Γράφει η Τσιάκαλου Ιωάννα
«Αν θέλετε τα παιδιά σας να είναι έξυπνα, διαβάστε τους παραμύθια. Αν θέλετε να γίνουν ακόμα πιο έξυπνα, διαβάστε τους περισσότερα.»
Άλμπερτ Αϊνστάιν
Ποιος δεν χαμογελάει στην αναπόληση της μαγικής στιγμής που τα παιδικά του αυτιά ευφραίνονταν από τις ιστορίες του παππού και της γιαγιάς; Αν μη τι άλλο, και μόνο μια τέτοια εικόνα κάνει την καρδιά να πεταρίζει ευχάριστα.
Ποιος είναι όμως ο λόγος που τα παραμύθια έχουν συνδεθεί τόσο άρρηκτα με την εύθραυστη παιδική ηλικία; Διότι, όπως λίγοι ίσως γνωρίζουν, η γέννηση των παραμυθιών χάνεται στο βάθος των αιώνων, και η αρχική τους μορφή δεν ήταν εξ’ αρχής όσο ρομαντική και αθώα έχουμε συνηθίσει.
Η ίδια η ετυμολογία της λέξης μας δίνει την απάντηση: παρηγοριά, ανακούφιση, μας λέει το λεξικό της ελληνικής. Εύκολα μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τον ρόλο του σε μια πονεμένη, φτωχή από ελπίδες κοινωνία, όπως εκείνη του μεσαίωνα στην οποία γνώρισε την δόξα του.
«Μία φορά και έναν καιρό…» ξεκινάει κάθε παραμύθι, και τελειώνει με τη γνωστή σε όλους μας φράση «και ζήσαν αυτοί καλά…». Το Τέρας έχασε την αποκρουστική του όψη και έζησε μαζί με την Πεντάμορφη, ο Πινόκιο έγινε αληθινό αγόρι… Όλα τελειώνουν όμορφα, η δικαιοσύνη αποκαθίσταται και το τέλος γράφεται με απαστράπτοντα, χρυσά γράμματα.
Είναι όμως τα παραμύθια απλές ηθικοπλαστικές ιστορίες παρηγοριάς, ή μήπως κρύβουν κάτι παραπάνω; Το ερώτημα έρχεται να απαντήσει η ψυχολογική θεωρία των παραμυθιών, εμπνευστής της οποίας ήταν ο Freud. Συγκεκριμένα, υποστήριζε ότι στα παραμύθια κρύβονται μύχιες επιθυμίες, βαθύτεροι φόβοι, άγχη και εσωτερικές συγκρούσεις, που βρίσκουν χώρο να εκφραστούν μέσα από τα σύμβολα.
Η αλήθεια, όμως, είναι πως η θεραπευτική, ευεργετική τους επίδραση δεν έχει να κάνει με τον καθαυτό ψυχαναλυτικό τους αποσυμβολισμό. Η μαγεία αυτού του κόσμου, το υπερφυσικό, το αδύνατο που γίνεται δυνατό δίνουν στην καθημερινότητα μία γεύση ιδιαίτερη, που καμία άλλη δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Τα πάντα μπορούν να συμβούν. Οι φτωχοί γίνονται πλούσιοι, οι αδύναμοι αποκτούν την χαμένη τους δύναμη, οι βάτραχοι γίνονται πρίγκιπες.
Δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες των παραμυθιών. Μάλιστα, οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι τα παραμύθια βοηθούν έμμεσα στην ανάπτυξη της παιδικής προσωπικότητας. Συγκεκριμένα, το μικρό παιδί που ταυτίζεται με τους ήρωες, παραδειγματίζεται από αυτούς, προσπαθεί να τους φτάσει στο θάρρος, την εξυπνάδα, την επιμονή, την υπομονή, το ηρωικό τους μεγαλείο. Αντέχει στα προβλήματα της καθημερινής ζωής όπως θα έκανε και η Σταχτοπούτα, βρίσκει το θάρρος να πολεμήσει την κακιά μάγισσα, όπως θα έπρατταν ο Χάνσελ και η Γκρέτελ, σκέφτεται και βρίσκει έξυπνες λύσεις όπως ο πολυμήχανος Κοντορεβυθούλης, δεν παύει να προσπαθεί για το καλύτερο για όλους και να κάνει με σύνεση την σωστή επιλογή, όπως η Μικρή Γοργόνα.
Μα, για να μην μακρηγορούμε, μία είναι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη προσφορά των παραμυθιών στον άνθρωπο, και συνοψίζεται σε μια μόνο λέξη: Ελπίδα. Ως λόγος παρηγοριάς, όπως λέει και η ετυμολογία της λέξης, τα παραμύθια αναζωπυρώνουν την ελπίδα και την αισιοδοξία, την θετική σκέψη, την εσωτερική δύναμη, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν δύσκολα και σκοτεινά.
Αυτό είναι λοιπόν πάνω από όλα τα παραμύθια:
Οι Φύλακες της Καρδιάς.
*φιλόλογος - συγγραφέας
Πηγή:http://simplylife.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.