Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Διαβάζεις παραμύθια για μεγάλους και πολλές φορές αισθάνεσαι ότι είναι για μικρούς.
Άλλες πάλι φορές, το αντίθετο.
Και μπερδεύεσαι.
Δεν ξέρεις ποιο σε κάνει ξεχωριστό και χαρούμενο άνθρωπο.
Ένα μου παράπονο.
Το βήμα που περιμένεις πάντα από μένα.
Γιατί;
Αφού μπορείς.
Και νιώθεις…
“Λες”
Ένα φεγγάρι να μου έστελνες να δω καθαρά τα όσα νιώθεις.
Να με φωτίσει, στο δρόμο που ονειρευόμαστε.
Τον ίδιο, τον κοινό.
Και αυτά τα παραμύθια πάλι, έχουν πάντοτε αίσιο τέλος.
Ενώ οι εικόνες τους είναι μπερδεμένες, με τους χαμογελαστούς ζωγραφισμένους ήρωες,δεν νιώθω πως είμαι μέρος του παραμυθιού.
Και το δικό μου παράπονο συνεχίζεται.
Μια φορά ένα βήμα, δικό σου.
Όχι δεν είναι εγωισμός.
Είναι μια αλήθεια που πάντα πονά.
Γιατί όσο και να γρατσουνάω την όμορφη κιθάρα μου, με το αρχικό σου όνομα σκαλισμένο πάνω της, ρυθμός δεν βγαίνει από την ψυχή μου.
Και ήρθε η σειρά σου.
Η δική σου στιγμή.
Αυτήν που αν θες να διεκδικήσεις ότι αγαπάς, κάνε το βήμα αυτό, τραγούδι!
Πηγή: https://lovenmore.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.