ΕΚΤΡΟΠΗ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ;

Για πρώτη φορά από το 1974 η δημοκρατία μας δοκιμάζεται στον πυρήνα της

Το τελευταίο καταφύγιο της Κυβέρνησης «πρώτη φορά αριστερά», είναι η χυδαιοποίηση της δημόσιας ζωής, η εξαχρείωση ως τρόπος συμπεριφοράς και ενδεχομένως ένα θερμό επεισόδιο ως μέσο παραμονής στην εξουσία.

 Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου

Τα μνημόνια δεν καταργήθηκαν με μια υπογραφή. Η κυρία Μέρκελ δεν πήγε σπίτι της. Η λιτότητα συνεχίζεται με υπερφορολόγηση και κατασχέσεις. Οι τράπεζες κρέμονται από μια κλωστή και αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν ζωτικούς τομείς της οικονομίας.
Η φυγή επιχειρήσεων και νέων συνεχίζεται και η μικρή πτώση της ανεργίας είναι πλασματική. Το εκπαιδευτικό σύστημα πάει πολλά χρόνια πίσω. Οι συντάξεις έχουν παγώσει και θα μειωθούν. Όσο για το κοινωνικό κράτος καλύτερα να μη μιλάμε.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά ακολουθεί προωθημένη φιλοευρωπαϊκή και φιλοαμερικανική πολιτική{γεγονός θετικό} και διατηρεί άριστε σχέσεις με το Ισραήλ,που είναιμια θετική εξέλιξη.

Με απλά λόγια, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όλα τα συνθήματα και προτάγματα που συνέθεταν το ιδεολογικό…οπλοστάσιο του Σύριζα και γενικότερα της τριτοκοσμίκης. ελληνικής αριστεράς, πήγαν στην κυριολεξία περίπατο.Κατανοητό ομως απο τη στιγμή που στόχος του Τσίπρα και των συν αυτω ηταν και ειναι βέβαια η παραμονή στην εξουσία.Μιά εξουσία εξάλλου που ασκείται σε δυτικοευρωπαίκο πλαισιο και όχι στη Λατινική Αμερική η στην Αφρική.Παρ’ολα αυτά, όμως, αν και ακολούθησε με επιμέλεια ο κ.Αλ. Τσίπρας τις επιταγές του τρίτου μνημονίου και πλειοδότησε σε πλεονασματική.υπερφορολογική. δημοσιονομική τακτική, για ιδεολογικούς προφανώς λόγους, αγνόησε την αναπτυξιακή διάσταση της πολιτικής που εφάρμοζε, με αποτέλεσμα η χώρα να έχει σοβαρό πρόβλημα ανάπτυξης.

Ένα πρόβλημα που ο κ.Αλ. Τσίπρας προσπαθεί να συγκαλύψει δια της ελεημοσύνης προς τις αδύναμες κατηγορίες του πληθυσμού, μεταφέροντας προς αυτές μέρος των υπερπλεονασμάτων που κανείς δεν του ζήτησε να δημιουργήσει. Όλες οι παραπάνω κινήσεις είναι σίγουρο ότι δεν οδηγούν πουθενά. Μπορούν να προκαλέσουν όμως σοβαρή ζημιά στη χώρα. Αυτή της χυδαιοποίησης και εξαχρείωσης του δημόσιου βίου.

«….Κακά τα ψέματα, ο κ.Τσίπρας αντιλαμβάνεται τη φθορά και προσπαθεί να διασώσει ό,τι διασώζεται για τον ίδιο και το κόμμα του. Χωρίς αμφιβολία, θα επιμείνει στα διχαστικά του κηρύγματα μήπως και αναβιώσει τα αντιδεξιά σύνδρομα.

Φιλοξενεί να καταστήσει διπολική την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση και έτσι να εξουδετερώσει τους ενδιάμεσους, ώστε να μείνει μόνος απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Υποθέτει ότι με τον τρόπο αυτόν θα χτίσει συνθήκες αρχέγονης εκλογικής μάχης ανάμεσα δήθεν στο φως το δικό του και στο σκοτάδι του άλλου.

Μόνο που οι καιροί έχουν αλλάξει, οι πολίτες έχουν παρατάσεις, γνωρίζουν τη συνθετότητα και την πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου, δεν πείθονται από ανιστόρητες και εν πολλοίς ανύπαρκτες μανιχαϊστικές διαφορές…».

Αυτά γράφει ο Αλ. Καρακούσης στο τελευταίο «Βήμα της Κυριακής» και στην ουσία ερμηνεύει γιατί ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του θέλουν αποπροσανατολισμένη την κοινή γνώμη και σε κατάσταση βόθρου τη δημόσια ζωή της χώρας.. Είναι πολύ πιθανόν ακόμα,παρόμοιες καταστάσεις να ευνοούν και άρα να επωάζου. παράλληλα και αντιδημοκρατικές εξελίξεις που κάποιοι «οραματίζονται».Η εξουσία είναι γλυκεία ιδιαιτερα για αδίστακτους καιροσκόπους της πολιτικής….

Ας προσέξουμε τώρα τι έγραψε ο Γιάννης Πρετεντέρης

Η δημοκρατία δέχεται πλήγματα τον τελευταίο καιρό και αυτό είναι ένα θέμα που απαιτεί προσοχή, εγρήγορση και επιφυλακή. Από την άποψη αυτή, το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στο τελευταίο «Βήμα της Κυριακής», αν και εξόχως περιεκτικό, εντούτοις λέει πολλά και υπονοεί ακόμη περισσότερα. Από την πλευρά μας, θα λέγαμε «Φύλακες γρηγορείτε». Παρακάτω ακολουθεί το άρθρο που είχε τίτλο: “Ετοιμάζουν εκτροπή;”

Για πρώτη φορά από το 1974 στον ορίζοντα της δημοκρατίας μας σωρεύονται τα ορατά σημάδια μιας εκτροπής.

Να τα πάρουμε με τη σειρά. Στην προοπτική μιας ενδεχόμενης αποχώρησης των ΑΝΕΛ από τον κυβερνητικό συνασπισμό επιχειρείται η παράταση μιας κυβέρνησης μειοψηφίας με διαδικασίες «κοινοβουλευτικής ανοχής» (δηλώσεις κυβερνητικού εκπροσώπου, 2/1).

Μιλάμε για μια διαδικασία που μπορεί να μην προσκρούει ευθέως στο Σύνταγμα, αλλά δεν ανήκει στη συνταγματική, ούτε στην πολιτική παράδοση της δημοκρατίας μας.

Αν δεν απατώμαι, τέτοιου είδους κυβέρνηση έχει να προκύψει στην Ελλάδα από τον 19ο αιώνα!

Στη συνέχεια δρομολογείται η προσπάθεια επικύρωσης με κάθε μέσο και κάθε μεθόδευση μιας αμφιλεγόμενης συμφωνίας, η οποία (κατά την πιο επιεική αξιολόγησή της…) βρίσκει αντίθετο το 75% του ελληνικού λαού.

Ούτε αυτό προσκρούει ευθέως στο Σύνταγμα.

Πώς μπορεί όμως μια κυβέρνηση μειοψηφίας να νομιμοποιήσει μέσα από κάποια οριακή κοινοβουλευτική ψηφοφορία μια εθνική επιλογή στην οποία είναι ακόμη μεγαλύτερη μειοψηφία;

Ακολουθούν φυσικά οι μεθοδεύσεις, το ανοίκειο ύφος και το φτωχό ήθος μιας κυβερνητικής εξουσίας που φλερτάρει ανοιχτά με τον αυταρχισμό.

Σε όλα τα επίπεδα. Κομματική χρήση της Δικαιοσύνης, θεσμική ασυνειδησία, επιθέσεις στον Τύπο, διώξεις πολιτικών αντιπάλων, κραυγαλέα έλλειψη δημοκρατικής παιδείας και πολιτισμού.

Για να το πω σε απλά ελληνικά, ο Πολάκης είναι ένα συνεχές πραξικόπημα από μόνος του.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία που συγκροτούν την απειλή. Ιδίως αν προσμετρηθεί ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους αδίστακτους στη σύγκρουση, κυρίως επειδή είναι ανίκανοι στη διακυβέρνηση.

Δεν νομίζω λοιπόν ότι υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα που δεν βλέπει τα σημάδια αυτά. Μόνο όσοι υποκριτικά δεν θέλουν να τα δουν ή όσοι κουτοπόνηρα τα καλοδέχονται.

Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι για πρώτη φορά από το 1974 η δημοκρατία μας δοκιμάζεται στον πυρήνα της.

Φυσικά τα σημάδια μιας καταιγίδας που απειλεί να ξεσπάσει δεν είναι το ίδιο με την καταιγίδα. Υπάρχει απόσταση.

Αλλά η κυβέρνηση καταρρέει, καμία επιλογή δεν της βγαίνει, κανένα στοίχημα δεν αποδίδει, και αυτό την καθιστά περισσότερο επικίνδυνη. Είναι η θεωρία του πληγωμένου θηρίου.

Εδώ λοιπόν έχουμε ένα κορυφαίο κίνητρο για την εκτροπή: τη βεβαιότητα που διαμορφώνεται σε έναν κύκλο εξουσίας ότι σύντομα η εξουσία θα χαθεί. 

Τι μέλλον θα έχουν άραγε μετά τις εκλογές οι μοχλοί του κυβερνητικού παρακράτους ή ο επιχειρηματικός, εκδοτικός και δημοσιογραφικός υπόκοσμος που το περιβάλλει; Κανένα!

Όπως είναι φυσικό, όσοι εκτέθηκαν ή μπλέχτηκαν στις πιο σκοτεινές πλευρές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχουν λόγους να αισιοδοξούν για το αύριο που τους περιμένει.

Αλλά ο φόβος είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική. Διότι ο δικός τους φόβος εγκλωβίζει και τους υπόλοιπους. Εκείνους που δεν έχουν πραγματικούς λόγους να φοβούνται.

Έτσι η κυβέρνηση καταντά όμηρος ενός παρακράτους που ξέρει ότι παίζει το κεφάλι του. Ότι δεν έχει σωτηρία.

Και αυτό συνιστά την πραγματική εκρηκτική ύλη μιας εκτροπής. Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και χαμένοι για χαμένοι, μπορούν να ρισκάρουν τα πάντα.

Χωρίς κανέναν δισταγμό και χωρίς πολλούς ενδοιασμούς.Ιδίως όταν δεν διακρίνονται από κάποιο ιδιαίτερα υψηλό δημοκρατικό φρόνημα.

Πρώην (;) θαυμαστές του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή του τριτοκοσμικού τυχοδιωκτισμού, ανυπόληπτοι ακτιβιστές και παρασκηνιακοί τενεκέδες, δεν δείχνουν να καίγονται ιδιαίτερα για την ποιότητα, τους κανόνες ή τις συντεταγμένες της δημοκρατίας μας.

Δεν νομίζω λοιπόν ότι τους τρομάζει η εκτροπή. Τους τρομάζει και τους συγκρατεί μόνο το ενδεχόμενο και να εκτραπούν και να ηττηθούν. Και γι’ αυτό η καλύτερη προστασία της δημοκρατίας είναι η λειτουργία της δημοκρατίας.Όχι επειδή μας προστατεύει από την εκτροπή, τέτοια ασφάλεια δεν υπάρχει. Αλλά επειδή διασφαλίζει την ήττα εκείνων που φλερτάρουν με την ιδέα.

Πηγή: https://kourdistoportocali.com