- Αναδημοσίευση από το προσωπικό της Facebook
Στους δρόμους περπατάς
ανθρώπους συναντάς,
χαμόγελα μοιράζεις,
κουβέντες ανταλλάσσεις.
Φωνές π ακροβατούν
επάνω σε σχοινιά,
λόγια, κενά λόγια,
δεν βγάζουν πουθενά.
Κουβέντες που πετούν
σαν μπάλες στον αέρα,
συνήθως αστοχούν
σαν λόγια του αέρα.
Την πλάτη σου γυρνάς
το βήμα σου ανοίγεις,
στο σπίτι σου να πας,
βιάζεσαι να φύγεις.
Την πόρτα σαν ανοίγεις
την νιώθεις ξαφνικά
να σε καλωσορίζει
γεμάτη από χαρά.
Δεν την ακούν πολλοί,
κι ίσως σε πουν τρελή,
μα η σιωπή καμιά φορά
μιλάει πιο πολύ!
Σε κάνει να γελάς
σε κάνει να θρηνείς,
ακούς όσα σου λέει
και νιώθεις ευτυχής.
Ξέρει τα μυστικά σου,
ξέρει τί αγαπάς,
ξέρει τί σ' ενοχλεί,
με τί χαμογελάς.
Στ' αυτί σου ψιθυρίζει,
σαν μούσα τραγουδά,
το χέρι σου απλώνει,
σε πάει μακριά.
Σε κόσμους περασμένους,
σε πρόσωπα ακριβά,
εκείνη μόνο ξέρει
τα γούστα σου καλά.
Είναι λυτρωτική
και τρυφερή μαζί,
τον πόνο σου σαν δει
στον παίρνει στην στιγμή.
Κι όταν χαμογελάς
χαίρεται και αυτή,
και σου φωνάζει όλο χαρά
"Πάμε μπροστά μαζί!"
Γι αυτό την αγαπώ
ετούτη την σιωπή,
ποτέ της δεν με πρόδωσε,
και είναι πάντα εκεί!
ΧΣ
Φωτογραφία από το διαδίκτυο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.