ΦΑΝΤΑΣΙΑ: Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΙΛΗ ΤΩΝ ΙΔΕΑΣΜΕΝΩΝ!

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Πίσω από την εμπρός πλευρά κάθε ατόμου ζει και βασιλεύει ένας δεύτερος εαυτός, ο εαυτός εκείνος που αποκαλύπτεται μονάχα στην ησυχία και την γνήσια κατά μόνας (αρχικά) περισυλλογή. 

Έρχεται λοιπόν ήρεμα αυτόκλητα να κατευνάσει ή να ερεθίσει ιδέες υπάρχουσες, σκέψεις παράλογες ή λογικές και να ξεχειλώσει προς όφελος του υποκειμένου την επιθυμητή κατάσταση, εμφανίζοντας τον άξιο εαυτό μας ως πρωταγωνιστή στο πεδίο μιας μάχης ή πρωτοπόρο σε κρεβάτι περίεργο. Δυνάστη της προϊσταμένης του για παράδειγμα, η υποτακτικό της γραμματέως του. Ίσως και άρχοντα του κόσμου, τύραννο ή γλυκό ηγεμόνα. Μπορεί και πολλά περισσότερα, μια και ο χρόνος διάρκειας του γεγονότος έχει τη δυνατότητα να αντέχει από ελάχιστα λεπτά έως πολλά περισσότερα, καθόσον επιλογές του μυαλού έχουν απεριόριστη τη δυνατότητα να εναλλάσσονται.

Σε κάθε περίπτωση η ενεργοποίηση του μηχανισμού ενέχει μια ικανότητα η οποία ανάλογα με την προίκα της μπορεί να ταξιδεύει… ''Είναι γλυκό να αφήνεις να σε οδηγεί η φαντασία'' είχε πει ο Προύστ και δεν είχε καθόλου άδικο. 

Μέσα από την διαδικασία της μεταφοράς ο δεύτερος, ο αξιαγάπητος εαυτός μας και, καταφέρνει να μας αποζημιώσει για όλα εκείνα που δεν είμαστε αλλά και να μας κάνει να δούμε τον κόσμο από το αποτέλεσμα του υποτιθέμενου γεγονότος.

Θα τολμήσω να πω ότι οι καλύτεροι εραστές και οι καλύτερες ερωμένες είχαν ανέκαθεν πρόχειρο το προνόμιο της φαντασίας καθώς με τα λόγια ή τις πράξεις τους κατάφερναν τις περίοπτες στιγμές να μεταφέρουν το δεκτικό νου στα μέρη που βαθιά του επιθυμούσε. 

Έρωτας χωρίς ονειροπόληση θα ήταν μία μεταφορά δύο ατόμων από το σημείο Α στο Β. Θα συνέθετε στα μάτια ενός τρίτου το άνευ φαντασίας ζευγάρι, το απόλυτο θέαμα της ψυχρής αποδοχής, του ορθώς είθισται, της υποχρεωτικής Κυριακάτικης λιακάδας, μόνον. 

Όλοι κάτι επιθυμούμε. Όλοι. Ακόμα και εκείνοι οι υπεράνω πάσης υποψίας. Ακόμα και ο ευθυτενής στρατηγός, ο αυστηρός διώκτης της ιταμής σκέψης (ιδίως αυτός) η μητέρα ή ο πατέρας μας (όσο άβολο και εάν διαβάζεται). Όλοι οι άνθρωποι που συναντούμε, ασχέτως εάν στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν δέχονται να το συζητήσουν καν, απορρίπτοντας την πιθανότητα, κατακρίνοντας συγχρόνως ως ανήθικα και δια στροφικά τα πάντα σχετιζόμενα... Το κοστούμι θα φταίει ή το ακριβό ταγέρ. Η θέση στην εργασία ή η υποχρεωτική απόσταση που ορίζει ο κοινωνικός νόμος ώστε να λειτουργεί απρόσκοπτα το σύστημα. 

Πιθανόν να μην γινόταν και αλλιώς… Συμφωνώ, όμως θα έπρεπε να έχει σταυρωθεί η υποκριτική συμπεριφορά, ομοίως και η πτώση από το σύννεφο κάθε φορά που αναφέρεται σε κάποιο κουτσομπολιό η όποια παρέκκλιση… 

Για αυτή την άρνηση, για αυτή την υποκριτική συμπεριφορά φταίνε οι άμυνες, οι φόβοι, η χρόνια αγκύλωση η σκουριά να πούμε στην μη χρησιμοποιούμενη άρθρωση, που εξαναγκάζει. Η στρεβλή νουθεσία που λέει και χωρίζει τις χθόνιες σκέψεις σε καλές και κακές. Ομοίως τις βασικές επιθυμίες. ‘’Τα κρυφά να μένουν κρυφά μέχρι το θάνατο’’. ‘’Εγώ δεν ξέρω από αυτά’’ 

Έστω. Ο πολύς κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει αν και δεν θα απαιτούντο δα και τόσα πολλά ώστε να φανεί μια κάποια παρήγορη αλλαγή. Κατανόηση θα χρειαζόταν μόνο για όλα εκείνα που αποδεδειγμένα υπάρχουν και ομοίως αποδεδειγμένα κρατούνται κρυφά. 

Ο καθένας ας σκεφθεί μόνος του τις προσωπικές του στιγμές… Αρκεί. 

Κάποιοι όμως λοιπόν από τους άριστους, δεν ντρέπονται για όλα εκείνα που επιθυμούν και μέσα από τον ευρύ χώρο της φαντασία τους αποκαλύπτουν τις σκέψεις τους, τις μορφές και τα δράματα (δράσεις) που τις συνοδεύουν στην αδελφή ψυχή που ομοίως ερωτεύεται όμοια ή παρεμφερή σχέδια. 

Η ζωή σε αυτόν το παράλληλο κόσμο γίνεται μια περήφανη πράξη, η οποία απέχει από ενοχές χρεώσεις και ηθικά διδάγματα. Όταν οι ουρανοί ανοίξουν τότε όλα τα εγκόσμια αποκτούν της αξία της χίμαιρας, της φρούδας ελπίδας, του αυτονόητου μικρού, της σκόνης. 

Η παρουσία μας με τον σύντροφο (ιδανική περίπτωση) σε ένα κόσμο όπου οι συνθήκες οι νόμοι και οι επιταγές θα είναι απλά και μόνο διαταγή δική μας, δεν μπορεί παρά να ομοιάζει με κάτι το μεγαλοφυές. 

Βεβαίως όλα τα όνειρα, όλες οι υποσχέσεις, μπορεί ποτέ να μην γίνουν πράξη μακράν του ιερού χώρου, διότι η λογική, η κοινωνία, η βεβαιότητα της καθημερινής πρακτικής αλλιώς επιτάσσει, όμως το κέρδος παραμένει απτό και λαμπρόχρωμο στην σχέση, καθώς ‘’ ’δολίως’ οι δυο μας τα έχουμε βρει’’. Καθώς ‘’εγώ και εσύ έχουμε ξανοίξει τους εαυτούς, τα μυαλά μας και έχουμε συναντηθεί πέρα από τα ειωθότα’’… Κάναμε τα όνειρα πράξη στον προσωπικό μας τον κόσμο, ζήσαμε εκείνο που επιθυμούσαμε όπως ακριβώς το ονειρευόμαστε, σαν κάτι το εξαιρετικό, σαν το απόλυτα προσωπικό μας ιδανικό. Εγώ και εσύ!

Μεγάλο το κέρδος λοιπόν η αποδοχή κάθε επιθυμίας ως θεμιτή και ακόμα μεγαλύτερο κέρδος η αποδοχή της και από τον καθημερινό μας εαυτό, όπως και η επιείκεια σε κάθε παρεμφερές ή αντιμέτωπο. Περί ορέξεως άλλωστε … 

Η ουδετερότητα των συναισθημάτων καταναγκάζει. Καταπνίγει και τιθασεύει το γνήσιο. Η κίνηση στο περίπου δεν κρύβει καμιά ειλικρίνεια. Η αποδοχή απεναντίας λευτερώνει και κάνει το άτομο να ζει εκείνα που θέλει, όπως τα θέλει και εάν καταφέρει με το χρόνο να απομυθοποιήσει το ‘έγκλημα’, τότε ίσως να κάνει πράξη όλα εκείνα που από καιρό φανταζόταν. 

Τίποτα άλλωστε δεν αποκλείεται. Ο καιρός ωριμάζει…