Της Τίνας Σερβετά // *
Ο δικός μου Αύγουστος
Να ’ναι Αύγουστος, κάτω από ένα πλατάνι.
Και τα τζιτζίκια να κουτσομπολεύουν εμάς,
τους μικρούς και μεγάλους ανθρώπους.
Να μυρίζεις τις σκέψεις και τις θύμησες.
Να καίγονται τα ρουθούνια από ένα πλανεμένο παρελθόν,
αλλά το μόνο που έχεις να είναι ένα παρών. Το όλον.
Αύγουστος είναι αυτός που σου καίει το δέρμα.
Αύγουστος να λούζεται σε ένα ρωμαϊκό λουτρό,
φτιαγμένο από μάρμαρο παρατημένο στη Νικόπολη.
Και όπως το τραγούδισμα της νυχτιάς
μπλέκει χέρια σφιχτά με το άρωμα του γιασεμιού,
ένα μαύρο μαγιό σε μαύρη θάλασσα χωρίς φεγγάρι έχει ενοχές.
Επτά χρόνια που δεν ακούς το κουτσομπολιό.
Τα τζιτζίκια είναι πάντα εκεί στους κορμούς από τα ευκάλυπτα.
Επτά χρόνια έμειναν κάτω από τη Γη.
Επτά χρόνια για να εκκολαφθεί ένα νέο μέλλον.
Και στοχάζεσαι πως είσαι ο ίδιος άνθρωπος με άλλη αμφίεση.
Με το ίδιο μαύρο μαγιό να ονειρεύεσαι βραδινό μπάνιο
σε παραλία με βότσαλα παρέα με μια πετσέτα που μυρίζει ευκάλυπτο.
Οι καλαμιές να έχουν πάρει φωτιά. Ένα θρόισμα προδίδει τη σκέψη.
Πόσους Αύγουστους προλαβαίνεις; Πόσα φεγγάρια
να ξεπροβάλουν πίσω από τη Νικόπολη; Κόκκινα να φλέγονται.
Τα τζιτζίκια έχουν φρενίτιδα, τα πιάνει ντελίριο πριν πεθάνουν.
Λιποθυμούν επάνω σε έναν ζεστό κορμό σαν τις αγάπες, μοναχικά.
Βαδίζεις στα σκοτάδια, ψάχνοντας την άκρη του νερού που στραφταλίζει.
Τα κοχύλια σπάνε από το βάρος σου,
το βάρος του χρόνου και της συνείδησης. Λυπάσαι γι’ αυτό,
αλλά συνεχίζεις μια πορεία άστοχη, ψάχνοντας κάτι που δεν θα βρεις ποτέ ξανά.
Το ξέρεις, μα συνεχίζεις τα βήματα επάνω στην υγρή άμμο.
Βυθίζεσαι στο βαρκό, αλλά νιώθεις ανακούφιση από το γνώριμο μέρος.
Κάποτε, είπες, είχες πάει στη Λατινική Αμερική.
Μου έφερες ένα εξωτικό κοχύλι, έβγαζε διαφορετικούς ψίθυρους.
Πώς να είναι ο Αύγουστος στο Κανκούν;
Πολύ θα ήθελες να ξέρεις, αλλά δε σε πολυνοιάζει κιόλας.
Είσαι κάτω από ένα πλατάνι και αποζητάς τα ευκάλυπτα.
Ακούς τους ψίθυρους να αγγίζουν τη δική σου ύπαρξη,
να σε κρίνουν χωρίς ενδοιασμούς, μα η γαλήνη των δέντρων μειώνει τις εντάσεις.
Άραγε ο Αύγουστος θα σε περιμένει μέχρι του χρόνου
ή θα πρέπει να φτάσεις μέχρι το Κανκούν για να τον ξαναβρείς;
Ψυχανεμίζεσαι πως θα έρθει η νυχτιά που μαζί θα μπλεχτείτε
στο μαρμάρινο λουτρό στη Νικόπολη, σε κοινή θέα,
όταν πια εσύ θα έχεις ξεγυμνωθεί από τις μελαγχολίες σου
και ο Αύγουστος από τον τρόμο του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος.
Ανθρωπάκι τον είπαν τα τζιτζίκια, το άκουσες καθαρά.
Θα τον αποδεχτείς πια όταν ίσως είναι αργά.
Μέχρι τότε θα φοράς το θέρος στο λαιμό σου και θα μεθάς.
*Η Τίνα Σερβετά είναι φαρμακοποιός, μεταφράστρια και υποτιτλίστρια.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.