Της Ελένης Ομήρου
Βάλε τα "πρέπει" του μυαλού σου στην άκρη και επέλεξε να ζήσεις με τα "ΘΕΛΩ" της καρδιάς σου, για να μην στερήσεις το χαμόγελό σου και τη ζωή σου από την ομορφιά και τ όνειρά της...
Καλλιόπη
Συχνά κάθομαι και αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι άνθρωποι απλά δεν «κουμπώνουν».
Σαν οι ορίζοντές τους να μη συγκλίνουν, ενώ τα χρώματά τους ταιριάζουν.
Είναι οι καταστάσεις που ρομαντικά σκεπτόμενη δεν κατανοώ.
Άνθρωποι που βρέθηκαν μαζί από επιλογή, από τύχη, από έρωτα ή ανάγκη.
Ταίριαξαν σε πέντε πράγματα και έκαναν μαζί όνειρα, ταξίδια, παιδιά.
Και κάπου στη μέση ανακάλυψαν ότι δεν είναι συμβατοί.
Κάποιοι από αυτούς το έβλεπαν από την αρχή και το πάλευαν, άλλοι εθελοτυφλούσαν, άλλοι δεν το είδαν ποτέ και τους ήρθε τελειωμένο από τον άλλο.
Σίγουρα όλα «πατάνε» πάνω στα βιώματά μας, στις απόψεις που έχουμε ή που θα θέλαμε να έχουμε. Και όλα αυτά ανακατωμένα με τα άπειρα «πρέπει» που περπατάμε αγκαλιά από παιδιά.
«Πρέπει» να αγαπήσουμε, να μας αγαπήσουν.
«Πρέπει» να ερωτευτούμε παράφορα.
Να κάνουμε οικογένεια, γάμους, συμβάσεις.
«Πρέπει» όλα να τακτοποιηθούν.
Κι αν η τάξη μας κουράσει «πρέπει» να τα ανατρέψουμε και ξανά από την αρχή.
Σε αυτά τα «πρέπει» κολλάει πάντα η σκέψη μου περισσότερο.
Είναι αυτά που επαναστατούν το μέσα μου, κι ας ξέρω ότι κι εγώ τέτοια ακολουθώ – πολλές φορές μάλιστα χωρίς καν να το καταλαβαίνω.
Ακόμη και η επανάσταση ένα «πρέπει» κρύβει πολλές φορές μέσα της.
Όταν είμαστε ξεβολεμένοι, άναρχοι στη ζωή μας πρέπει να τη φτιάξουμε.
Να βρούμε τη σίγουρη δουλειά, το καλό σπίτι, το σωστό σύντροφο.
Μόλις τα τακτοποιήσουμε, όπως μπορούμε, ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση.
Είναι η σίγουρη δουλειά αυτή που ονειρευόμασταν;
Το σπίτι;
Ο σύντροφος;
Τα «πρέπει» μας φτιάχνουν πρώτα και μετά μας τρώνε.
Θέλουμε την ελευθερία μας, την ανατροπή.
Ζητάμε όσα έχει ο διπλανός μας και όχι εμείς.
Οι εμπειρίες μας, οι ανάγκες μας, οι ανασφάλειές μας, τα θέλω μας και τα άπειρα «πρέπει» να χορεύουν στο κεφάλι μας και εμείς να ψάχνουμε το ρυθμό.
Να τον βρίσκουμε και να μοιάζει κάθε φορά εκτός τέμπο.
Και εμείς να συνεχίζουμε ασταμάτητα.
Να βρίσκουμε δουλειές, να τις χάνουμε, να τις αφήνουμε.
Να βρίσκουμε εραστές, να τους απορροφούμε, να τους απορρίπτουμε.
Να ανακαλύπτουμε στόχους, να τους πετυχαίνουμε, να τους απομυθοποιούμε.
Να εφευρίσκουμε επιθυμίες και να τις στρώνουμε πάνω στις παλιές.
Να σβήνουμε τις σκέψεις μας και ξαναγράφουμε νέες.
Καφές πάνω σε καφέ είμαστε, ποτό πάνω σε ποτό, κουβέντα στο πόδι, δουλειά, φιλιά και ξανά από την αρχή.
Και τελικά πώς να «κουμπώσει» άνθρωπος με άνθρωπο μέσα σε όλον αυτόν τον αγώνα… Πιο όνειρο να ταξιδέψει – πάνω σε τι; Στην ανάγκη μας; Στους φόβους μας; Στο ανικανοποίητο; Βρίσκει το «πρέπει» και θρονιάζεται και έπειτα χάνεται και ξανά από την αρχή…
Σε αυτά τα «πρέπει» κολλάει η σκέψη μου περισσότερο κι επαναστατεί.
Κι ας κρύβει η επανάστασή μου αυτή το φόβο μου να μη θάψω τα νέα μου όνειρα, μέσα στα παλιά που ξέχασα.
Κι ας «πρέπει» να τα κυνηγώ κάθε φορά από την αρχή.
Ξανά και ξανά.
Μήπως και τελικά κάπου «κουμπώσουν»…
Πηγή: http://attikanea.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.