ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ. ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΟΔΙΑ!

Όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα 3% ελεύθερη μα υπνωτισμένη από το εγώ ουσία ή ψυχή, και το υπόλοιπο 97% είναι εξολοκλήρου παγιδευμένο, φυλακισμένο μέσα στο εγώ. 

Δουλεύοντας με τον ψυχολογικό θάνατο, των ελαττωμάτων μας ή των Εγώ μας, απελευθερώνουμε ψυχή, αλλά αυτή συνεχίζει να είναι υπνωτισμένη από τα εγώ. 

Ο διαλογισμός είναι ένα εργαλείο, με το οποίο μπορεί το ποσοστό της ελεύθερης μα υπνωτισμένης από το εγώ ουσίας ή ψυχής που διαθέτουμε, να ξυπνήσει και να μεταφερθεί στην έβδομη διάσταση. Εκεί όχι μόνο μπορεί να συναντήσει και να συνομιλήσει με τον Θεϊκό Πατέρα, όπως γίνεται στο Αστρικό την διάσταση των ονείρων, αλλά μπορεί να ενωθεί, να συγχωνευτεί μαζί Του, με την διαφορά ότι πάει χωρίς το εγώ μέσα της, ελεύθερη.

Με αυτόν τον τρόπο η ουσία ή ψυχή αποκτάει την αυτοσυνείδηση του ελεύθερου ποσοστού που ήταν υπνωτισμένο, μένει ελεύθερη πλέον από το εγώ, ξύπνια, αφυπνισμένη, απολαμβάνοντας την ευτυχία, την έκσταση και ελευθερία του Είναι, και επίσης κάνει αυτοσυνείδηση την δυστυχία από το εγώ. 
Για να προετοιμαστούμε και να μάθουμε να χρησιμοποιούμε αυτό το εργαλείο που είναι ο διαλογισμός, οφείλουμε να ξεκινήσουμε παρατηρώντας το φυσικό μας σώμα με τις πέντε αισθήσεις του, το πώς αυτές λειτουργούν, το ποιος τις κάνει και λειτουργούν. 

Το σχολείο για την προετοιμασία του διαλογισμού είναι εδώ ο φυσικός κόσμος, η καθημερινή ζωή, και το βράδυ το σπίτι μας. 

Όταν μας ενδιαφέρει κάτι όπως ο διαλογισμός τότε θυσιάζουμε πολλά ανούσια πράγματα από την ζωή μας, και αφιερωνόμαστε στο να μάθουμε να διαλογιζόμαστε.

Κάτι που θα βοηθήσει πολύ τον σκοπό μας είναι να βρισκόμαστε κάποιες στιγμές της ημέρας μέσα στη φύση, σε ένα πάρκο ή στο σπίτι μας, μόνοι, απομονωμένοι, γιατί είναι πιο εύκολο πρώτα να δουλεύουμε με τον διαλογισμό στην ηρεμία, και μετά στην δραστηριότητα της ζωής. 

Το πρώτο βήμα καθώς ξεκινάμε την γνωριμία με τον εαυτό μας, με τον διαλογισμό, είναι να μάθουμε να χαλαρώνουμε συνεχώς το φυσικό μας σώμα από την ένταση και πίεση που ασκεί επάνω του το εγώ. 

Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να'ρθούμε στον εαυτό μας. Όταν θυμόμαστε να χαλαρώνουμε, τότε στην πραγματικότητα θυμόμαστε και τον εαυτό μας. Αυτά τα δύο πάνε μαζί είναι ένα. 

Καθώς είμαστε χαλαροί και στον εαυτό μας, παρατηρούμε ολοκληρωτικά το σώμα μας με της πέντε αισθήσεις του, πώς λειτουργούν, ή πώς τις χρησιμοποιούμε, αλλά χωρίς να θέλουμε να τις ελέγξουμε, ή να θέλουμε να λειτουργήσουν εγωιστικά.

Όταν ανεβαίνουμε σε ένα λεωφορείο εμείς απλά το χρησιμοποιούμε· ούτε το λειτουργούμε, ούτε και το ελέγχουμε. Έτσι δεν είναι; 

Οι αισθήσεις είναι τα εργαλεία του Θεϊκού μας Πατέρα, που με αυτά αισθάνεται όλα όσα γίνονται εδώ στον φυσικό κόσμο.

Παρατήρησε πως πέρα από το πώς θέλουμε ή δεν θέλουμε να λειτουργούν οι αισθήσεις, πέρα από τις ιδέες που έχουμε γι' αυτές, αυτές λειτουργούν ανεξάρτητες, ελεύθερες, από μόνες τους, και στον εαυτό τους. 

Παράδειγμα: Αν πούμε τώρα αυτή τη στιγμή, εγώ δεν θέλω να βλέπω και να ακούω τίποτα, αλλά παραμείνουμε με ανοικτά τα μάτια και τα αυτιά μας, τότε τι συμβαίνει;

Η όραση και η ακοή πέρα από αυτό που εμείς θέλουμε ή δεν θέλουμε, πέρα από την σκέψη, συνεχίζουν να λειτουργούν έτσι δεν είναι;

Οι σκέψεις μας με τα θέλω και δεν θέλω μας δεν μπορούν να σταματήσουν αυτό που Είναι, την ροή της ζωής μέσα από τις πέντε αισθήσεις.

Όταν κοιτάζουμε, ακούμε, μυρίζουμε, κλπ κάτι, έχουμε την τάση να αφήνουμε την προσοχή μέσα από τις αισθήσεις να μεταφερθεί σ' αυτό, και να χαθεί μέσα σ' αυτό· μ' αυτόν τον τρόπο όμως χάνουμε και τον εαυτό μας. Τα εξωτερικά δεδομένα έτσι κι' αλλιώς φτάνουν στις αισθήσεις μας.

Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε το τι συμβαίνει όταν μεταφερόμαστε εμείς με την προσοχή μας στα αντικείμενα ή στα υποκείμενα.

Για να καλύψουμε την απόσταση αυτή, με την κίνηση και την προσπάθεια αυτή, ξοδεύουμε τεράστια ποσά ενέργειας, ενώ όταν δεν μετακινούμαστε και παραμένουμε ακίνητοι, ακέραιοι, και προσεκτικοί στον εαυτό μας, αποταμιεύουμε ενέργεια. Ένας ήχος, μια εικόνα, μια μυρωδιά, έρχονται από μόνα τους σε μας στις πέντε αισθήσεις, και δεν χρειάζεται να πάμε εμείς σ' αυτά με την προσοχή μας και να χάσουμε τον εαυτό μας.

Με αυτόν τον τρόπο, παραμένουμε προσεκτικοί στον εαυτό μας.

Οποιαδήποτε διαρροή πρέπει να σταματήσει, είτε είναι μέσα από τις αισθήσεις είτε μέσα από το εγώ. Γιατί ο διαλογισμός αρχίζει με την αποταμίευση της ενέργειας.

Αυτός ο τρόπος ονομάζεται συγκέντρωση και είναι σημαντικό να μάθουμε να λειτουργούμε έτσι, γιατί προτού τον διαλογισμό χρειάζεται να συγκεντρώνουμε όλες μας τις αισθήσεις επάνω σε αυτό που μας ενδιαφέρει, και επάνω σε αυτό που κάνουμε την κάθε στιγμή.

Στο διαλογισμό βιώνουμε, πειραματιζόμαστε, με όλες τις αισθήσεις μας, και κατανοούμε αβίαστα, με φυσικό τρόπο, χωρίς ένταση, χωρίς πίεση, αυτό που Είναι, την Αλήθεια. 

Σοβαρότατο εμπόδιο στον διαλογισμό μα και σε όλες τις πρακτικές, είναι αυτό που ονομάζεται στην ψυχολογία ανώτερο εγώ, και έχει μπερδέψει, έχει αποπροσανατολίσει σχεδόν όλους τους μαθητές που θέλουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι αυτό το εγώ είναι η συνείδηση. 

Αυτή η ψευδαίσθηση και ο διαχωρισμός, δημιουργείται από το γεγονός που το θεωρούμε δεδομένο, ότι επειδή ασχολούμαστε με την Γνώση και με τις διάφορες πρακτικές που θέλουμε να πετύχουμε εναντίον του εγώ, ότι είμαστε η συνείδηση, και αυτό δεν είναι έτσι. 

Ναι! Ζητάμε από την Θεϊκή μας Μητέρα να θανατώσει τα εγώ ή ελαττώματά μας, και αυτή το κάνει, αλλά αυτοπαρατηρήσαμε ποτέ αν αυτός που ζητάει τον θάνατό τους είναι η συνείδηση; 

Έχουμε αυτοπαρατηρήσει αυτόν που μέσα μας κάνει αυτοπαρατήρηση; Τον παρατηρητή;

Έχουμε στρέψει την προσοχή πάνω σε αυτόν που προσεύχεται;

Αν ποτέ μας δεν το έχουμε κάνει αυτό, είναι γιατί έχουμε πιστέψει ότι όλα αυτά τα κάνει η συνείδηση.

Όλα αυτά είναι ουσιαστικά να τα δούμε, αν ποθούμε την αφύπνιση και τον διαλογισμό. 

Όπως επίσης είναι ουσιαστικό να δούμε ότι αυτός που έκατσε σε στάση οκλαδόν, αυτός που επαναλαμβάνει το Κοάν, αυτός που θέλει να χαλαρώσει, αυτός που θέλει να διαλογιστεί, αυτός που θέλει να σταματήσει ο νους, αυτός που θέλει να πετύχει την φώτιση, αυτός που θέλει να κατανοήσει βαθιά το εγώ, αυτός που θέλει να είναι συγκεντρωμένος, αυτός που θέλει να ελέγχει τις αισθήσεις, αυτός που αναζητά και προσπαθεί την ηρεμία και την σιωπή του νου χωρίς πίεση και ένταση, αυτός που θέλει να κάνει όλα τα παραπάνω συνειδητά, ακόμα και αυτός που δεν θέλει τίποτα απ' όλα αυτά, κλπ, κλπ, κλπ, ότι όλα αυτά είμαι ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΤΟ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Στο διαλογισμό βιώνουμε αβίαστα με όλες τις αισθήσεις μας συγκεντρωμένες, και κατανοούμε αβίαστα, με φυσικό τρόπο, χωρίς πίεση την αλήθεια, ότι ΕΓΩ, το ανώτερο εγώ είμαι που επιθυμώ όλα τα παραπάνω, που είμαι εγώ που ξέρω, που θέλω να ελέγχω, να διατάζω, να κάνω κουμάντο, και να καθοδηγώ την ροή της ζωής και των γεγονότων μέσα μου.

Αυτό το ανώτερο εγώ μαζί με την απληστία είναι που λέει, χρειάζεται να αυτοπαρατηρηθώ περισσότερο, θέλει περισσότερη δουλειά, περισσότερη προσπάθεια, περισσότερη πειθαρχεία, περισσότερο θάνατο, περισσότερο έλεγχο των αισθήσεων, περισσότερη συγκέντρωση, κλπ. κλπ, και αυτό το εγώ, είμαι ΕΓΩ, ΕΓΩ ο ίδιος, δεν είναι η συνείδηση.

Εγώ είμαι που θέλω άπληστα να ξαναπετύχω το ίδιο αποτέλεσμα από την πρακτική που χθες ανέβλυσε με φυσικό και αυθόρμητο τρόπο. 

Εγώ είμαι που κλέβω και αναπαράγω την εμπειρία, το βίωμα της συνείδησης, θέλοντας να συνεχιστεί και άλλο η εμπειρία αυτή. 

Εγώ είμαι όπου κάθε λιθαράκι Γνώσης που η συνείδηση

κέρδισε, την χρησιμοποιώ μέσω της μνήμης φυλακίζοντάς την περισσότερο και δεν την αφήνω να ξυπνήσει.

Εγώ είμαι που ξεκινάω άπληστα για να διαλογιστώ και όταν δεν έχω το αποτέλεσμα που θέλω, τότε τα παρατάω από την κούραση και την απογοήτευση.

Η συνείδηση δεν κουράζεται και δεν απογοητεύεται ποτέ βιώνοντας τον εαυτό της, την Αλήθεια, γιατί αυτή είναι η φυσική της ιδιότητα, να κάνει αυτό.

Αυτό, το ανώτερο εγώ, που είμαι εγώ, και το έχω μπερδέψει με την συνείδηση, είναι που προσπαθεί να βάλει σε μία τάξη τις σκέψεις με στόχο να ηρεμήσει και να σιωπήσει τον νου, και αυτό είναι παράλογο, γιατί ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΤΑΞΙΑ.

Αυτό, το ανώτερο εγώ, που είμαι εγώ, και το έχω μπερδέψει με την συνείδηση, είναι που προσπαθεί να συγκεντρώσει τον νου για να διαλογιστεί, και αυτό είναι για γέλια, γιατί ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΦΗΡΗΜΑΔΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Έτσι με την σειρά: Το εγώ που είναι σε αταξία, είναι που επιθυμεί την τάξη. Το εγώ που είναι απείθαρχο είναι που επιθυμεί την πειθαρχεία. Το εγώ που είναι αφηρημένο, και αποσυγκεντρωμένο, είναι που επιθυμεί την συγκέντρωση. Το ασυνείδητο εγώ είναι που επιθυμεί να είναι συνειδητό. Ο ψεύτης είναι που ψάχνει την αλήθεια. Αυτός που είναι η προσωποποίηση της φασαρίας επιθυμεί την σιωπή. Αυτός που ποτέ δεν έχει στρέψει την προσοχή στον εαυτό του, επιθυμεί να παρατήρησει τα άλλα εγώ που τον ενοχλούν. Αυτός που ποτέ του δεν Είναι, επιθυμεί να Είναι, κλπ. κλπ. κλπ.

Όλες αυτές οι επιθυμίες είναι αδύνατο να γίνουν πράξη αν πρώτα αυτός που τα επιθυμεί δεν πεθάνει, ή τουλάχιστον δεν κατανοηθεί· γιατί οι ικανότητες και οι χάρες δεν ανήκουν στο εγώ, μα στον Πατέρα μας.

Με τον ψυχολογικό θάνατο στην πορεία είναι που έρχεται μέσα στην ψυχή μας η κατανόηση, η τάξη, η πειθαρχία, η συγκέντρωση, η αλήθεια, η σιωπή, η αυτοπαρατήρηση, και όλες οι ικανότητες και χάρες. 

Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι γι' αυτό, παρά μόνο να πεθαίνουμε σε όλα αυτά που επιθυμούμε, γιατί το ανώτερο εγώ που το έχουμε μπερδέψει με την συνείδηση, και το έχουμε λατρέψει και προσκυνήσει για Θεό μας, είναι αυτό που τα επιθυμεί όλα αυτά. 

Όλες τις παραπάνω χάρες και ικανότητες είμαι ΕΓΩ που τις επιθυμώ άπληστα, και η απόδειξη είναι πως θυμώνω με τον Πατέρα μου όταν τις ζητάω προσευχόμενος, και αυτός δεν μου τις δίνει για να δουλέψω καλύτερα και περισσότερο με τον εαυτό μου. 

Να ζήσουμε με βάση την κατανόηση, ότι αυτές οι χάρες και ικανότητες ανήκουν στο Είναι μας, τον προσωπικό Θεό μας, και αυτές υπάρχουν ήδη μέσα μας δικαιωματικά, μέσα στο 3% της ελεύθερης συνείδησης που έχουμε, όμως για να λειτουργήσουν οφείλουμε να τις αφήσουμε ήσυχες, μόνες τους, και στον εαυτό τους, χωρίς να επεμβαίνουμε και να τις υπνωτίζουμε. 

Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να πεθάνει αυτός που πήρε τον ρόλο του Είναι μας, ο πλαστογράφος, που είναι το ανώτερο εγώ, και δεν είναι άλλος από ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ.

Ο Θεός μας ποτέ δεν θα γίνει σκλάβος ή υπηρέτης του εγώ, προσφέροντας υπηρεσίες και ικανότητες στο εγώ. 

Για να μάθουμε να πεθαίνουμε ψυχολογικά, να γεννιόμαστε εσωτερικά, και να ξυπνάμε, κάνουμε προσπάθειες, αν δεν τα καταφέρουμε τότε κάνουμε υπερπροσπάθειες, και αν πάλι δεν τα καταφέρουμε τα βροντάμε κάτω και τα παρατάμε. Και τότε εμφανίζεται το μεγαλοπρεπές και παράδοξο γεγονός, ότι αυτό που τόσο πολύ θέλαμε, το έχουμε χωρίς να το προσπαθήσουμε.

Αυτό τι μας δείχνει; Ότι η εγωιστική δύναμη του ανθρώπου έχει ένα όριο. Μόλις το εγώ που είμαι εγώ, εξαντληθεί, και παραιτηθεί μέσα από την προσπάθεια που κατέβαλε, μόνο τότε έρχεται και αναλαμβάνει δράση η συνειδητή δύναμη που ονομάζεται Θεός.

Είναι ανάγκη να δούμε το επίπεδό μας και ότι αυτό είναι το επίπεδο του εγώ, δεν είμαστε Θεοί.

Όταν το δω αυτό, ότι ΕΓΩ είμαι που επεμβαίνω έχοντας την αυταπάτη, και ψευδαίσθηση ότι είμαι η συνείδηση, όταν δω ότι εγώ είμαι το εμπόδιο, ο τοίχος στο να εκδηλωθεί το Είναι με τις ικανότητες και τις χάρες του, τότε ησυχάζω, ηρεμώ, γίνομαι αυθόρμητα αντιληπτικός, συνεργάσιμος, χωρίς να θέλω τίποτα, χωρίς να επιδιώκω τίποτα, γιατί απλά κατανοώ πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ότι εγώ είμαι το πρόβλημα, και τότε η αλήθεια αρχίζει να μου αποκαλύπτεται.

Ανακαλύπτοντας την φαντασία, αποκαλύπτεται η πραγματικότητα.

Ανακαλύπτοντας το ψέμα, αποκαλύπτεται η αλήθεια.

Όταν βιώνουμε και κατανοούμε αβίαστα, με φυσικό τρόπο, ότι το εγώ δεν είναι κάτι διαφορετικό από μένα, ότι ΕΓΩ είμαι το εγώ, το ανώτερο εγώ, αυτός που ξέρει, αυτός που καταβάλει προσπάθεια, που θέλει να εξουσιάζει και να κατευθύνει την πρακτική, τότε βλέποντας αυτή την Αλήθεια παραιτούμαστε από όλα αυτά, και από αυτήν την παραίτηση έρχεται αυθόρμητα μια εντελώς φυσική ηρεμία, χαλάρωση, και ταπεινότητα, που χωρίς να το καταλάβουμε ήδη μας έχει βάλει στο ρεύμα που ονομάζεται διαλογισμός. 

Όταν μέσα από την κατανόηση αρχίσουν να αναβλύζουν βαθιές ερωτήσεις, άγνωστες, που ο εαυτός μας, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ να τις απαντήσει και ούτε είναι γραμμένες σε κάποιο βιβλίο ή από κάποιο Δάσκαλο, τότε ναι, είμαστε σε πορεία προς τον διαλογισμό. 

Γι' αυτόν που πραγματικά διαλογίζεται ο χρόνος σταματάει, χάνεται. 

Αυτός που διαλογίζεται δεν το καταλαβαίνει, και αυτός που το καταλαβαίνει δεν διαλογίζεται.

Παρατηρήστε το εξής. Ότι άλλο είναι το Είναι μας και άλλο τα ΞΕΡΩ μας. Στο ξέρω ανήκει κάθε τι γνωστό, ενώ στο Είναι μας ανήκει κάθε τι άγνωστο. Πώς θέλουμε να διαλογιστούμε στο Είναι μας, που είναι η Αλήθεια και κάτι που ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ, αν κάνουμε το λάθος να το προσεγγίζουμε με αυτά που ΞΕΡΟΥΜΕ; 

Είναι αδύνατο και συγχρόνως παράλογο να υποδεικνύουμε στον Θεό μας, που είναι η Ουσία, η ψυχή που υπάρχει μέσα μας, το πώς θα διαλογιστεί.

Αυτή ξέρει, αρκεί μόνο να την αφήσουμε ήσυχη και να μην επεμβαίνουμε. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. 

Τότε είναι που βλέπει κάποιος τι είναι το ΕΙΝΑΙ και τι το ΕΓΩ.

Τότε είναι που βλέπει κάποιος το τι πραγματικά είναι η αυτοπαρατήρηση, χωρίς την φάρσα να διαχωρίζει τον εαυτό του σε "η συνείδηση μου", και "το πονηρό εγώ", σε "εγώ ο παρατηρητής", και "το κακό παρατηρούμενο εγώ", σε "εγώ η συνείδηση", και "οι κακές σκέψεις του εγώ", κλπ. κλπ. κλπ.

Ήδη τώρα με αυτό που λέω, είμαι σίγουρος πως θα θελήσεις να ψάξεις και θα προσπαθήσεις να δεις και να ανακαλύψεις το ανώτερο εγώ, με όλες τις παραπάνω δράσεις που κάνει. Πρέπει να ξέρεις όμως όσο δυσάρεστο και αν είναι αυτό που θα σου πω, ότι αυτός που θέλει να ψάξει και να βρει το ανώτερο εγώ, είναι το ίδιο το ανώτερο εγώ, εσύ ο ίδιος. Δεν είναι η συνείδηση.

Αυτός είναι ο μεγάλος γρίφος, η σπαζοκεφαλιά, ο γόρδιος δεσμός, το μεγάλο πρόβλημα που καλούμαστε να λύσουμε.

Ό,τι και να κάνουμε, όποια πράξη, όποια κίνηση, όσο δύναμη ή και θέληση αν βάλουμε, είμαστε αυτό το πράγμα, το ανώτερο εγώ. Γι' αυτό οι πρακτικές που κάνουμε βαλτώνουν και δεν δίνουν αποτέλεσμα, (μιλάω για τους παλιούς μόνο), γιατί επιθυμούμε να τις πετύχουμε μηχανικά μέσω του μηχανικού ανώτερου εγώ που έχουμε δημιουργήσει. Τι θα κάνουμε γι' αυτό; Τι διέξοδο θα βρούμε; 

Πρόσεξε, πως ό,τι σκέφτεσαι για να κάνεις, ή ό,τι διέξοδο και αν ψάχνεις, επίσης είσαι ΕΣΥ, το ανώτερο εγώ.

Με αυτό που είπα μόλις τώρα, θέλω να σε βοηθήσω, να σε πονηρέψω, ώστε να κοιτάξεις προς την κατεύθυνση αυτή που ποτέ δεν κοιτάζεις, γιατί νομίζεις πως είναι η συνείδηση.

Αν η συνείδηση αφυπνιζόταν και ξυπνούσε με το εγώ και την σκέψη, τότε όλη η ανθρωπότητα θα ήταν αφυπνισμένη, ξύπνια. 

Η συνείδηση μόνο με την συνείδηση ξυπνάει, όπως η φλόγα που μεταδίδεται με άλλη φλόγα, αλλά αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει το εγώ, γιατί έχει μάθει να ονειρεύεται ότι είναι ξύπνιο, και μέσα στο όνειρό του φαντάζεται και επιθυμεί να ξυπνήσει την κακόμοιρη κοιμισμένη συνείδηση. 

Αγαπημένε Φίλε και Φίλη, εσύ που ο Πατέρας σου ποθεί να βρεις την αλήθεια, που θέλει να πεθάνεις ψυχολογικά, να ελευθερωθείς, και να ξυπνήσεις από τα όνειρα και τις φαντασίες, μην χάνεις από τα μάτια σου, από τα αυτιά σου και από όλες τις αισθήσεις σου αυτό που ΕΙΝΑΙ, την ΑΛΗΘΕΙΑ, την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. 

Όταν ατενίζουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ, τότε αυτή έχει την δύναμη να μας δείξει όλα τα ψέματα και τις φαντασίες του εαυτού μας. 

Ο διαλογισμός υπάρχει για ένα και μόνο λόγο: να βιώνουμε την Αλήθεια. Και η μόνη Αλήθεια που υπάρχει τώρα, αυτή ακριβώς την στιγμή μπροστά μας, είναι αυτό που βλέπουνε τα μάτια μας ακούνε τα αυτιά μας, και αισθάνονται όλες οι αισθήσεις μας, δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Η Αλήθεια δεν είναι κάπου μακριά που πρέπει να φτάσουμε, είναι ακριβώς μπροστά μας, και θέλει να μας αποκαλυφθεί· αλλά με τις σκοτούρες, τους προβληματισμούς, και τις εγωιστικές ιδέες που έχουμε πάνω στην ίδια την αλήθεια, της κλείνουμε την πόρτα.

Όταν το ανώτερο εγώ αρχίζουμε να το θανατώνουμε, τότε αρχίζουμε να ζούμε και να βιώνουμε ότι ο Πατέρας μας ήδη είχε υπό τον έλεγχό του τις αισθήσεις Του, και ήδη τις λειτουργεί Αυτός για μας. 

Η Αγάπη Του είναι η ενέργεια που τις δίνει ώθηση στο ταξίδι της ζωής. Χωρίς αυτήν την Αγάπη θα ήταν νεκρές. Ανέβα στο πλοίο που είναι το σώμα σου, και παρατήρησε, νιώσε, ζήσε, αυτό που ο Πατέρας και Θεός σου αισθάνεται μέσα από τα παράθυρα των αισθήσεων. 

Κάνε αυτό το ταξίδι της Αγάπης μαζί Του, απόλαυσε το ταξίδι της χαράς και της Αγάπης, όμως μην θέλεις να κυβερνήσεις το πλοίο, το κάνει ο καπετάνιος αυτό για σένα. Εσύ απλά επαλήθευε, βεβαίωνε αυτό που Είναι η λειτουργία και η κίνηση αυτής της αγάπης, χωρίς να επεμβαίνεις, και αυτό είναι αρκετό για να σε οδηγήσει βαθιά μέσα σου, στην χώρα που ονομάζεται διαλογισμός και Αλήθεια.

Πηγή: http://ioannistsilidis.blogspot.gr