'' ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΕΝΑ ''
ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΜΠΑΡΙΤΑΚΗ ΤΣΙΚΟΥΛΟΥ
[ ΑΞΙΟΝ ΛΟΓΟΥ / ΑΧΙΟΝ TV ]
Η ανάγκη που έχει η ανθρώπινη ύπαρξη να πιστεύει σε μία δύναμη ανώτερη από αυτήν, έχει να κάνει με την ίδια την αισιόδοξη και καλόπιστη φύση της.
Ο ανθρώπινος νους στην πραγματικότητα, αν μπορούσε να απεικονιστεί χωρίς τα κακά κοσμικά ερεθίσματα, που δέχεται κατά την πορεία του στην εδώ ζωή, ίσως και να βρισκόταν στην αρχική αθώα θέση σκέψης ενός νηπίου. Οι καθημερινές δυσκολίες και αντιξοότητες όμως μας επηρεάζουν, με αποτέλεσμα να κάνουν το νοητό περίβλημα της αθώας, απονήρευτης και ανέμελης σκέψης μας, ακόμη πιο αδιαπέραστο, ώστε με δυσκολία έως καθόλου, να μην μπορούμε να νιώσουμε το καλό και άυλο άγγιγμα της ανώτερης δύναμης, που μας έχει δημιουργήσει. Είναι φανερό και γνωστό σε όλους μας , πως μας διακρίνει περίσσια θέληση να μιλήσουμε και να ζητήσουμε κάτι κατά προέκταση από τον Δημιουργό μας, περισσότερο όταν μας χτυπήσουν την θύρα προβλήματα και δυσάρεστα γεγονότα, κάτι που θυμίζει τους παλιούς καλούς μας φίλους, που τους θυμόμαστε μονάχα στην ανάγκη μας. Θα έλεγε κανείς όπως και με τον χειρισμό συμπεριφοράς μας, έναντι των φιλικών σχέσεων που διατηρούμε και που αναμφίβολα γνωρίζουμε πως η ανάγκη για επικοινωνία δεν πρέπει να μας αγγίζει, μόνο όταν εμείς την έχουμε ανάγκη και θέλουμε να ζητήσουμε κάτι , παρόμοια εξέλιξη και στάση θα έπρεπε να έχουμε απέναντι και στον Δημιουργό μας. Είναι ευνόητο πως όταν η ανθρώπινη ύπαρξη δυσκολευτεί, πιεστεί και νιώσει λίγη, απέναντι στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, να ζητήσει την παρέμβαση της ανώτερης δύναμης. Τότε είναι που το παραπάνω αναφερόμενο, σχεδόν αδιαπέραστο νοητό περίβλημα της αθώας, απονήρευτης και ανέμελης σκέψης μας θα ραγίσει σιγά σιγά, για να δώσει την θέση του σε μία δέσμη σκέψεων, γεμάτη από τα παραπάνω σημεία, συνοδευόμενη από λαχτάρα για ανταπόκριση. Στην πραγματικότητα δεν είναι η ανάγκη που γεννάει την πίστη, η πίστη προϋπάρχει της ανάγκης, γι’ αυτόν τον λόγο εξάλλου υπάρχει μέσα μας και φανερώνεται.
Ο ανθρώπινος νους στην πραγματικότητα, αν μπορούσε να απεικονιστεί χωρίς τα κακά κοσμικά ερεθίσματα, που δέχεται κατά την πορεία του στην εδώ ζωή, ίσως και να βρισκόταν στην αρχική αθώα θέση σκέψης ενός νηπίου. Οι καθημερινές δυσκολίες και αντιξοότητες όμως μας επηρεάζουν, με αποτέλεσμα να κάνουν το νοητό περίβλημα της αθώας, απονήρευτης και ανέμελης σκέψης μας, ακόμη πιο αδιαπέραστο, ώστε με δυσκολία έως καθόλου, να μην μπορούμε να νιώσουμε το καλό και άυλο άγγιγμα της ανώτερης δύναμης, που μας έχει δημιουργήσει. Είναι φανερό και γνωστό σε όλους μας , πως μας διακρίνει περίσσια θέληση να μιλήσουμε και να ζητήσουμε κάτι κατά προέκταση από τον Δημιουργό μας, περισσότερο όταν μας χτυπήσουν την θύρα προβλήματα και δυσάρεστα γεγονότα, κάτι που θυμίζει τους παλιούς καλούς μας φίλους, που τους θυμόμαστε μονάχα στην ανάγκη μας. Θα έλεγε κανείς όπως και με τον χειρισμό συμπεριφοράς μας, έναντι των φιλικών σχέσεων που διατηρούμε και που αναμφίβολα γνωρίζουμε πως η ανάγκη για επικοινωνία δεν πρέπει να μας αγγίζει, μόνο όταν εμείς την έχουμε ανάγκη και θέλουμε να ζητήσουμε κάτι , παρόμοια εξέλιξη και στάση θα έπρεπε να έχουμε απέναντι και στον Δημιουργό μας. Είναι ευνόητο πως όταν η ανθρώπινη ύπαρξη δυσκολευτεί, πιεστεί και νιώσει λίγη, απέναντι στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, να ζητήσει την παρέμβαση της ανώτερης δύναμης. Τότε είναι που το παραπάνω αναφερόμενο, σχεδόν αδιαπέραστο νοητό περίβλημα της αθώας, απονήρευτης και ανέμελης σκέψης μας θα ραγίσει σιγά σιγά, για να δώσει την θέση του σε μία δέσμη σκέψεων, γεμάτη από τα παραπάνω σημεία, συνοδευόμενη από λαχτάρα για ανταπόκριση. Στην πραγματικότητα δεν είναι η ανάγκη που γεννάει την πίστη, η πίστη προϋπάρχει της ανάγκης, γι’ αυτόν τον λόγο εξάλλου υπάρχει μέσα μας και φανερώνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.