SYNEDRIO-MANIA?

Του Γιάννη Πανούση

Δεν ένοιωθε κατώτερος από κανένα,

γιατί από κανένα δεν ένοιωθε ανώτερος

Θεοφάνης Χ.Ζβές, Αυθεντικοί αφορισμοί κι αξιώματα

Προφανώς δεν ζούμε στην εποχή που οι έλληνες θυσιάζονταν για τα ιδανικά τους. Ούτε όμως αφιονίζονται με τους φανατικούς λαϊκιστές που κινούν επιθετικά σύμβολα μίσους.

Μολονότι μας έχει μείνει το κουσούρι του διχασμού, δηλαδή να διαιρούμαστε πάντοτε δια του 2 [πατριώτες/προδότες, αριστεροανέλ/δεξιοπασόκ κλπ.] και μολονότι κάθε μεταπολιτευτική κυβέρνηση χαρακτηρίζεται "ξενοκίνητη", νομίζω ότι πρέπει ν’απαλλαγούμε από αυτό το ιστορικό ψυχόδραμα και τους ανάλογους ιδεατισμούς, όσο γίνεται ταχύτερα.

Επειδή όμως ούτε η ανθεκτικότητα των μυθικών ηγετών είναι αιώνια, ούτε η θεσμική ρευστότητα είναι εσαεί ένδειξη υπέρβασης της κρίσης νομιμοποίησης και βέβαια, ούτε υπάρχουν κι αναγνωρίζονται εν εφεδρεία εθνικά κεφάλαια, είδωλα υπερανθρώπων που δια μαγείας λύνουν όλα τα προβλήματα, πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους διαχείρισης των ανοικτών μας πληγών.

Καμμία όμως επιφυλακτική στάση στα τεκταινόμενα δεν εμπεριέχει εν υπνώσει επανάσταση, όπως και καμμία νέα κατάσταση δεν σηματοδοτεί νεκρανάσταση παλαιών προσώπων.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα το ενγένει πολιτικό σύστημα επεξεργάζεται την παλινόρθωση μέσω της Synedriomanias.

Άπαντα τα κρίσιμα ζητήματα πολιτικής και πολιτικών θα τεθούν και θα επιλυθούν δια του Συνεδρίου, όπου οι εκλεγέντες, ελευθέρως κι αβιάστως [;] σύνεδροι, θ’αποφασίσουν τελεσίδικα επί του ορθού και του δίκαιου.

Αυτή η συνταγή, αν και περιορισμένης ισχύος και διάρκειας, θα μπορούσε να έχει κάποια θετικά στοιχεία, αν νικητές και ηττημένοι [απο]δέχονταν το αποτέλεσμα της κάλπης, τουλάχιστον το νομικά αδιάβλητο της διαδικασίας.

Ανεξάρτητα από την ηθικοπολιτική διαφωνία, η μη-αποδοχή ενός αποτελέσματος ή οι αντιδράσεις ανατροπής του, δίνουν ένα πολύ κακό παράδειγμα στην κοινωνία

Αν και στην Ανομία ‘όλα επιτρέπονται, συμψηφίζονται και συγχωρούνται’ καλό θα ήταν οι όποιες ηγετικές ομάδες των κομμάτων να σέβονται τις επιλογές της βάσης.

Συνεπώς, πριν από το rebranding των διαφόρων τέως και νυν Αρχηγών, χρήσιμη θα ήταν μία συναίνεση και συμφωνία ως προς τα όρια της δημοκρατικής αντι-παρά-θεσης.

Δεν είναι τα πάντα ‘σκοπιμότητα’ και δεν αγιάζονται τα πάντα από τους φόβους ή τις φιλοδοξίες των επανεμφανιζόμενων εξαφανισθέντων ή των υπερασπιστών των κ-άστρων της Ορθοδοξίας.

Το σιωπηλό Τίποτα των εξαρτημένων και περιφερόμενων, καθώς και το κραυγαλέο Κανένας των πολλάκις αποτυχόντων δεν εγγυώνται καμμία βελτίωση είτε του πολιτικού συστηματος,είτε της ζωής των πολιτών.

Απλώς τα ‘παιδία παίζει ...συνεδριαζόμενα’.

Αυτά κι ελπίζω να διαψευστώ.

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη

Πηγή: https://www.capital.gr