«Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ…»!

Φοίβη Παρασκευά

Τι είναι αυτό που το λέμε αγάπη? Love, amour, amor…

Στις ξένες γλώσσες υπάρχει μόνο μία λέξη.

Στην ελληνική υπάρχει η αγάπη. Είμαστε παρόλα αυτά η μόνη χώρα στην οποία διαφοροποιείται η λέξη ‘αγάπη’ από την λέξη ‘έρωτας’.

«`Ερως και ψυχή». Είναι η κατάσταση στην οποία κατοικεί η αληθινή και πραγματικά ουσιαστική αγάπη που ξεκινά από έναν μεγάλο έρωτα, με τη ψυχή να ανεβαίνει ‘στον ουρανό’ και να μας κάνει καλύτερους μέσα και έξω.

Ο έρωτας, κατά τη διάρκεια της ζωής μας αλλάζει μορφές και τρόπου έκφρασης με αποκορύφωμα τον έρωτα για τη ίδια τη ζωή, που ζει και αναπνέει ασυναίσθητα ακόμα και μέσα από ένα δροσερό αεράκι.

Και τι είναι έρωτας? Μα φυσικά, να νοιώθεις ‘πεταλούδες’ μέσα στο στομάχι σου,, να εμπνέεσαι, να αισθάνεσαι κάτι ακαθόριστο που σε κάνει να αλλάζεις, να μεταμορφώνεσαι, να αγαπάς, να επαναστατείς.

Και συμβαίνει σε όλες τις ηλικίες και ‘όπου βρεθεί χορεύει’…

‘Ο έρως χρόνια δεν κοιτά και όπου βρεθεί χορεύει’, έλεγε η γιαγιά μου.

Ποιητές, καλλιτέχνες, συνθέτες, μουσικοί, ηθοποιοί και όχι μόνο, ύμνησαν τις ιερές αυτές λέξεις με πολλαπλούς τρόπους ο καθένας.

`Όπως μπόρεσαν. Με όποιον τρόπο μπορούσαν.

Στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα, που έστω και παράδοξα, ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό.

Με την θεά Αφροδίτη, να κυριαρχεί…

Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης, όμως.

Πρώτα από όλα η γονεϊκή. Δηλαδή η αγάπη της μάνας προς το παιδί, που ίσως είναι και η πλέον ανιδιοτελής και κρατάει ή θα έπρεπε να κρατάει ‘ για πάντα’. `Επειτα υπάρχει η αδερφική που αφορά τα αδέρφια, η φιλική, η συναδελφική, η αγάπη προς τη φύση, τον Θεό, τα ζώα και όλα τα πλάσματα του πλανήτη, η αγάπη για την δουλειά μας, η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, η αγάπη για την τέχνη, την μουσική, τέλος η αγάπη προς εαυτόν.

Ακόμη, υπάρχει η λεγόμενη αγάπη ‘του κόσμου’, που κερδίζουν κάποιοι σπάνια χαρισματικοί άνθρωποι, τραγουδιστές και μη.

Ας μην ξεχνάμε και την προς Κορινθίους επιστολή, που αναφέρει πως η αγάπη, πάντα ελπίζει, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει…

Δυστυχώς μέσα σε κλίμα πολέμου όλα αυτά βεβαίως είναι ανύπαρκτα αφού ανατρέπονται καθημερινά. Τι σημαίνει όμως αυτό για τον άνθρωπο? Κατά τη γνώμη μου πως υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι άλλοι που παίρνουν ικανοποίηση από το κακό.

Στον πόλεμο όλα επιτρέπονται? `Όχι. `Όλα διαλύονται, όλα ισοπεδώνονται, όλα αποδυναμώνονται.

Η αγάπη όμως σίγουρα δεν χτίζεται με όπλα. Μόνο η ασχήμια και το κακό.

Ας το σκεφτούν οι πολιτικοί που καθημερινά παίζουν με την ζωή μας, τόσο σε τοπικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο πλανήτης δεν είναι ένα παιχνίδι, όπως το σκάκι, ή η μονόπολη. Δηλαδή ποιος θα την φέρει σε ποιόν.

Δυστυχώς σήμερα οι περισσότεροι έχουν πάψει να πιστεύουν στις καλές ‘προθέσεις’ των ανθρώπων…

Που πάμε όμως ? Σίγουρα προς το χειρότερο μέρα με την μέρα.

Κρίμα…

Προσωπικά, εγώ θα τάξω μία πίτα στον Αγιο Φανούριο που γιόρταζε χθες, για να μου δείξει τον δρόμο, για την αλήθεια και το φως.

Και ότι ανακαλύψω στη συνέχεια, δεν θα το πάρω προσωπικά αλλά θα πω, πως η χάρη του Αγίου το έκανε, και όχι εγώ.

`Αλλωστε τι θα ήμουν εγώ χωρίς εσάς?

Πηγή: https://www.protothema.gr