Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ: ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ!

Γράφει η Δρ Λίζα Βάρβογλη* 

Για πολλούς ανθρώπους η έννοια της απιστίας είναι σχετική και δυσκολεύονται να δώσουν έναν ορισμό κοινά αποδεκτό: άλλοι θεωρούν ότι απιστία είναι όταν κανείς φαντασιώνεται κάποιο άλλο από το σύντροφό του άτομο, όταν βλέπει με θαυμασμό κάποιον άνδρα ή γυναίκα (που ίσως να μην τον γνωρίζει καν), ενώ άλλοι θεωρούν ότι απιστία είναι μόνο η σεξουαλική πράξη, ενώ το φλερτ, τα φιλιά και τα χάδια δεν αποτελούν απιστία.

Πέρα από το πώς ορίζει καθένας το ζήτημα της απιστίας, υπάρχει μια χειροπιαστή κατηγορία προβλημάτων που σχετίζονται με αυτό το θέμα: όταν ένα ζευγάρι χωρίσει και το ένα -πρώην- μέλος δημιουργήσει πολύ σύντομα ή και αμέσως μετά το χωρισμό μια νέα σχέση.

Το είδος του χωρισμού

Κάθε χωρισμός είναι διαφορετικός, με την έννοια ότι προκύπτει για ποικίλους λόγους και εξαρτάται από τις προσωπικότητες των μελών του ζευγαριού. Το πώς και για το ποιο λόγο χωρίζει ένα ζευγάρι έχει συνέπειες στη ζωή του καθενός και στο βαθμό δυσκολίας αποχωρισμού και, βέβαια, στην ένταση του ψυχικού πόνου.

Κάποιες φορές ένας χωρισμός είναι αμοιβαίος, με την έννοια ότι και τα δύο άτομα δεν αισθάνονται καλά στη σχέση, χωρίζουν και ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Σε αυτό τον τύπο χωρισμού υπάρχει η μικρότερη συναισθηματική εμπλοκή και συνήθως είναι σχετικά ανώδυνος.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, το ένα μόνο μέλος του ζευγαριού επιθυμεί το χωρισμό, ενώ το άλλο θέλει να διατηρηθεί η σχέση και συνήθως είναι αυτό που καταβάλει κάθε προσπάθεια για να την κρατήσει.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι δύσκολο για το άτομο που δεν επιθυμεί τη διάλυση της σχέσης να αντιληφθεί τα πράγματα από την οπτική γωνία του άλλου: είτε επιμένει ότι πρόκειται για μια πολύ καλή σχέση, είτε προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα που εμφανίζονται, είτε προσπαθεί να ευχαριστήσει τον άλλον με κάθε τρόπο, αλλά δεν αντιλαμβάνεται το σημαντικότερο: όταν το άλλο άτομο αρχίζει να αποσύρεται συναισθηματικά -για οποιοδήποτε λόγο- είναι δύσκολο να επιστρέψει.

Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την απαιτούμενη ειλικρίνεια ή το θάρρος να παραδεχτούν ότι θέλουν να βάλουν ένα τέλος στη σχέση τους, είτε για συγκεκριμένους λόγους (πχ δε με γεμίζει πια αυτό το άτομο, δε μου αρέσει που δουλεύει τόσο πολύ και δεν έχει χρόνο για εμάς) είτε για υποκειμενικούς, αόριστους λόγους (πχ, ψάχνομαι, θέλω να σκεφτώ κάποια πράγματα) και αφήνουν την κατάσταση μετέωρη, ή τον/την σύντροφο να ελπίζει στο καλύτερο.

Ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν ο χωρισμός προβάλλεται σαν μια παροδική λύση, σαν ένα μέτρο με περιορισμένη χρονική ισχύ που θα βοηθήσει αυτόν που το έθεσε να πάρει τις αποφάσεις του, το μέλος του ζευγαριού που περιμένει τον άλλον να σκεφτεί πιστεύει ότι τα πράγματα θα έχουν αίσια κατάληξη και θα ξανασμίξουν.

Φαντάζεστε την απογοήτευση, την οδύνη, την καταρράκωση του ανθρώπου που μαθαίνει ότι ενώ περιμένει τις καλύτερες μέρες, ο/η πρώην σύντροφός του δημιουργεί μια νέα σχέση και -προφανώς- δε σκοπεύει να επιστρέψει στην παλιά.

Γιατί είναι δύσκολο να αποδεχτεί κανείς το χωρισμό;

Ο χωρισμός είναι γενικά ένα δύσκολο κεφάλαιο της ζωής του ανθρώπου, γιατί κανείς ποτέ δεν μας προετοιμάζει για μικρούς ή μεγάλους χωρισμούς. Πάντα ελπίζει κανείς ότι δεν θα υπάρξει χωρισμός, αλλά είναι κάτι αναπόφευκτο, που συμβαίνει σε κάποια φάση της ζωής κάθε ανθρώπου.

Ο χωρισμός είναι τόσο δύσκολος γιατί καταρχήν έχει ένα εγωκεντρικό στοιχείο: πέρα από το γεγονός ότι κανείς χάνει το αντικείμενο της αγάπης του, ακόμα χειρότερα, έχει την αίσθηση ότι χάνει τον εαυτό του. Όταν κανείς μείνει μόνος επειδή τον άφησε ο άλλος, η αίσθηση της απόρριψης, της προσωπικής αποτυχίας και του λάθους εντείνονται στον μέγιστο βαθμό.

Αλλο βασανιστικό στοιχείο του χωρισμού είναι τα αναπάντητα «γιατί» που συσσωρεύονται και η ανάγκη του ανθρώπου να βρει απαντήσεις, να οργανώσει τον κόσμο του και να καταλάβει τι συμβαίνει. Η αβεβαιότητα κλονίζει και βασανίζει.

Το κομμάτι της προσωπικής ανεπάρκειας (τι δεν έκανα εγώ σωστά, που έφταιξα, τι καλύτερο έχει το άτομο στη νέα σχέση που έκανε ο/η πρώην μου) επίσης δεν αφήνει το άτομο που βιώνει τον χωρισμό να ησυχάσει.

Και, βέβαια, η ελπίδα, που πάντα πεθαίνει τελευταία, έρχεται να αναπτερώσει το ηθικό και να δημιουργήσει σκέψεις ότι «ίσως τα πράγματα βελτιωθούν, ίσως τα ξανασκεφτεί, ίσως αντιληφθεί πόσο του λείπω ή τι έχασε, ίσως τα βρει με τον εαυτό του/της».

Ο συνδυασμός των αναπάντητων ερωτηματικών σχετικά με το χωρισμό και η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να ξαναγίνει είναι αυτά που κρατούν το άτομο δέσμιο στην προηγούμενή του σχέση. 

Το συνηθέστερο συναίσθημα είναι αυτό της ζήλειας, της στεναχώριας, της ψυχικής οδύνης, και -σε ακραίες περιπτώσεις- της καταρράκωσης. Η κυρίαρχη αίσθηση είναι αυτή της προδοσίας.

Το άλλο άτομο όχι μόνο έκανε απιστία (στην ιδέα της προηγούμενης σχέσης που αυτός που έμεινε μόνος διατηρεί στο μυαλό του), αλλά και πρόδωσε τον/την πρώην σύντροφό του. Η έννοια της νέας σχέση του/της πρώην αποτελεί ένα σταθμό στην ιστορία του ζευγαριού που είχε υπάρξει: είναι η οριακή γραμμή ανάμεσα στο παρελθόν -και την επιθυμία του ατόμου που έμεινε μόνο να ξανασμίξει με το ταίρι του- και στο μέλλον -την επιθυμία αυτού που έφυγε να συνεχίσει με κάποιο άλλο άτομο-.

Είναι φυσικό το άτομο που έμεινε μόνο να αισθάνεται πληθώρα αρνητικών συναισθημάτων, όπως είναι φυσικό σε πρώτη φάση να μη μπορεί να δεχτεί την ιδέα του τετελεσμένου, την ιδέα ότι ο χωρισμός είναι τελεσίδικος και χωρίς επιστροφή.

Όταν ο χωρισμός και η νέα σχέση του/της πρώην συντρόφου γίνονται έμμονη ιδέα, αυτό σημαίνει ότι το άτομο που έμεινε μόνο δεν μπορεί να δει τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά, πέρα από την προσωπική του.

Το άτομο αυτό παραμένει φυλακισμένο στον κόσμο των δικών του αναμνήσεων, συναισθημάτων, εντυπώσεων και σεναρίων, και δεν παίρνει υπόψη τις ανάγκες του άλλου. Σε αυτές τις περιπτώσεις «δεν δέχομαι τον χωρισμό» σημαίνει «δεν δέχομαι ότι έκανα λάθος στις εκτιμήσεις μου, δεν δέχομαι να αναγνωρίζω καταστάσεις που δε μου αρέσουν, δεν δέχομαι να προχωρήσω τη ζωή μου».

Πρόκειται για μια ψυχολογικά παιδιάστικη αντίδραση, με την έννοια ότι όσο μεγαλώνει κανείς αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από το άτομό του και ότι αυτό θα πρέπει να το θυμάται ανά πάσα στιγμή, ώστε να μπορεί να βλέπει τα πράγματα και από την πλευρά κάποιου άλλου.

Φυσικά κι ένας χωρισμός στεναχωρεί και πονάει. Και μάλιστα πονάει ιδιαίτερα όταν κανείς έχει την αίσθηση ότι ξεγελάστηκε, ότι προδόθηκε, ότι αλλιώς είχαν συμφωνηθεί ή ο άλλος είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα γίνουν τα πράγματα κι αλλιώς έγιναν.

Όταν όμως μπορεί κανείς να κοιτάξει πέρα από αυτόν, να αξιολογήσει νέες ευκαιρίες, να κάνει νέες γνωριμίες, να κοιτάξει βαθύτερα μέσα του και να οριοθετήσει τα «θέλω» του στη ζωή σε σχέση με τον εαυτό του και όχι σε σχέση με τις επιθυμίες κάποιου άλλου, τότε πιο εύκολα «ξεκολλάει» κανείς από τα παλιά και τον πόνο του χωρισμού και μπορεί να κάνει μια νέα αρχή.

*Ph.D Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια 

Πηγή: http://www.boro.gr