Γεμίσαμε Τουρκολόγους, πραξικοπηματολόγους, Ερντογανολόγους. Είχαμε καβάτζα συνωμοσιολόγους. Για την ακρίβεια πάντα παράγαμε περισσότερους από όσους μπορούσαμε να καταναλώσουμε.
Ωστόσο η πιθανότητα να έστησε το πραξικόπημα ο ίδιος ο Ερντογάν δεν ανήκει στην σφαίρα της συνωμοσίας και είναι κάτι που πολλοί σκεφτήκαμε κι ας μην έχουμε άδεια ταξί. Άλλωστε υπάρχουν πράγματα που γίνονται στην πραγματικότητα και θα τα ζήλευε και ο καλύτερος συνομωσιολόγος.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες, λίγοι αλλά υπάρχουν, που θα μπορούσαν να στήσουν ένα τέτοιο πραξικόπημα. Και ο Ερντογάν είναι ένας από αυτούς.
΄Είναι επίσης αλήθεια ότι η πιθανότητα πίσω από ένα πραξικόπημα να βρίσκονται οι ΗΠΑ είναι πιο μεγάλη από το να υπογράψει η Ελλάδα κι άλλο μνημόνιο. Πιο μεγάλη κι από το να πάρει πέναλτι ο Ολυμπιακός αν βουτήξει στην περιοχή (ή έξω από αυτή) ένας παίκτης του.
Είναι επίσης αλήθεια ότι οι ΗΠΑ έχουν χάσει το ταλέντο τους στα επιτυχημένα πραξικοπήματα.
Αλλά ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι ο Ερντογάν γνώριζε για το πραξικόπημα και το άφησε να εξελιχθεί γιατί μπορούσε να το καταστείλει.
Αυτά τα πράγματα δεν αποδεικνύονται. Ούτε αποκαλύπτονται από τα απόρρητα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών όταν κάποτε ανοίγουν οι φάκελοι.
Όμως δύο πράγματα είναι πέραν αμφισβήτησης: Το ένα είναι ότι ασφαλώς και υπήρχαν οι δυνάμεις που θα αντιπολιτεύονταν τον Ερντογάν και θα έφταναν μέχρι και στο σημείο πραξικοπήματος και το άλλο ότι ο Ερντογάν συμπεριφέρθηκε μετά από την απόπειρα σαν να το ήθελε. Κατάφερε και να εκκαθαρίσει τα πάντα τελειώνοντας την αντιπολίτευση και ταυτόχρονα να ανεβάσει τις πολιτικές του μετοχές εντός και εκτός συνόρων.
Σε πολιτικό επίπεδο αναδύεται μια τεράστια εξέλιξη: η άνοδος του Ερντογανισμού θα σημάνει την επικράτηση ενός ιδιότυπου συντηρητισμού και στην Τουρκία. Ο Ερντογάν φαίνεται να είναι για τον ανατολικό κόσμο ό,τι οι συντηρητική δεξιά για τον δυτικό κόσμο. Η σχέση Ερντογάν με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό μοιάζει με τη σχέση της «δημοκρατικής» ακροδεξιάς με την φασιστική ακροδεξιά. Ό,τι είναι η Λεπέν ή ο Καρατζαφέρης σε σχέση με τον ναζισμό στην Ευρώπη είναι και ο Ερντογάν σε σχέση με τον ISIS. Μοιράζονται την ίδια σχεδόν ιδεολογία, ομοιάζουν στη ρητορική και στην πολιτική στόχευση, αλλά διαφέρουν λίγο ως προς τον τρόπο επιβολής της. Ή καλύτερα, διαφέρουν ως προς τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν την προσπάθεια επιβολής της.
Ο Ερντογάν δεν θα στήσει τους αντιπάλους του με πορτοκαλί φόρμες για να τους αποκεφαλίσει, αλλά θα επαναφέρει την θανατική ποινή. Η Λεπέν δεν θα βγάλει στο δρόμο τα τάγματα εφόδου του κόμματός της να μαχαιρώνουν μετανάστες αλλά θα κάνει το βίο τους αβίωτο θεσμικά.
Βασισμένοι σε ό,τι μας έχει μάθει ο καπιταλισμός ανεξάρτητα της εθνικής του έκφρασης, μπορούμε με κάποια βεβαιότητα να εκτιμήσουμε ότι ο Ερντογάν δεν θα τελειώσει όταν θα οργανωθεί καλύτερα μια πραξικοπηματική απόπειρα εναντίον του, όταν θα καταλάβουν οι επίδοξοι πραξικοπηματίες τις τηλεοπτικές συχνότητες ή θα κλείσουν την παροχή ίντερνετ, αλλά όταν αποφασίσει η μερίδα της τάξης που τον στηρίζει ότι δεν της κάνει πια και θα τον πετάξει σαν παλιό χαλασμένο παιχνίδι. Οι πολιτικές, ακόμα και όταν εκφράζονται με εντυπωσιακούς «-ισμούς» (κεμαλισμός, ισλαμισμός κτλ.) και οι πολιτικοί, ακόμα κι όταν παρουσιάζονται ως υπερδύναμοι ηγέτες, αποτελούν πάντα συνέχιση του ταξικού πολέμου με άλλα μέσα.
Πηγή: atexnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.