μετά, λοιπόν, από αυτή την ανακάλυψη των αδίστακτων πλουσίων και… καπιταλιστικών υαινών, οι συγκεκριμένοι βουλευτάδες καταπιάνονται με τις τζούφιες επεξηγήσεις περί ταξικής συνείδησης, επιχειρώντας ν’ ανασκευάσουν, για να καταλήξουν στο τελικό απόφθεγμα: "Σε μια αλλοτριωμένη κοινωνία, όπου τα αμύητα μέλη της δεν έχουν ταξική συνείδηση, μπορούν άνετα να ευδοκιμούν… παράσιτα τύπου Βακάκη. Ας πάψουμε πια να αναζητούμε τους εχθρούς του λαού. Όσο δεν αναπτύσσουμε σωστή ταξική συνείδηση, θα είμαστε εχθροί του ίδιου του εαυτού μας", απεφάνθησαν. 

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ; Την κοινωνική ανεπάρκεια των πολιτικών αυτών μιασμάτων, τον ηθικό τους σκοταδισμό ή τον πολιτικό τους αφορισμό εναντίον όλων εκείνων που κατά την άποψή τους δεν ανήκουν στην ίδια κοινωνική και ταξική ομάδα… αλλά ανήκουν σε μια άλλη κάστα, που με την εξυπνάδα και τη δουλειά τους κατάφεραν να ζουν μια πιο άνετη ζωή, την οποία κέρδισαν, αλλά κάποιοι ζηλόφθονες κομπλεξικοί τούς καταριούνται γι' αυτό; 

Οι πλούσιοι, λοιπόν, φταίνε για όλα: Κάποιοι νέοι εισαγγελείς που στιγματίζουν αφοριστικά ανθρώπους πετυχημένους, δίχως να ελέγχουν την φρασεολογία που παράγεται στο ακατοίκητό τους, και που καταστρέφουν κάθε όρο και δυνατότητα να αποκτήσει ο λαός αληθινή, δίκαια και εποικοδομητική ταξική συνείδηση, αλλά σίγουρα όχι τη δική τους… την ερμαφρόδιτη και φασίζουσα! 

Ίσως για μια φορά πρέπει να φορέσω έναν αριστερό μανδύα, μπας και καταφέρω να αποκρυπτογραφήσω την άρρωστη κοσμοθεωρία όλων αυτών των φερόμενων ως αριστερών, που δηλητηριάζουν με κάθε κίνησή τους τα ανθρώπινα συναισθήματα, καταρρακώνοντας υπολήψεις, καθώς και την ίδια την αξιοπρέπεια των πολιτών; 

Αναλύοντας με τη σκέψη μου τις ιστορικές διαδικασίες και τις ταξικές αντιφάσεις που ανέδειξαν τον Λουδοβίκο Βοναπάρτη ως αυτοκράτορα της Γαλλίας στην εποχή της "άνοιξης των λαών”, θυμήθηκα τα εξής: "Οι άνθρωποι δημιουργούν την ιστορία τους. Τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που στην τύχη επιλέγουν, αλλά μέσα σε συνθήκες που υφίστανται άμεσα και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν μόνιμη υπενθύμιση στο μυαλό των ζωντανών. Η φράση αυτή επανέρχεται στην εποχή μας ως κραυγή αγωνίας, σε μια περίοδο που η Αριστερά αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα, ειδικά όταν νέα φασιστικά και απάνθρωπα παρακλάδια της εγκαθιδρύονται κλέβοντας τα πιο αφελή κομμάτια της και παραφράζοντας α λα καρτ και κατά το δοκούν την όποια ιδεολογία της. Χαρακτηριστικά, μετά την οδυνηρή ήττα του καλοκαιριού και την αμαχητί προσχώρηση του Σύριζα στους κόλπους των δανειστών, αναδύεται εξ αριστερών μια πολύ επικίνδυνη και αδιέξοδη ανάλυση των γεγονότων, που περιστρέφεται γύρω από συναισθηματισμούς και ηθικά διλήμματα. Έτσι, πολλοί πολιτικοί αλλά και πολίτες στο όνομα της πολιτικής και ιδεολογικής καθαρότητας αναλύουν τις πολιτικές εξελίξεις με στατικούς όρους, μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους υφιστάμενους αρνητικούς κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. 

Τον τελευταίο καιρό, τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα χαρακτηρίζουν τον Σύριζα ως κόμμα "προδοτικό” και ιμιτασιόν αριστερό, που συνειδητά εξαπάτησε τον ελληνικό λαό και κυβερνά για το προσωπικό όφελος των στελεχών του και των παρατρεχάμενών τους. Η προαναφερθείσα προσέγγιση είναι επιφανειακή και επιδερμική, καθώς η υποχώρηση του Σύριζα δεν εξηγείται με όρους προθέσεων, όπως διατείνονται μανιωδώς τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς. Σε μια εποχή που η κρίση πολλαπλασιάζει τις υλικές, συνειδησιακές και πολιτικές αντιφάσεις, θα πρέπει επειγόντως να γίνει μια στροφή στα κλασικά κείμενα που θεμελίωσαν και καθόρισαν την πορεία της Ελλάδας, καθώς τη στιγμή που το συνονθύλευμα αυτό διεξάγει συντονισμένα και συγκροτημένα έναν ανηλεή ιδεολογικό πόλεμο εναντίον όχι μόνον της Αριστεράς, αλλά συντονισμένα εναντίον όλων εκείνων που χαρακτηρίζουν τα ιδεώδη αυτής της χώρας, ειδικά δε την ανθρωπιά των πολιτών της… Ο Σύριζα κατάφερε να επικρατήσει ο βολονταρισμός, τα συνθήματα άνευ περιεχομένου και εντέλει ο αφορισμός κάθε εν δυνάμει διαλεκτικής σκέψης. Σε ό,τι αφορά τις προκλήσεις του Σύριζα, αξίζει να εκφραστούν όλοι οι μείζονες προβληματισμοί που λόγω του πυκνού πολιτικού χρόνου της περιόδου ήταν για μήνες κρυμμένοι κάτω από το χαλί μιας άγριας και σισύφειας πραγματικότητας. Ο Αριστοτέλης ανέφερε κάποτε, σ’ εκείνη την Ελλάδα που τότε διέπρεπε χτίζοντας ιστορία και πολιτισμό, πως ο εθισμός, η επανάληψη και η συνήθεια διαμορφώνουν τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα των ανθρώπων. Από μια άλλη θεωρητική σκοπιά θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως "δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το "είναι” τους, αλλά, αντίθετα, το κοινωνικό τους "είναι” καθορίζει τη συνείδησή τους… Οι προαναφερθείσες φράσεις στοιχειώνουν τις συνειδήσεις όλων των μελών του Σύριζα, καθώς η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει είναι ο φόβος μιας εμπέδωσης της ματαιοδοξίας και της Πασοκοποίησης… 

Σε οριακές καταστάσεις, όπως αυτές που σήμερα βιώνουμε, είναι πολύ εύκολο να νικηθεί από την υπάρχουσα πραγματικότητα και να υποπέσει σε μια υβριδική μετάλλαξη, που πολιτικά μεταφράζεται στο ότι διεκδικεί την "ιδιοκτησία” των μνημονίων και μάλλον τα καταφέρνει. Επιπλέον, ο Σύριζα θα έπρεπε, αν θέλει πολιτικά να επιβιώσει και να μη χαθεί, να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς στην ελάττωση του κράτους, που αυτήν τη στιγμή είναι στα χέρια συνδικαλιστικών συμφερόντων… δικής του κοπής και αποτελούν την τροχοπέδη στην οποιαδήποτε θεσμική τομή προς τον όποιον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας, μετά τη λαίλαπα που ο ίδιος εσκεμμένα διαμόρφωσε. Σε ένα άλλο επίπεδο, θα πρέπει να συζητηθεί το ζήτημα της εσωτερικής δημοκρατίας και η σχέση κόμματος-κυβέρνησης. Στα κόμματα που σέβονται το Σύνταγμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες, η εσωτερική οργάνωση του, αντικατοπτρίζει την μελλοντική εικόνα της κοινωνίας που επιθυμεί, βάσει του προγράμματός του, να συγκροτήσει. Για αυτό το λόγο θα πρέπει κάθε μέλος να νιώθει ότι ακούγεται και η δική του φωνή, ώστε να αποφευχθεί η "γραφειοκρατικοποίηση” των στελεχών του, που πάντα, όπως έχει δείξει η ιστορία, οδηγεί σε πρώτο επίπεδο στην αδράνεια και ύστερα στην ιδεολογική και οργανωτική αποσύνθεση, κάτι που από τους πρώτους μήνες διακυβέρνησής του, έχει υπάρξει. 

Στο επίπεδο του πολιτικού λόγου η πιο έντονη κριτική στον Σύριζα, περιστρέφεται γύρω από το προεκλογικό του σύνθημα, το 2015: "Η ελπίδα έρχεται”. Αλήθεια, για ποια ελπίδα μιλούσατε τότε; 

"Κύριοι του Σύριζα, κύριε Μανιέ και κυρία Τζούφη, η ελπίδα για να ξεδιπλώσει το περιεχόμενό της, θα πρέπει να απολεπιστεί πρώτα, αφήνοντας τους ανθρώπους άναυδους. Πιο συγκεκριμένα, η ελπίδα γεννιέται σε εποχές απόγνωσης και απελπισίας, όπου όλα τα ιστορικά και κοινωνικά δεδομένα ρευστοποιούνται ή βρίσκονται υπό άρση. Αυτό συμβαίνει, διότι η ελπίδα είναι η έσχατη προσδοκία του ανθρώπου, πριν κλείσει οριστικά ο ορίζοντας του μέλλοντος. Στις μέρες μας ζούμε οριακές καταστάσεις και είμαστε όμηροι της σύνθετης και ομιχλώδους πραγματικότητας που δημιουργήσατε, όπου επικρατεί άκρατος κομματισμός, κοινωνικός κατακερματισμός κάθε ηθικής ταυτότητας, αλλά εμείς είμαστε αναγκασμένοι να σταθούμε μπροστά στις αντιφάσεις που ξεβράζει η ιστορία για να βρούμε διεξόδους εκεί που μαζί σας δεν βλέπουμε. Μας απογοητεύσατε κύριοι, μας εμπαίξατε, μας εξαπατήσατε, αλλά όλα αυτά, μας δημιούργησαν την ελπίδα, πως θα φύγετε, δεν θα σας ξαναδούμε ποτέ και θα σβήσετε όπως οι εφιάλτες σβήνουν με την επέλαση κάθε αυγής…”. 

*Ο Θοδωρής Γιάνναρος είναι Μοριακός Βιολόγος, τ. Διοικητής του Νοσοκομείου "Ελπίς”, & Μέλος του "Τομέα Υγείας” της Νέας Δημοκρατίας.

Πηγή: capital.gr