ΜΗ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΛΩ ΤΑΜΠΕΛΑ!

• Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Γρημάνη: Πωλίνα Πανέρη

Μη μου μιλάς για τις ταμπέλες του κόσμου. Τι ξέρει ο κόσμος για μας; Πότε σε είδε ο κόσμος όπως εγώ; Εμείς τις καίμε τις ταμπέλες τους, με τη φωτιά απ’ τα κορμιά μας που ενώνονται.
Δεν τα γουστάρω τα καλούπια τους. Με πνίγουν. Μου πέφτουν μικρά. Εμείς θα φτιάξουμε δικά μας. Να μας χωράνε, χωρίς να μας στριμώχνουν. Οι ταμπέλες είναι για τους δειλούς, για αυτούς που κρύβονται απ’ την αλήθεια.
Μεγάλωσα πια και δεν πιστεύω σε παραμύθια. Δεν είσαι το βασιλόπουλο ούτε κι εγώ η πριγκίπισσα του παραμυθιού. Είμαστε άνθρωποι κι οι άνθρωποι βρίσκονται και χάνονται. Ερωτεύονται και ξεχνούν. Αν τελικά γίνουμε από αυτούς, που δε θα ξεχάσουν και δε θα χαθούν, θα φανεί στον χρόνο. Δε θα το τραβήξω για να το φέρω στα μέτρα μου.
Δε θα βιαστώ να βαφτίσω αυτό που έχουμε, με την ψευδαίσθηση ότι με μια ταμπέλα θα σε κρατήσω εδώ. Δε θέλω να μείνεις εδώ για μια ταμπέλα. Θέλω να μείνεις για μένα. Θέλω να μείνεις, ενώ μπορείς να είσαι οπουδήποτε αλλού κι όμως εσύ επιλέγεις το εδώ και το μαζί. Για όσο κρατήσει.
Δε θέλω να σε δω να ποδοπατάς την ταμπέλα μας φεύγοντας. Δε θέλω να νιώσω πως σε πρόδωσα, αν αποφασίσω να φύγω πρώτη εγώ. Μη μου λες λοιπόν πως φοβάμαι, επειδή δε θέλω να σου δώσω υποσχέσεις που δεν ξέρω αν μπορώ να τηρήσω.
Εγώ που δε σου χαρίζω τίτλους και ιδιότητες, δε θα σε κάνω νούμερο σε τσίρκο. Δε θα μας επιτρέψω να γίνουμε ένα απ’ τα ζευγάρια της βιτρίνας. Αυτά που πηγαινοφέρνουν τις άδειες και στερεμένες τους σχέσεις από μπαράκι σε μπαράκι. Που τις επιδεικνύουν, λες και διαλαλούν την πραμάτεια τους, όπως ο εμποράκος στο πανηγύρι.
Μην πιστεύεις σε καλογυαλισμένες ταμπέλες. Από αυτές που στολίζουν status κι εικόνες profile. Αυτές που η λάμψη τους κρατάει όσο το φλας της φωτογραφικής μηχανής, λίγο πριν γυρίσει ο κάθε ένας στο δικό του μονόλογο.
Κοίτα τα άδεια τους βλέμματα. Κοίτα τα μάτια τους. Βαραίνουν, γιατί συνήθισαν στο γκρίζο και τη μετριότητα. Γιατί ξέχασαν το πάθος που κρύβεται στα χρώματα. Γιατί αν δεν υπάρχει πάθος στα μάτια, δε θα ενωθούν ποτέ οι ψυχές.
Κοίτα τις σπίθες των δικών μας ματιών, καθώς κυλιόμαστε γυμνοί, λαχανιασμένοι, πάνω σε μουσκεμένα σεντόνια. Μην ξεθωριάσεις αυτό το πάθος, βάζοντάς το σε κουτάκια και προγράμματα. Τίμησε την αρχέγονη φύση του έρωτα. Ο έρωτας, καλέ μου, είναι τραχύς, γδέρνει τα σώματα και τις καρδιές, αφήνει γρατσουνιές και σημάδια. Σημάδια που δε μοστράρονται σε κορνίζες. Το δικό μας status, δε χωράει σε ταμπέλες της σορού.
Κι αν εσύ μου λες πως φοβάμαι, σου απαντώ πως μου πήρε χρόνια να παλεύω με τους δαίμονές μου. Δαίμονες που έπαιρναν άλλοτε τη μορφή του φόβου κι άλλοτε τη μορφή της ανασφάλειας. Χρειάστηκαν κότσια για να τα τους νικήσω. Μόνο έτσι μπορώ να μη σε βλέπω σαν κτήμα μου, σαν μπάλωμα στις ανάγκες μου. Να σε θέλω, χωρίς να έχω την ανάγκη να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν.
Κατάλαβε πως ο έρωτας δεν είναι κατάσταση, είναι στιγμές που ανανεώνονται. Πως δεν κουμαντάρεται με χρονοδιαγράμματα. Στον έρωτα αρέσει να ζει στο ημίφως, δεν έχει ανάγκη από βιτρίνες και διαφήμιση. Κοροϊδεύει τις μεγάλες υποσχέσεις και τους βαρύγδουπους τίτλους.
Επιλέγω να ζήσω το τώρα μας, χωρίς να το βαραίνω με ταμπέλες και πρέπει. Χωρίς να επιζητώ το χειροκρότημα του κοινού, στο τέλος της παράστασης. Θέλω να σου δώσω την αλήθεια μου ακατέργαστη, χωρίς τίτλους κι ιδιότητες. 

Συντάκτης: Κωνσταντίνα Γρημάνη

Πηγή: pillowfights.gr