Γράφει η Σοφία ΠαπαηλιάδουΠάνε χρόνια τώρα που δεν τα αγαπώ τα καλοκαίρια σας. Πρέπει να είναι κάπου εκεί χρονικά που σταμάτησα να τα αγαπάω, όταν οι γρατζουνιές στα γόνατα άρχισαν να αντικαθίστανται με γρατζουνιές στην ψυχή. Όταν οι πληγές έπαψαν να περνάνε με λίγο ιώδιο και δυο φιλιά, κι έγιναν πληγές που αφήνουν ουλές βαθιές, ανεξίτηλες.
Κάπου εκεί που το «πόσα μπάνια έκανες» και «τα απογευματινά δεν μετράνε για διπλά» έγιναν υπολογισμοί για μέρες άδειας και για το αν θα κολλήσει και κάνα τριήμερο, να γίνει η εβδομάδα δεκαήμερο. Εκεί που η ανεμελιά αντικαταστάθηκε από άγχος και οι μετρήσεις της ευτυχίας έγιναν στατιστικές ημερών, ωρών και λεπτών.
Κάποτε μετρήσαμε τα καλοκαίρια μας σε μπάνια, παγωτά, γέλια και μαλώματα που κράταγαν μέχρι την επόμενη βουτιά στη θάλασσα. Κάποτε η θάλασσα ήταν το αντίδοτο για όλα, η αλμύρα της έκαιγε στα γόνατα και ξέπλενε όλα τα παράπονα. Κάποτε τα καλοκαίρια μας ήταν συνώνυμα με μια λέξη ξεχασμένη από καιρό… την ξενοιασιά! Τότε που η μεγαλύτερη έγνοια ήταν αν θα πετύχουμε το καρπούζι ή αν θα μας αφήσει εκείνη, να κάνουμε βουτιές στα βαθιά.
Γι’ αυτό μην με ρωτάς γιατί δεν αγαπώ πια τα καλοκαίρια σας. Μην με ρωτάς γιατί έπαψα να περιμένω με ανυπομονησία τις διακοπές. Δεν έπαψα απλά να τις περιμένω, έπαψα να πιστεύω πως θα έρθουν. Έπαψα να πιστεύω στα καλοκαίρια που μου υποσχέθηκαν και που ποτέ δεν ήρθαν.
Τα ανέχομαι, όμως. Φτιάχνω και ανέμελα σκηνικά με μπάνια, θερινά σινεμά και παγωτά για τα παιδιά μου, δημιουργώντας τους χώρο και χρόνο που θα χωράει η ξενοιασιά και τους την κάνω δώρο ανεξίτηλο, χωρίς όρους κι όρια. Να νιώσουν εκείνα την ελευθερία που εγώ νοσταλγώ. Τους αφήνω να γρατζουνάνε τα γόνατά τους, όσο μένουν ανέγγιχτες οι ψυχές τους. Να μαθαίνουν από το αίμα στα γόνατα και όχι από το δάκρυ στην ψυχή.
Μοιράζομαι μαζί τους ήλιους και ηλιοβασιλέματα. Λέξεις, ιστορίες από τα παλιά και τους μαθαίνω τάβλι και μπιρίμπα, ενέχυρο για μελλοντική χρήση! Ίσως μια μέρα να είναι εκείνοι που θα μου θυμίσουν πώς είναι να αγαπάς ξανά τα καλοκαίρια. Κάνουμε μαραθώνιους με ταινίες, κι όταν βλέπω τα μάτια τους να λάμπουν από την έκπληξη, θυμάμαι πως ίσως δεν είναι όλα χαμένα.
Και να ξέρεις, μετά από χρόνια, ξανάφαγα παγωτό. Πικρή σοκολάτα, φιστίκι και μπανάνα. Σαν να δοκιμάζω ξανά την παιδική μου ηλικία, σαν να αφήνω για λίγο τη γεύση της ζωής να νικήσει τη γεύση της απουσίας.
Ίσως κάπου εκεί, στο δικό τους καλοκαίρι, σιγά σιγά ξαναβρίσκω κι εγώ κάτι δικό μου.
Πηγή: https://lovenmore.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.