''...Και λοιπόν;
Οι άνθρωποι ταξιδεύουν, δεν το ήξερες;
Τα δέντρα μόνο επέλεξαν την ακινησία.
Αλήθεια τι προτιμούσες;
Να έχεις αγαπήσει ένα δέντρο;
Οι άνθρωποι φεύγουν
με το έναν ή τον άλλον τρόπο.
Ταξιδεύουν αλλά δεν χάνονται.
Πάντοτε θα φεύγει, ένα πλοίο, από το λιμάνι.
Ναι και οι γλάροι πετούν
αλλά δεν φεύγουν σκεφτόμουν τότε.
Οι άνθρωποι τελικά
μπορεί να μην είναι σύννεφα
αλλά φεύγουν και χάνονται όπως κι αυτά
σου είχα πει θυμάμαι
όταν σου έσφιξα το χέρι
και σε αποχαιρέτισα
λίγο προτού να σε φιλήσω.
Σαχλαμάρες, σκέφτομαι τώρα
αλλά ειλικρινά δεν βρήκα
κάτι έξυπνο να σου πω
μήπως και σε συγκινούσα
σε βαθμό που να μην έφευγες
αλλά πάλι παρηγορώ τον εαυτό μου λέγοντάς του
πως ότι έγινε ήταν σωστό που έγινε έτσι.
Αν συνέβαινε το αντίθετο, ίσως να ήταν χειρότερα
και πως αυτό που έζησα
δεν θα είχε την χρυσόσκονη του παραμυθιού.
Οι έρωτες, όπως και οι άνθρωποι,
που ξέρουν πότε, πως και γιατί να πεθάνουν
είναι αυτοί που άξιζε τελικά
και που έζησαν...''
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.