Αυτό θέλουμε; Εναν τουρισμό μόνο για όσους έρχονται και πηγαίνουν και όχι για όσους (υπο)μένουν; Μπάνια μόνο για τους άλλους λαούς;
Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσιζε να μην κάνει πρόωρες εκλογές το καλοκαίρι του 1987 γιατί «δεν θα χαλάσουμε και τα μπάνια του λαού», το εννοούσε. Αλλωστε, το μπάνιο στη θάλασσα είχε εξελιχθεί σε μια λαϊκή κατάκτηση ή σε έναν άτυπο κανόνα από τη δεκαετία του ’50 και έπειτα.
Με τα τάπερ αγκαλιά και με τα λεωφορεία γεμάτα, οι εργατικές οικογένειες της μεταπολεμικής Ελλάδας ξεχύνονταν στις παραλίες για να αναμειχθούν μεταξύ τους, χωρίς το άγχος για ένα σετ ξαπλώστρες. Πετσέτα στην άμμο και καρπούζι στο χέρι, μέχρι εκεί έφτανε το lifestyle της εποχής.
Με το πέρασμα των δεκαετιών διαμορφώθηκαν κοινωνικές διαφορές και οι διακοπές απέκτησαν το δικό τους μπάτζετ, ανάλογα με το ετήσιο εισόδημα. Η μεσαία τάξη ήταν εκεί που της αναλογούσε: κάπου στη μέση, μεταξύ ιδανικών διακοπών και σίγουρων μπάνιων.
Και ύστερα αντί για τις μέλισσες ήρθε η κρίση και από τότε το καλοκαίρι άλλαξε τις πίστες του. Ολες ανέβασαν βαθμό δυσκολίας και παρά τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας και τους αυξημένους μισθούς, μόνο στο όνομα και όχι στη χάρη, οι διακοπές έγιναν πολυτελές είδος προς εξαφάνιση.
Αν πας στην ηπειρωτική Ελλάδα, στα βενζινάδικα διαχειρίζεσαι μια κρίση πανικού όσο δουλεύει η αντλία, ενώ αν διαλέξει νησί και Αιγαίο, το μπάτζετ που έχει η μέση οικογένεια για να φτάσει στον προορισμό της κάνει το ταξίδι όχι απλώς να έχει σημασία αλλά να είναι και το μοναδικό που μπορεί στην κυριολεξία να πραγματοποιήσει.
Ναι, ο τουρισμός είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, αλλά τα τελευταία χρόνια αφορά μόνο όσους έρχονται αντί να συμπεριλαμβάνει και αυτούς που ζουν εδώ. Ο ελληνικός τουρισμός δεν έχει inclusivity, πέρα από κάτι all inclusive πακέτα ξενοδοχείων που απαιτούν τραπεζική έγκριση δανείου για να μπορέσει να τα διεκδικήσει μια τετραμελής οικογένεια.
Αυτό θέλουμε; Εναν τουρισμό μόνο για όσους έρχονται και πηγαίνουν και όχι για όσους (υπο)μένουν; Μπάνια μόνο για τους άλλους λαούς; Αν πρόοδος και ανάπτυξη ισοδυναμούν με αφαίρεση δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στην πρόσβαση στη θάλασσα και τις διακοπές, τότε ο περιβόητος κοινωνικός φιλελευθερισμός είναι μια θεωρητική και μόνο προσέγγιση.
Ο έλεγχος και η ρύθμιση στις τιμές των μεταφορών, της διαμονής αλλά και της εστίασης είναι βασικές υποχρεώσεις των αρμόδιων υπουργείων, εκτός από το να μετράνε κάθε καλοκαίρι πόσα δισεκατομμύρια τζίρο παρήγαγε ο τουρισμός. Η ενίσχυση του εσωτερικού τουρισμού είναι στρατηγική διασφάλισης ακόμα μεγαλύτερων οικονομικών αποτελεσμάτων, γιατί ο Έλληνας, όσα δύσκολα κι αν περνάει, στις διακοπές του πάντα θα ξοδεύει.
Αρκεί να μπορεί να πηγαίνει.
Πηγή: https://www.tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.