ΔΕΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΛΑΘΗ ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ!

Της Στεύης Τσούτση

 

Μιλάς για μένα λες και με ξέρεις καλύτερα από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Καταλαβαίνεις τις σκέψεις μου λες, νιώθεις τα συναισθήματά μου, προβλέπεις τις πράξεις μου και με κρίνεις.
Λες ότι αυτή η γνώση του εαυτού μου σου δίνει το δικαίωμα να με κρίνεις.
Συγνώμη που θα στο πω αλλά λες μαλακίες.
Δε με ξέρεις.
Δεν έχεις ιδέα τι είμαι, πώς σκέφτομαι και κυρίως τι νιώθω.
Δεν μπορείς να μπεις στα ρούχα μου, δεν μπορείς να σταθείς στα παπούτσια μου.
Όσα είμαι κι όσα ξέρω σου είναι άγνωστα. Είμαι άγραφο χαρτί και συ νομίζεις πως διαβάζεις με ευχέρεια τα σημάδια μου.
Τόση είναη η σιγουριά σου, τόση και η βλακεία που σου χαρίζει αυτή τη σιγουριά.
Δε με ξέρεις μα με κρίνεις.
Ανοίγεις το στόμα σου και ξεστομίζεις τόσα και τόσα που με αδικούν.
Με αδικείς χωρίς να το αξίζω μόνο και μόνο γιατί μπορείς. Γιατί μια διαολεμένη μέρα αποφάσισες ότι έχεις το δικαίωμα να το κάνεις.
Μα δεν το έχεις.
Δεν μπορείς να με κρίνεις αν δε ζήσεις όσα ζω εγώ.
Δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις τις αποφάσεις μου, τις κινήσεις μου, τις πράξεις μου, αν δεν είσαι εγώ, αν δε νιώθεις όπως εγώ, αν δεν πιστεύεις όσα εγώ.
Δεν είσαι εγώ βλάκα μου γιαυτό και δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα. Ούτε καν την ανοησία που σε δέρνει στο κεφάλι και σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να με κρίνεις.
Στο ξαναλέω, δεν μπορείς.
Κοιτάξου καλύτερα στον καθρέφτη και δες την καμπούρα σου. Άσε τη δική μου να την κουβαλώ όπως ξέρω και μπορώ, όπως το κάνω χρόνια τώρα.
Δες τα δικά σου λάθη πριν αρχίσεις να κρίνεις τα δικά μου.
Δες τις παραλείψεις σου, δες τα λίγα και τα πολλά σου. Δες όσα έκανες κι όσα δεν έκανες, δες όσα είπες κι όσα πλήγωσες. Δες εσένα όπως αληθινά είσαι κι άσε με εμένα.
Εγώ τον καθρέφτη μου έμαθα να μην το φοβάμαι. Έμαθα να 'μαι ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού μου. Έμαθα να με κοιτώ και να έχω το θράσος, το θάρρος, το τσαγανό να με φτύνω κατάμουτρα στα φταιξίματά μου. Έμαθα να δέχομαι τα μπαγκάζια μου και να το φορτώνω αγόγγυστα στην πλάτη. Με δέχτηκα, με τα λάθη μου, τις αδυναμίες, τις μαλακίες μου.
Γι’αυτό δε με πειράζει ό,τι κι αν λες. Δε με νοιάζει που με κρίνεις εσύ χωρίς πρώτα να έχεις κάνει τη δική σου αυτοκριτική.
Δε με αγγίζουν όσα λες γιατί δεν μπορείς να γίνεις πιο σκληρός μαζί μου από ότι γίνομαι εγώ με τον εαυτό μου.
Αλλά σε λυπάμαι. Λυπάμαι που αναλώνεσαι με φιλοσοφίες για τις ζωές των άλλων και δεν κοιτάς το ναυάγιο της δικής σου ζωής.
Το δικό μου ναυάγιο άσε να το κουμαντάρω εγώ. Έμαθα να κολυμπώ στα βαθιά χρόνια τώρα. Το πολύ πολύ να πιω και λίγο νερό παραπάνω, αλλά θα τα καταφέρω.
Τον δικό σου πάτο φοβάμαι που τον φτάνεις αλλά δεν τον βλέπεις.
Μήπως να τον δεις όσο είναι καιρός;

Στεύη Τσούτση
Πνεύμα ανήσυχο και βαθιά συναισθηματικό. Πιστεύει στην καλή πλευρά των ανθρώπων και δεν αλλαξοπιστεί ακόμη κι όταν διαψεύδεται πανηγυρικά. Κάθε της σκέψη, όνειρο, ελπίδα τα μετουσιώνει σε λέξεις από τότε που έπιασε πρώτη φορά μολύβι στα χέρια της. Μεγαλύτερό της όνειρο; Να «πνίγεται» η καθημερινότητά της με όμορφα κείμενα που ξέρουν πως να αγγίξουν την ψυχή. Κι αποδείχτηκε πως δίκαια πιστεύει ότι τα όνειρα, όπως κι ο έρωτας, πάντα βρίσκουν το δρόμο τους. Λίγο μετά τα τριάντα, μπορεί να καμαρώνει πως κατάφερε όσα ονειρεύτηκε: Επιμελήτρια εκδόσεων, στο «παρά πέντε» συγγραφέας κι αρχισυντάκτρια των Αναπνοών. Moto της; «΄Αδραξε τη μέρα πριν το αύριο γίνει χθες».

Πηγή: anapnoes.gr