Σύνταξη-επιμέλεια: Ειρήνη Πυλαρινού
Έβρεχε. Παράξενη κοπέλα, το δέρμα της χλωμό, με έντονα μάτια, έμοιαζε σαν τη βροχή που έπεφτε στο παράθυρό της.
Οι αστραπές που έριχνε έμοιαζαν με τα μάτια της, που φεγγοβολούσαν μέσα στο σκοτάδι.
Τα κόκκινα μάγουλά της που έκαιγαν από έρωτα, είχαν χλομιάσει, είχε νιώσει άδεια. Η καρδιά όταν αδειάζει, μοιάζει με κίτρινο κερί που σβήνει.
Μου έλειψες! Μια φωνή βγήκε από μέσα της. Τι της έλειπε όμως πραγματικά; Εκείνος η αυτή;
Ο έρωτας είναι πόνος, ο πόνος είναι έρωτας. Η αγάπη πονάει, μα πώς γίνεται να αγαπάς όταν πονάς;
Ο έρωτας έχει διάφορες μορφές, διάφορα σχήματα. Όσα τραγούδια και ποιήματα να γράφτηκαν, κανείς μας δεν ξέρει τι είναι ο έρωτας. Ίσως στιγμές. Όλα αυτά σκεφτόταν εκείνο το βροχερό βράδυ.
Η φωνή που την ακολουθούσε ήταν η μόνη της συντροφιά μέσα στην ησυχία. Η φωνή και η βροχή.
Απόψε δεν θέλω να γράψεις από θυμό, ούτε από αποχαιρετισμό, της είπε. Απόψε θέλω να γράψεις από έρωτα.
Η πένα της ξεκίνησε και το χλωμό της πρόσωπο άρχισε να παίρνει ζωή.
Μου έλειψε η στιγμή που όταν σε κοιτώ δεν σκέφτομαι τίποτα, βυθίζομαι, χάνομαι. Και ύστερα να πέφτω σαν από γκρεμό στο θάνατο.
Πού είναι ο ήχος της φωνής σου; Τα μάτια σου που έπεφταν θλιμμένα, ακόμα είναι εδώ κάτω.
Όλα μάταια, σκέφτηκε. Όσα κέρδισα, όσα κατάφερα, όσα ευχήθηκα, αφού δεν είσαι εδώ. Εσύ μεγαλώνεις στο χώμα του δικού σου κόσμου, καταιγίδα μέσα μας, χωρίς σταματημό.
Είχες δίκιο, όλα ήταν μια λάθος στιγμή. Υπάρχουν λόγια που δεν λέγονται. Εμείς ξεπεράσαμε τα λόγια με τη σιωπή.
Η αλήθεια και τα όνειρα ζούνε χωριστά.
Το χέρι της σταμάτησε εκεί, η βροχή σταμάτησε. Λίγες σταγόνες έτρεχαν πάνω στο παράθυρο της, τα μάτια της έλαμπαν ξανά μέσα στο σκοτάδι και τα μάγουλά της είχαν πάρει το κόκκινο χρώμα του έρωτα.
Άραγε μέσα στα όνειρα βρίσκεται κρυμμένη και η αλήθεια;
Πηγή: www.tempo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.