Του Γιάννη Πανούση Στο περιγιάλι το κρυφό(ν)
κρύφτηκαν αίφνης όλοι
Κ. Θ. Ριζάκης, Η πλέον γραφώδης αρπαγή
Ολοκληρωτικές αντιλήψεις, εμπρηστικές δηλώσεις, φανατικοί μαχητές απόλυτων αληθειών, ένθεν/κακείθεν μονοπωλιακός πατριωτισμός (συμφεροντολογικός, κρυφοκομματικός ή συναισθηματικός).
Άλλοτε υπερπροστατεύομενοι κι άλλοτε απροστάτευτοι από την Ιστορία πορευόμαστε σχεδόν στα τυφλά. Οι "προστάτιδες δυνάμεις" της Ελλάδας και του Ελληνισμού, είτε βρίσκονται μέσα στη χώρα (ως εθνικά αποθέματα), είτε "κυκλοφορούν έξω" (αναδιατασσόμενες με βάση τα δικά τους γεωστρατηγικά συμφέροντα) έχουν κουραστεί να μας κανακεύουν.
Από την άλλη, ο χρόνος συνιστά αναπόσπαστη, ίσως και την πιο κρίσιμη, παράμετρο της πολιτικής στρατηγικής. Στον κόσμο των συνεχών κι ενίοτε αλληλοαναιρούμενων μετατοπίσεων, ελλείψει σταθερών και γραμμικών προβλέψεων, η διαχείριση του πολιτικού/εθνικού χρόνου (συμπίεσης ή αποσυμπίεσης, δρομολόγησης καλής ή αποτροπής κακής λύσης), προϋποθέτει ένα μίνιμουμ συνεννόησης και συναίνεσης.
Στην πατρίδα μας δυστυχώς η ιστορική μνήμη δεν λειτουργεί ούτε ως κάθαρση, ούτε ως αναστοχασμός. Έχει σφηνωθεί ανάμεσα στην αυτοσυντηρητική φοβική άμυνα και στη διεθνιστική (;) ιδεοληπτική επίθεση. Διαιρούμαστε πάντοτε δια του 2 και επιχειρηματολογούμε πάντοτε κατά περίπτωση (άνευ κοινώς αποδεκτών αρχών και αξιών).
Δίχως όμως κόκκινες, πράσινες, γαλάζιες κοινές γραμμές για το έξω πρόβλημα, στο τέλος θα μας μείνουν οι πολεμικές ιαχές και το βομβαρδισμένο εσωτερικό πεδίο βολής.
Φοβού τους πολιτικούς χωρίς εθνικό σχέδιο (ή και δίχως εθνική ταυτότητα) οι οποίοι αρέσκονται να φιλονικούν για την ταυτότητα των άλλων. Τα πάντα/όλα κινούνται στο πεδίο της ασάφειας (...δεν έχετε συνολική πολιτική... εσείς δεν είχατε συνολική πολιτική...). Σε γενικές γραμμές ουδείς μπορεί να καταρτίσει και να εφαρμόσει συνολική και μακροχρόνια πολιτική όταν άπαντες χαϊδεύουν τα συγκυριακά "θέλω" των πολλών, υπακούουν στις κραυγές του πλήθους, θυσιάζουν το μέλλον για μία πρόσκαιρη επανεκλογή.
Η καταστροφική κουλτούρα μιάς Πολιτείας που θεσμοθετεί και λειτουργεί αλά καρτ, η επί δεκαετίες επαγγελόμενη ενότητα του μέλλοντος (ως μαγιά για τη διχόνοια του παρόντος), οι ψευδαισθήσεις του περιούσιου λαού και του θεόσταλτου, πάντοτε χαρισματικού, ηγέτη-σωτήρα, οι άγονες μεταρρυθμίσεις και οι συνεχείς απορυθμίσεις, η κρίση που έγινε παρακμή (λόγω γενικής θεσμικής κόπωσης) και η παρακμή που οδήγησε σε κατάρρευση (ένεκα ερασιτεχνικής πολιτικής κι αναξιόπιστων πολιτικών), η μη-κανονικότητα ως τρόπος ζωής κι επιτυχίας του νεο-έλληνα, η δοξολόγηση της διαφθοράς και η αναγωγή της σκοπιμότητας σε "θρησκευτική πίστη", ο κάλπικος ριζοσπαστισμός, ο σκοταδισμός της τυφλής τάξης και της "καλής βίας", ο κυνικός τυχοδιωκτισμός και ο πλουμιστός καθεστωτισμός, ο ενοχοποιημένος πουριτανισμός και η θεωρία του "όλα επιτρέπονται", οι ιδεολογικές άκρες και οι πολιτικές ακρότητες, τα στολίδια του πολιτικού ψέματος και η δημοσιογραφία της συγκάλυψης, το βάθος της κρίσης και τα αβαθή της εξαπάτησης, η άρνηση της υπεύθυνης ενηλικίωσης, η βασιλεία του φόβου και της ανασφάλειας, η εξοικείωση με το χειρότερο που δεν έχει ακόμα συμβεί, τα σταυρικά ζητήματα της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Τρομοκρατίας, της Δικαιοσύνης, των Δικαιωμάτων, της Φτώχειας, του Ρατσισμού, της προσφυγιάς/μετανάστευσης:
Θεέ μου, με όλα αυτά και με όλους αυτούς, σε ποιόν και σε τί να πιστέψει κάποιος ώστε να αισιοδοξεί;
* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
Πηγή: https://www.capital.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.