Της Διονυσίας Γιαννοπούλου
Ξυπνάς κουρασμένη, άδεια…
Άλλη μια μέρα με ευθύνες, υποχρεώσεις, γεμάτο πρόγραμμα. Και πώς θα τα προλάβεις όλα!
Τεράστιος ο κατάλογος με αυτά που έχεις στο μυαλό σου και σε κατακλύζουν. Από πού θα αντλήσεις ενέργεια και όρεξη; Από πού θα πάρεις λίγο και εσύ; Μόνο θα δίνεις και θα προσπαθείς; Ποιος σε εκπαίδευσε και σε μεταμόρφωσε σε μια καλοκουρδισμένη συσκευή που τρέχει, ξεχνώντας τις δικές σου ανάγκες και θέλω; Ποιες ανάγκες; Πολύ συχνά ούτε που τολμάς να τις ανακαλύψεις και ακόμα χειρότερα να τις ικανοποιήσεις.
Έτσι ήταν και ο μπαμπάς ή η μαμά σου «πάντα για τους άλλους» και έγινες «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν» τους. Πάντα εξοντωμένοι στις δουλειές, στα «πρέπει». Άλλωστε από παιδάκι ήσουν «κανείς δεν σε είδε», «κανείς δεν σε άκουσε» ουσιαστικά. Ποιος ασχολήθηκε με τις πραγματικές σου ανάγκες, ποιος ήταν εκεί για σένα με την καρδιά του και όλο του το είναι;
Είχες ανάγκη να αναγνωρίσουν το ποια πραγματικά είσαι, τις ιδιαίτερες ποιότητες, δυνατότητες,χαρίσματά σου, να σε αφουγκραστούν με ευαισθησία, να σε υποστηρίξουν στα δύσκολα, να σεεπιβεβαιώσουν γι’ αυτα που κατάφερνες, να «καθρεπτίσουν» πόσο όμορφη, ικανή, εργατική, έξυπνηκλπ ήσουν σαν παιδάκι. Να μην σε καταπιέζουν, να μην σου περιορίζουν την ελευθερία, να παίζουν μαζί σου, να σε φροντίζουν με τρυφερότητα, να σε αγκαλιάζουν, να σε χαϊδεύουν, να σε κανακεύουν. Και κυρίως να σε πάρουν αγκαλιά όταν ένιωθες δύσκολα, να κατανοήσουν τον πόνο, τη θλίψη σου, τηναδικία και το φόβο και να τον συμπονέσουν και να τον εξαλείψουν.
Αντί για όλα τα παραπάνω, ένιωθες ακόμα πιο μόνη, πιο άδεια και πιο ανεπαρκής μέσα στην ίδια σου την οικογένεια, αφού δεν ήταν κανείς εκεί να σου προσφέρει αυτά που χρειάζεσαι.
Δυστυχώς όμως το παρελθόν επαναλαμβάνεται και τώρα που μεγάλωσες. Νιώθεις τα ίδια… Μοναξιά,κούραση, με μειωμένα τα αποθεματικά και τις αντοχές σου και κανείς για σένα.
Μήπως ήρθε η ώρα να μεγαλώσεις και να ωριμάσεις και να πάρεις μια μεγάλη τρυφερή αγκαλιά τον εαυτό σου και ν’αφουγκραστείς τις ανάγκες σου εσύ γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει;
Μήπως ήρθε η ώρα να φροντίσεις και να δώσεις στον εαυτό σου ό,τι χρειάζεται για να γεμίσεις τις μπαταρίες σου και να θεραπεύσεις τα σπασμένα φτερά σου, βγάζοντας όλο το κρυμμένο δυναμικό σουστη ζωή;
Τι χρειάζεται να κάνεις;
Πάρε ένα μαξιλάρι ή ένα κουκλάκι, μεταμόρφωσε το στο «εσωτερικό σου παιδί», αγκάλιασέ το τρυφερά και επιτέλους «άκουσέ» το και «δες» το με τα μάτια της καρδιάς.
Κουλουριάσου αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα, στον καναπέ ή στο κρεβάτι σου, αγκαλιά με το «μικρό» σου (μαξιλάρι ή κουκλάκι) και ρώτησέ το τι πραγματικά χρειάζεται για να νιώσει ασφάλεια, εμπιστοσύνη, γαλήνη, χαρά, ενέργεια, δύναμη, ενθουσιασμό για τη ζωή του ξανά.
Αφιέρωσε πραγματικά ουσιαστικό χρόνο γι’ αυτό και ρώτα το τι χρειαζεται για να το φροντίσεις.
Συχνά το μόνο που χρειάζεται είναι αποδοχή, αναγνώριση για όλα αυτά που έχεις καταφέρει στη ζωή, να του πεις τα «μπράβο» που δεν έχει πάρει και να του δώσεις αγάπη «άνευ όρων».
Ίσως χρειάζεται να κατανοήσεις τον πόνο του και τη μοναξιά του, να του δώσεις μια τεράστια αγκαλιά συμπόνοιας, για να μεταμορφώσεις τη θλίψη του.
Άκουσε τα παράπονα του γιατί το εξοντώνεις και το ταλαιπωρείς με τοξικούς ανθρώπους και δουλειές, γιατί το καταπιέζεις και το ελέγχεις και έχεις υψηλές απαιτήσεις από αυτό.
Χρειάζεται να γίνεις η «μαμά» και ο «μπαμπάς» που δεν είχες, για το «ευάλωτο παιδάκι» σου, να νιώθει την ολοκληρωτική σου παρουσία και φροντίδα για να μεταμορφώσεις το φόβο του και τη μοναξιά του και να «θρέψεις» την αδυναμία του με την αγάπη σου.
Κι αν το κάνεις συχνά αυτό, σιγά-σιγά το παιδί σου θ’αρχίζει να «μεγαλώνει», να «δυναμώνει» και κυρίως θα «ενηλικιωθεί» και δεν θα ζητιανεύει ή απαιτεί από λάθος ανθρώπους να καλυφθούν οι ανάγκες του, ούτε θα προσκολλάται και εξαρτάται από «δύσκολες σχέσεις» που παίρνει ψίχουλα, μένοντας θυμωμένο και απογοητευμένο. Γιατί θα έχεις γίνει εσύ ο «ιδανικός γονέας και σύντροφος» του εαυτού σου, θα έχεις θρέψει και ολοκληρωθεί και μόνο τότε θα είσαι έτοιμη και ολόκληρη να συναντήσεις έναν άλλο ολοκληρωμένο και «θρεμμένο» σύντροφο, για να δημιουργήσεις μια ικανοποιητική σχέση. Ένα σύντροφο που θα θέλει να σου δώσει, γιατί θα έχεις δώσει πρώτα εσύ στον εαυτό σου. Όλοι θέλουμε να είμαστε “μαζί” κάποιου που αγαπάει τον εαυτό του.
Διονυσία Γιαννοπούλου
Η Διονυσία Γιαννοπούλου είναι Ψυχοθεραπεύτρια, οικογενειακή σύμβουλος και σύμβουλος ζευγαριών και γάμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.