ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ!

  Τασούλα Καραϊσκάκη

Το γεγονός ότι η πανδημία κατάφερε να έλξει και πάλι τα βλέμματα του κόσμου, τα σχεδόν καθολικά στραμμένα στον πόλεμο στην Ουρανία, στην ενεργειακή κρίση και στο κύμα ακρίβειας, ενισχύει τον χαρακτηρισμό της ως κινούμενης άμμου, ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου τοπίου, μιας εξαντλητικής σε διάρκεια ταινίας με ψεύτικους τίτλους τέλους. Επανακάμπτει ως μετρήσιμη απειλή, παρότι εγκλωβισμένη στον αναπόδραστο ρυθμό αποκλιμάκωσης των σκληρών δεικτών της.

Η νέα, ακόμη πιο μεταδοτική υποπαραλλαγή της «Ομικρον», η ΒΑ.2, εισέβαλε ανεμπόδιστα από τις κερκόπορτες της γενικής χαλάρωσης και της μείωσης της ανοσίας, δοκιμάζοντας αυτή τη φορά όχι τόσο τη σωματική, όσο την ψυχική και πνευματική μας υγεία. Διότι διέλυσε το αφηγηματικό πλαίσιο της πανδημίας ως μιας γενικής συμφοράς με αρχή (καταιγιστική εξάπλωση στον κόσμο), μέση (ανακάλυψη και παραγωγή των εμβολίων) και τέλος. Οι ασυνέχειες στην αποδρομή της και οι αναστολές της λήξης της (13 πόλεις της Κίνας είναι ξανά σε μερικό ή ολικό lockdown) κλόνισαν τη νεόκοπη αμεριμνησία και την αναγεννημένη αντοχή, τη δειλή βεβαιότητα της διάρκειας. Σκίασαν τους επαναπροσδιορισμένους στόχους σε ένα ευρύχωρο εκείθεν. Επανέφεραν το ενδεχόμενο της παύσης και της παρέκκλισης από τη βασική ιστορία της ζωής. Αναβίωσαν τις αντιπαραθέσεις ως προς τα βασικά δεδομένα της πανδημίας, αν είναι ή όχι φάρσα, αν τα εμβόλια είναι ή όχι επιβλαβή – νωπά είναι ακόμη τα μπλόκα των φορτηγατζήδων στον Καναδά.

Το αόριστο υγειονομικό μέλλον βάθυνε κι άλλο το ρήγμα στην αντίληψη της γραμμικής προόδου, της σαφούς πορείας του κόσμου προς τα εμπρός. Δεν είναι ένας πόλεμος που έληξε με εμάς νικητές, μια μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό με ήττα του δεύτερου, δεν διαθέτει τα στοιχεία μιας τραγωδίας με λυτρωτική κάθαρση, αλλά εκείνα ενός θαλάμου αβεβαιοτήτων. Εδώ και καιρό λέγεται ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον ιό, καθώς δεν θα υπάρξει οριστικό τέλος – ο έως τώρα κρίκος στην αλυσίδα της συνέχειας. Ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα των καρκινοβατούντων αξερίζωτων δεινών, των εκκρεμών υποθέσεων· μέχρι τώρα ο κόσμος χτιζόταν πάνω σε τελειωμένους μύθους. Ταράζει αυτή η διαρκής ρευστότητα, που θαμπώνει τις διαιρέσεις του πριν και του μετά, του εδώ και του εκεί, τρομοκρατεί. Όμως σταδιακά οχυρώνει έναντι αθεράπευτων απειλών, προετοιμάζει για την είσοδο σε μια νέα φάση της ανθρώπινης ιστορίας. Η ζωή επινοεί.

Πηγή: https://www.kathimerini.gr/