<< ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;>>

                         «Τι να κάνουμε ;»  

Γιώργου Η. Παπαηλιού

Δικηγόρου-Διδάκτορα Νομικής

                                         

Ο νεοφιλελευθερισμός αποτέλεσε και αποτελεί τον κεντρικό άξονα πολιτικής των συστημικών πολιτικών δυνάμεων, της ν.δ. και του πα.σο.κ., από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και ιδίως από το 2010, όταν η χώρα υπήχθη στο πρώτο «μνημόνιο» και παρέδωσε τα «κλειδιά» της κυριαρχίας της στους ξένους δανειστές.  

Έκτοτε η μεγάλη περιπέτεια του ελληνικού λαού συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα συνεχιστεί, όσο νεοφιλελεύθερες δυνάμεις θα κυβερνούν τον τόπο, λειτουργώντας ως εντολοδόχοι των ξένων δανειστών. 

Αυτή η περιπέτεια μετασχηματίζει βίαια την ελληνική κοινωνία. Η κοινωνία των 2/3 και η γενιά των 700 ευρώ αποτελούν παρελθόν. Παρούσες είναι η κοινωνία του 1/3, με προοπτική περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασης, και η γενιά του κοινωνικού αποκλεισμού. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα φθηνού εργατικού δυναμικού. Τα κατώτερα στρώματα φτωχοποιούνται απολύτως, τα μεσαία στρώματα συνθλίβονται μέχρις εξαφάνισης, οι δυνάμεις της παραγωγής ασφυκτιούν, οι νέοι αντιμετωπίζουν τον «καιάδα» της ανεργίας και, κατά χιλιάδες, καταφεύγουν στο εξωτερικό. Η δημόσια παιδεία και η δημόσια υγεία αποδομούνται. Η στέγη-«το κεραμμύδι πάνω απ΄ το κεφάλι» του Έλληνα αμφισβητείται, αποτελώντας στόχο της εγχώριας και της διεθνούς κερδοσκοπίας. Ο εθνικός πλούτος και η δημόσια περιουσία εκποιούνται. Ταυτόχρονα, η συνταγματική τάξη παραβιάζεται, ο αυταρχισμός ενισχύεται και η δημοκρατία συρρικνώνεται. Η κρίση πλέον, εκτός της οικονομικής κατάρρευσης, της κοινωνικής κατεδάφισης, της δημοκρατικής αποδόμησης και της εθνικής υποδούλωσης που επιφέρει, αποκτά και χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής καταστροφής.

Το ερώτημα που τίθεται, είναι «τι να κάνουμε ;», ώστε να  σταματήσει ο κατήφορος.

Ο κατήφορος μπορεί να σταματήσει μόνον, αν η μελαγχολία, η κατήφεια, η απογοήτευση, η απόγνωση, η οργή, το άγχος, ο παραλυτικός φόβος,  στοιχεία της καθημερινής ατομικής συμπεριφοράς των πολιτών, μετασχηματίσθούν σε συλλογική θετική δράση.

Στο πεδίο της κοινής γνώμης, ήδη έχουν καταρριφθεί οι μύθοι που καλλιεργούνται από το σύστημα νεοφιλελεύθερης πολιτικής, κατεστημένης διαπλοκής και δομικής διαφθοράς, μέσω της θέσης εκβιαστικών διλημμάτων, του συστηματικού αποπροσανατολισμού και της τρομοκράτησης των πολιτών. Ο μύθος ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ασκούμενη πολιτική, αφού τα «μνημόνια» συνιστούν μονόδρομο και ότι οποιαδήποτε απόκλιση από αυτά οδηγεί στην καταστροφή (άραγε η κατάσταση που ο ελληνικός λαός βιώνει τι είναι;). Ο μύθος ότι  οι αντιδρώντες στην κυρίαρχη πολιτική των «μνημονίων» αποτελούν απειλή που υπονομεύει την πολιτική σταθερότητα, με τις εκλογές να θεωρούνται παράγοντας αστάθειας και ανωμαλίας!!! (προφανώς διότι προβλέπουν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για τα συγκυβερνώντα κόμματα). Ο μύθος ότι οποιαδήποτε αντίδραση είναι μάταιη.  

Στο πεδίο της δράσης, η αντίσταση κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, με όλα τα δυνατά μέσα, αγωνιστικά, με την παρουσία και ενεργοποίηση δικτύων αλληλεγγύης, επιτροπών πρωτοβουλίας και κινήσεων πολιτών, κοινοβουλευτικά και νομικά, με συλλογικότητες και πολίτες να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη κατά πτυχών των «μνημονιακών» πολιτικών, είναι αλήθεια πολλές φορές  χωρίς θετική ανταπόκριση, αποτελεί υποχρέωση των ενεργών πολιτών, συνταγματική επιταγή και λαϊκή ανάγκη.

Και βέβαια η αντίσταση πρέπει να κορυφωθεί στις προσεχείς εκλογές, με την ψήφο των Ελλήνων πολιτών, ώστε η «μνημονιακή» συγκυβέρνηση να αποτελέσει παρελθόν. Να συνεχιστεί δε, και μετά από αυτές, με την ενεργό στήριξη της κυβέρνησης, που με κορμό τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα σχηματισθεί, όπως όλα δείχνουν.                     

Εν προκειμένω, απαιτείται σαφής πολιτική στόχευση: Η κοινωνική αλληλεγγύη και η ενωτική συλλογική παρέμβαση των πολιτών πρέπει να εκπέμψουν το στίγμα, όχι της διαχείρισης της εξαθλίωσης, αλλά μιάς άλλης προσέγγισης των πραγμάτων, ως γραμμής άμυνας έναντι της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας και συγχρόνως εφαλτηρίου αντεπίθεσης για την ανατροπή της.

Αυτή δε πρέπει περαιτέρω να συνοδευτεί με τη διαμόρφωση  και, όταν η ανατροπή του συσχετισμού πολιτικών δυνάμεων το επιτρέψει, την εφαρμογή ενός συνεκτικού σχεδίου, αρχικά για την αντιμετώπιση της φτώχειας και την αποκατάσταση της λειτουργίας των θεσμών και στη συνέχεια για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, την εκ βάθρων ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος, την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της χώρας και των πολιτών. Σ΄ αυτό το πλαίσιο, το πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που βρίσκεται υπό συνεχή επικαιροποίηση, λόγω της ραγδαίας επί τα χείρω αλλαγής των δεδομένων, προσανατολίζει την ελληνική κοινωνία προς την κατεύθυνση αλλαγής, όχι «σελίδας», αλλά «βιβλίου».       

Συμπερασματικά, η αλληλεγγύη και η ενωτική συλλογική δράση αποτελούν τις προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός ευρέος κοινωνικού μετώπου των λαϊκών, μεσαίων και κατώτερων, στρωμάτων, των δυνάμεων της δημιουργίας, της εργασίας, της γνώσης, του πολιτισμού, της νέας γενιάς. Συγχρόνως δε συνιστούν τα όπλα ενός αγώνα που εδράζεται στην πεποίθηση ότι η ανατροπή της διαπλεκόμενης συμμαχίας του χρηματοπιστωτικού τομέα, των κυρίαρχων μέσων μαζικής ενημέρωσης και του «μνημονιακού» πολιτικού συστήματος είναι εφικτή. Έτσι μπορούν να διαμορφωθούν συνθήκες ανατροπής και εν τέλει αλλαγής του συστήματος νεοφιλελεύθερης πολιτικής, κατεστημένης διαπλοκής και δομικής διαφθοράς, με θεσμούς και πολιτικές που να εγγυώνται την κοινωνική συνοχή και τη λαϊκή ευημερία.