"ΛΑΦΥΡΑ, ΣΤΗΝ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ"

Της Χαρούλας Βερίγου // *

Σπύρος Τρούσας, 

Ακρυλικό 50χ100 εκ. 2017

Λάφυρα, στην εκκρεμότητα της επιθυμίας

Μελαγχολική η αίσθηση της χαράς
καλοκαίρι της μνήμης και της αλήθειας
φεγγάρι μισό, σε φιλόξενη θάλασσα
ακόμη πιο μακριά ταξιδεύει απόψε τη μορφή σου η σιωπή
το ένστικτο στο βυθό των αισθήσεων
αναλφάβητοι πόθοι από τα δειλινά της νιότης
σκόνες στις αγκυλωτές καμπύλες του φάρου
κι ο καπνός της λήθης υψώνεται πάντα ερήμην μου.

Όλα στον ίδιο άνεμο χορεύουν
κορδέλα της πορφύρας σε γλαυκά κρυσταλλωμένα νερά
αγκαλιές στοιχειωμένες από φύκια κι αλμύρα
αυτές που μάταια προσπαθείς ν’ αρνηθείς
σε νοθευμένες προσμονές.

Ένας άγγελος δακρύζει στο φως
ένα παιδί τον οδηγεί, ξυπόλητο στην προκυμαία
εκεί που ρεμβάζουν οι αναμνήσεις
γαληνεμένα βλέμματα στη λιτανεία των κυμάτων
με την αθωότητα που έχουν οι Κυριακές,
ψιθυρίζεις λόγια της αγάπης
οι στάχτες του φθινοπώρου στα χέρια.

Πνεύμα αμέτοχο, καρδιά ξένη
αγνοημένα τα σημάδια και τα παράπονα
τα γλαροπούλια στον ορίζοντα αδιάφορα
το πέρασμα τους μια θλίψη ακόμη.

Στον κατήφορο το τέρμα, Αύριο…
όταν η ψυχή απειθάρχητη, με γιασεμιά
εξαγνίζεται στη δίνη του νόστου
και χάνεται στην επικράτεια του αξεδιάλυτου μύθου
με τον Έρωτα, πιστή ανάσα στην αιωνιότητα.

Μακριά από τον κόσμο των φαινομένων
ακούω τον χτύπο της καρδιάς σου
σε μυστικό κήπο
πίσω από τ’ αχνισμένα τζάμια
θυμάμαι πως ευωδιάζουν οι στιγμές.

Η πρώτη φορά, με την απροσποίητη ειλικρίνεια,
τα όνειρα, τα γερμένα στο λευκό μαξιλάρι
λάφυρα στην εκκρεμότητα της επιθυμίας
και της έναστρης νύχτας
εκείνης που ακόμη ματαιώνεται στην απουσία σου
και ας θέλει το καλοκαίρι,
να είναι η ανταμοιβή των σωμάτων.

Υπάρχουν δρόμοι, του πόθου,
εκείνοι που σε οδηγούν στην ιερή μοναξιά
και στον αλμυρό αγιασμό της θάλασσας,
ξέρεις πάει καιρός,
έχω ανοίξει ένα παράθυρο
στην πατρίδα του άλλου κόσμου
μα δεν βιάζομαι…

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Φιλιάτες Ιούνιος του 2015 (Σχεδίασμα)

Κράσι Ιούλιος του 2017 στον πλάτανο

* H Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου] γεννήθηκε στην Κρήτη. Οι ρίζες της είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσε, εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Την κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μένει σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ. Πιστεύει στην αγάπη. Συνηθίζει να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει. Την γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη, για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Την πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέται πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέει, μιλάει, ονειρεύεται, συμφιλιώνεται με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη της να γράφει. Ακουμπά στο παρελθόν, όμως η λέξη που την καθορίζει είναι το «Αύριο…»

Βιβλία: «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», εκδόσεις Φίλντισι, «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», εκδόσεις Φίλντισι, «Ιστορίες για φεγγάρια», εκδόσεις Έψιλον.

Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου. Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου και Νίκο Ανδρουλάκη και Γιώργη Κοντογιάννη. 

Πηγή: https://www.fractalart.gr/