Μια φορά και έναν καιρό ζούσε σ’ ένα δάσος μια κοπελιά που τ’ όνομά της ήταν Ελπίδα.
Γιατί ζούσε γεμάτη ελπίδα για τον Ερχομό.
Περίμενε κάτι καινούργιο να συμβεί. Μα ένιωθε πως απ’ αυτά που ήξερε δεν ήταν άλλο τίποτα να μάθει. Ήξερε πως μέσα στο δάσος μπορούσε να βρει τροφή όταν πεινούσε, νερό απ’ το ποτάμι όταν διψούσε, έτριβε δύο πέτρες και άναβε φωτιά στα ξύλα για να ζεσταθεί.
Τ’ αηδόνια ήταν πάντα κάπου τριγύρω όταν ήθελε να τραγουδήσει μαζί τους. Ήξερε πως όταν ερχόταν η βροχή και οι κεραυνοί θα έτρεχε μέσα στη σπηλιά της για να μη βραχεί. Ήξερε όλα όσα ήθελε να ξέρει και στ’ αλήθεια ζούσε καλά.
Όμως κάτι της έλειπε και την εμπόδιζε να τα γευτεί όλα αυτά μέχρι τη ρίζα τους. Της έλειπε η ρίζα όλων αυτών των πραγμάτων. Ένα μικρό κομμάτι από το καθένα. Και κάθε τόσο το θυμόταν και όλο συννέφιαζε. Κι αυτό δεν την άφηνε να μεγαλώσει.
Κι έτσι αποφάσισε να χαρεί που ήταν μικρή. Κι άρχισε να βλέπει το δάσος από την αρχή.
Τώρα πεινώ – θα φάω.
Τώρα διψώ – θα πιώ.
Τώρα κρυώνω – θα ανάψω φωτιά.
Τώρα βρέχει – θα κρυφτώ στη σπηλιά μου.
Κι εκεί στη σπηλιά κοιτώντας τα σύννεφα ξανάζησε όλη τη ζωή στη βάση της.
Τα σύννεφα δεν είναι χώρια απ’ τον αέρα, απ’ το νερό, από τη γη.
Τα σύννεφα κινούνται απ’ τον αέρα, φέρνουν το νερό που πέφτει στη γη. Η γη γεννάει τα δέντρα και αυτά τους καρπούς.
– Κι όταν ο αέρας φυσά στα φυλλώματα εγώ φοβάμαι. Κι όταν τσουγγρίζουν τα σύννεφα κάνουν τις αστραπές και τους κεραυνούς και φεύγω μακριά τους και κρύβομαι στη σπηλιά μου για να μη φοβάμαι και να μη βραχώ απ’ τη βροχή.–
Κι όπως κοίταζε τα σύννεφα και τους μιλούσε, έγινε ένα μ’ αυτά κι ανέβηκε και βγήκε απ’ τη βροχή.
Κι όπως κοίταζε τα σύννεφα και τους μιλούσε, έγινε ένα μ’ αυτά κι ανέβηκε και βγήκε απ’ τη σπηλιά της.
Και τ’ αγάπησε, γιατί ήταν κομμάτι του εαυτού της και ….και, και, και.
Ανακάλυψε το ΚΑΙ που το χρησιμοποιούσε όλη της τη ζωή.
Γιατί τα σύννεφα ήταν ΚΑΙ αέρας ΚΑΙ νερό ΚΑΙ αστραπή. Και βρίσκονταν ΚΑΙ στη γη ΚΑΙ στη θάλασσα και είναι ΚΑΙ μέσα στη φωτιά, όταν τη σβήνουν και είναι ΚΑΙ μέσα στη σπηλιά, αφού μπαίνουν μαζί της όταν κρύβεται για να μη βραχεί.
ΚΑΙ, η Ελπίδα έγινε όλες οι δυνάμεις του κόσμου μαζί.
ΚΑΙ ο κεραυνός ΚΑΙ η λιακάδα.
ΚΑΙ ο ήλιος ΚΑΙ το φεγγάρι.
ΚΑΙ η θάλασσα ΚΑΙ η στεριά.
ΚΑΙ ο αέρας ΚΑΙ η φωτιά.
Και η ομορφιά είναι στο ΚΑΙ.
ΚΑΙ μεγάλωσε.
Σοφία Φώτεινα – Χατζηκοκόλη
Ολιστική Ψυχοθεραπεύτρια στον Οργανισμό Κώστας Φωτεινός – Καφέ Σχολειό και Yoga Instructor RYT 600 στο Himalayan Yoga Meditation of Hellas
Σοφία Φώτεινα-Χατζηκοκόλη
Είμαστε ένας Οργανισμός που ασχολείται με την Ολιστική Ανάπτυξη του Ανθρώπου από το 1979 στην Ελλάδα. «Καφέ Σχολειό» είναι η μέθοδος για την Ανάπτυξη του Ανθρώπου του Κώστα Φωτεινού. Ήταν Πανεπιστημιακό μάθημα που διδασκόταν στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, στο Παρίσι και στη συνέχειαστο Πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ. Λέγεται «Καφέ» γιατί οι ομάδες μας έχουν τη λειτουργία του καφενείου, όπου «τα λέμε» φιλικά, με αποδοχή και «Σχολειό» γιατί μαθαίνουμε για τον εαυτό μας. Ιδρυτής: Κώστας Φωτεινός. Σήμερα συντονίζει η Σοφία Φώτεινα-Χατζηκοκόλη Δείτε τα πλήρη στοιχεία του Καφέ Σχολείου| Himalayan Yoga Meditation
Το παραμύθι του σύννεφου και της βροχής
Πηγή: https://www.omorfizoi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.