ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

 Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ιστορικά, ίσως δεν υπάρχει άλλη διαγραφή που να έχει προκαλέσει τόση θλίψη και μούδιασμα, ακόμα σε όσους την αποφάσισαν, από τη διαγραφή του Α. Σαμαρά. Παρότι κανένας στην κυβέρνηση -και ως τώρα και από την Κ.Ο.- δεν δικαιολόγησε τον πρώην πρωθυπουργό, η Ν.Δ. πέρασε ένα μουντό και «βροχερό» Σαββατοκύριακο, ζώντας μια πονεμένη ιστορία.

Όμως, η πολιτική είναι σκληρή και απαιτεί καθαρές αποφάσεις. Ιδιαίτερα όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και η πολιτική ρευστότητα που επικρατεί, όχι μόνο στη χώρα, απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα. Στη συνέντευξή του στο «Βήμα» ο Α. Σαμαράς είπε όσα λέει εδώ και καιρό, με δύο νέα και κρίσιμα στοιχεία:

• Την αμφισβήτηση του πατριωτισμού του πρωθυπουργού, του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, του υπουργού Εξωτερικών και εντέλει όλης της κυβέρνησης, η οποία ανέχεται «μειοδοτικά σενάρια».
• Την πρόταση ο Κ. Καραμανλής να είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Το μείζον πρόβλημα είναι προφανώς το πρώτο. Σε σημείο που να εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός, στην περίφημη πια συνέντευξή του λέει σαφώς ότι δεν επρόκειτο να καταψηφίσει τον Προϋπολογισμό, δηλαδή θα έδινε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό. Είναι προφανές ότι στόχος της συνέντευξης του Α. Σαμαρά ήταν να βάλει στο τραπέζι την υποψηφιότητα του Κ. Καραμανλή. Γι’ αυτό και σαφώς αιφνιδιάστηκε από την κίνηση της διαγραφής του. Δεν προγραμματίζει κανείς ταξίδι στις ΗΠΑ αμέσως μετά την συνέντευξή του, αν -όχι περιμένει- έστω του περνά από το μυαλό το ενδεχόμενο της διαγραφής. Ούτε στη σκληρή κατά τα άλλα αντίδρασή του καταλήγει να αναρωτιέται μάλλον αμήχανα πείτε μου πού έκανα λάθος.

Είτε το περιβάλλον του είτε ο ίδιος, έχοντας στο νου τον βασικό στόχο της συνέντευξης, «ξέφυγαν» και υποτίμησαν το ασήκωτο βάρος της αμφισβήτησης του πατριωτισμού του Κ. Μητσοτάκη και του ΥΠΕΞ.

Οι εκτιμήσεις γιατί έσπευσε να ρίξει στο τραπέζι από τώρα την υποψηφιότητα του Κ. Καραμανλή κυμαίνονται από την καλοπροαίρετη, αλλά όχι ανύποπτη κίνηση, έως την προσπάθεια εγκλωβισμού του Κ. Μητσοτάκη σε μια παρατεταμένη ονοματολογία, δημόσια ζύμωση και αποσυσπειρωτικές τάσεις, για το όνομα του νέου ΠτΔ, παίζοντας ένα βαρύ όνομα της παράταξης. Όμως κι αυτός ο στόχος είναι εξαιρετικά ευάλωτος και ναρκοθετημένος. Τι εμποδίζει π.χ. τον Κ. Μητσοτάκη, όταν έρθει η ώρα, να προτείνει τον Κ. Καραμανλή για την Προεδρία της Δημοκρατίας; Τίποτα. Αλλά επειδή είναι νωρίς ακόμα γι’ αυτό, ο στόχος του Α. Σαμαρά υπονομεύτηκε από το «άδειασμα» του ίδιου του προτεινόμενου Κ. Καραμανλή. Οι συνήθως βραδυκίνητοι «κύκλοι» της Π. Κυριακού έσπευσαν εντός ημιώρου να διευκρινίσουν ότι «δεν υπήρξε καμία προσυνεννόηση» μεταξύ Σαμαρά και Καραμανλή, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η πρόταση ήταν μια μονομερής πρωτοβουλία του Α. Σαμαρά.

Ανεξαρτήτως τι πιστεύει ή τι ξέρει κανείς, αν ο Α. Σαμαράς θα μπορούσε ποτέ να κάνει επίσημη πρόταση για τον Κ. Καραμανλή χωρίς να το ξέρει ο Κ. Καραμανλής, το αποτέλεσμα είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός αναγκάστηκε να «αδειάσει» έναν άλλο πρώην πρωθυπουργό. Κι αυτό δεν είναι καλό για κανέναν. Πόσω μάλλον που ο Κ. Καραμανλής έχει πει επανειλημμένως ότι δεν ενδιαφέρεται για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Κάπως έτσι έφτασαν κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές που αγαπούν τον Α. Σαμαρά να δηλώσουν δημοσίως ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος από τη διαγραφή του, η οποία είναι «δίκαιη» και «δικαιολογημένη», μετά τα όσα είπε στο «Βήμα». Ενώ δεν βγήκε ούτε ένας βουλευτής να τον υποστηρίξει.

Τέλειωσε λοιπόν το θέμα; Είναι μια «λυπηρή απόφαση one off -«μια κι έξω»-που ελήφθη και πάμε παρακάτω, όπως είπε χθες ο Κ. Μητσοτάκης; Αν και η πτώση της κυβέρνησης είναι απίθανη, το πολιτικό ζήτημα δεν είναι πίσω μας. Ουδείς μπορεί να εκτιμήσει με ασφάλεια αν θα πάρει διαστάσεις και πόσο μεγάλες. Πόσω μάλλον όταν συνεργάτες του Α. Σαμαρά αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να προχωρήσει στη δημιουργία νέου κόμματος ή να αποτελέσει την «ομπρέλα» της πέραν της Ν.Δ. Δεξιάς, συναγελαζόμενος με τον Κ. Βελόπουλο, την Α. Λατινοπούλου και τον Δ. Νατσιό. Προφανώς δεν είναι το τέλος που αξίζει σε έναν άνθρωπο που έσωσε τη χώρα το 2012-2015 μετά τον αφελή Γ. Παπανδρέου και πριν τον επικίνδυνο Α. Τσίπρα.

Το μόνο βέβαιο, προς το παρόν τουλάχιστον, είναι ότι δεν υπάρχουν ούτε ο απαιτούμενος αριθμός βουλευτών για να πέσει η κυβέρνηση ούτε και η βούληση για ένα ταξίδι στο τρικυμισμένο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα.

ΑΙΧΜΗ

Πηγή: https://eleftherostypos.gr