ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΝΩΜΗ...

Γράφτηκε από την Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου

Πόσες φορές δεν έχουμε προσευχηθεί μπροστά σε μία εικόνα για συγχώρεση; Πόσες φορές δεν έχουμε προσευχηθεί «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών»; Συχνά τυχαίνει να κάνουμε πράγματα, συνειδητά ή ασυνείδητα, τα οποία αργότερα θα μετανιώσουμε και τότε ζητάμε συγχώρεση από αυτόν τον οποίο βλάψαμε, στεναχωρήσαμε, πληγώσαμε. Και αν ο άλλος αρνηθεί να μας συγχωρέσει, τότε νοιώθουμε στεναχώρια ή ακόμα οργή και θυμό.

Φυσικά, συχνά συμβαίνει και το αντίθετο. Να ξέρουμε ότι έχουμε πληγώσει κάποιον, αλλά να αρνούμαστε να ζητήσουμε συγνώμη. Και αυτό γιατί θεωρούμε ότι το να ζητήσουμε συγνώμη είναι δείγμα αδυναμίας. Πιστεύουμε ότι ο άλλος θα εκμεταλλευτεί την αδυναμία μας αυτή και θα επιχειρεί την χειραγώγησή μας.

Από την άλλη, έχουμε σκεφτεί ποτέ αν και εμείς κάνουμε το ίδιο; Αν δηλαδή αρνούμαστε να συγχωρήσουμε κάποιον, να δεχτούμε τη συγνώμη του, ενώ αντιθέτως σκεφτόμαστε τρόπους να τον "εκδικηθούμε", να το κάνουμε να πονέσει; Και εμείς τότε γινόμαστε ίδιοι με τους άλλους που δεν δέχονται τη συγνώμη μας. Βάζουμε την κακία μέσα μας και αναζητάμε την ηθική μας ικανοποίηση μέσω της εκδίκησης.

Αν σκεφτούμε με ωριμότητα και χωρίς παρωπίδες, θα διαπιστώσουμε ότι σχεδόν όλοι κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. "Απαιτούμε" ο άλλος να δείξει κατανόηση σε κάποιο λάθος στο οποίο υποπέσαμε, αλλά παράλληλα δεν συγχωρούμε κάποιον που μας πλήγωσε. Τι είναι αυτό τελικά που μας κάνει τόσο εγωιστές και αδύναμους μπροστά στη συγχώρεση αλλά και στη συγνώμη; Γιατί όσο δύσκολο είναι να δώσουμε "άφεση" σε κάποιον που μας έκανε κάτι κακό, άλλο τόσο μας είναι δύσκολο να ζητήσουμε συγνώμη...

Ο εγωισμός, η μη αποδοχή του λάθους, η αναγνώριση του λάθους αλλά η αδυναμία να το αποδεχτούμε - είτε από υπέρμετρο "εγώ", είτε από ενοχές - είναι καταστάσεις που μας κάνουν να δυσκολευόμαστε να ζητήσουμε συγνώμη και κατ' επέκταση να πάρουμε συγχώρεση από τον άλλον. Το ίδιο ισχύει και για την συγχώρεση, ο πόνος από τον άλλον, η πληγή του εγωισμού μας από την πράξη του άλλου, μας κάνει σκληρούς και να αρνούμαστε να συγχωρέσουμε τον άλλον. Συχνά ακούμε να λέει κάποιος, ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι, "Ο Θεός συγχωρεί, εγώ δεν είμαι Θεός, δεν συγχωρώ"... Αλήθεια, πρέπει να "γίνουμε" Θεοί για να συγχωρέσουμε; Πρέπει να "γίνουμε" Θεοί για να ζητήσουμε συγνώμη;

Όχι. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η συγχώρεση και η συγνώμη είναι στην ουσία μεγαλείο ψυχής. Είναι η απόδειξη ότι είμαστε άνθρωποι. Όλοι κάνουμε λάθη, όλοι πληγωνόμαστε από κάποιον... Η δύναμη της συγχώρεσης και της συγνώμης είναι αυτή που φέρνει τη λύτρωση στην καρδιά και την ψυχή μας. Μέσω της συγχώρεσης και της συγνώμης έρχεται η λύτρωση. Συγχώρεση σημαίνει ότι συζητώ αυτό που με πλήγωσε, το αναλύω και το αφήνω πίσω μου. Συγνώμη σημαίνει κατάλαβα το λάθος μου, μετάνιωσα και δεν το επαναλαμβάνω. Φυσικά και τα δύο χρειάζονται χρόνο, θέληση και προσπάθεια. Ίσως, κατά τη διάρκεια της περισυλλογής νοιώσουμε ότι είμαστε αδύναμοι, αλλά στο τέλος θα γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, θα εξελιχθούμε και θα διαπιστώσουμε ότι όλα τα αρνητικά συναισθήματα που κρατάμε μέσα μας απλά μας φθείρουν. Η κακία, ο φθόνος, η αναζήτηση της εκδίκησης μας κρατούν πίσω και δεν μας αφήνουν να χαρούμε τη ζωή.

"Η Σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα" εξάλλου και για αυτό θα πρέπει να ξεπεράσουμε κάθε εγωιστικό, μικροπρεπές και κακόβουλο συναίσθημα...

   Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου

Από Κομοτηνή και Καλαμάτα, κατέληξα στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, μετανάστρια του έρωτα. Λατρεύω τα ταξίδια και έχω γυρίσει σε πολλά - πολλά μέρη. Αλλά πάνω από όλα λατρεύω τα ταξίδια της ψυχής! Και έχω κάνει πολλά! Μέσα από την μοναδική, παντοτινή, ανεκτίμητη αγάπη για τα βιβλία. Αυτή την αγάπη -και όχι μόνο- θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Πηγή: https://aisthisis.gr/