Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Κατά καιρούς μ’ απασχόλησε πολύ το ζήτημα της επιρροής του χρόνου όχι ως μονάδα μέτρησης αλλά από την άποψη της αίσθησης που αφήνουν τα γεγονότα της καθημερινότητας που έχουν πλέον παρέλθει. Πολλά συγγράμματα έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα αυτό και τα περισσότερα συμβουλεύουν τους αναγνώστες να μην ασχολούνται με το παρελθόν, να το αφήνουν πίσω τους σαν ένα παλιό ρούχο που ξέφτισε και πλέον δεν ωφελεί να πιάνει χώρο στην γκαρνταρόμπα μας.
«Όπως το φίδι που απορρίπτει το παλιό του δέρμα πρέπει να απορρίπτουμε το παρελθόν μας ξανά και ξανά» – ΒούδαςΗ απόρριψη του παρελθόντος όπως την παρουσιάζει ο Βούδας με την παραπάνω προτροπή του είναι συνώνυμη της αναγέννησης. Ο άνθρωπος για να ξαναγεννηθεί πρέπει να πετάξει από πάνω του κάθε τι που πλέον έχει κάνει τον κύκλο του και δεν έχει να προσφέρει τίποτε στο ταξίδι της ψυχής που συνεχίζεται πάνω στη γη.
Τι συμβαίνει όμως με τα συναισθήματα που έχουν προκαλέσει όλες εκείνες οι καταστάσεις που έχουμε ζήσει; Που βρίσκονται οι εικόνες που συχνά πυκνά αναδύονται μπροστά στα μάτια της ψυχής και γεμίζουν το μυαλό μας με φωνές, φωνές τόσο δυνατές που δε μας αφήνουν να συνεχίσουμε την πορεία μας αμέριμνοι. Πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι αυθόρμητα κι ηθελημένα κάνουμε ένα μεγάλο μακροβούτι στο παρελθόν, σε στιγμές όμορφες που έχουν μείνει πίσω, για να νιώσουμε και πάλι έστω νοερά, εκείνη την όμορφη αίσθηση που οι συνθήκες που ζούμε στο παρόν δε μπορούν να μας προσφέρουν.
Αυτό το παλινδρομικό ταξίδι στο χρόνο, η αναπόληση των ωραίων στιγμών μοιάζει με μια απόδραση σε ένα άχρονο κρησφύγετο που νομίζουμε ότι θα μας προστατέψει από το τώρα, ενώ στον αντίποδα όλα τα αγκάθια του χθες μας ωθούν σε μια ονειροπόληση του μέλλοντος για να αποφύγουμε τον πόνο που μας προκαλούν. Το παρελθόν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι μια δίνη που όταν αφηνόμαστε στη δύναμη της είναι βέβαιο ότι θα μας καταπιεί.
Κάθε σκέψη-εικόνα κάθε στιγμή που ζούμε παίρνει ζωή, είναι μια ζωντανή οντότητα που καταγράφεται στο αιώνιο κι άφθαρτο αρχείο μας, κάπου βαθιά στο υποσυνείδητο μας. Διαγράφει μια άγνωστη διαδρομή κι αποθηκεύεται σε ένα απρόσιτο αρχείο που όταν χαλαρώνουμε το φυσικό σώμα και γίνει ένας συνειρμός πετάει πάνω μας ένα ατσάλινο δίχτυ και μας αιχμαλωτίζει. Η δύναμη της μοιάζει ακατανίκητη κι όσο πασχίζουμε να ξεφύγουμε απ’ αυτήν τόσο πιο σφιχτός γίνεται ο κλοιός της.
Απ’ το παρελθόν δε μπορούμε να ξεφύγουμε τρέχοντας μακριά απ’ αυτό, ούτε μπορούμε να αποφύγουμε το μέλλον που χτίζουμε στο παρόν, επειδή δεν υπάρχει ούτε μέλλον ούτε παρελθόν παρά μόνο ένα αιώνιο παρόν. Συνεπώς όλα όσα έγιναν κι όσα θα συμβούν βρίσκονται μαζί μας στο εδώ και στο τώρα, τα πρώτα έχουν ήδη πάρει ζωή απ’ την πνοή μας και τα δεύτερα έχουν ήδη γεννηθεί σε χρόνο μηδέν.
Άραγε πεθαίνει το παρελθόν; Μπορούμε να το πετάξουμε όπως το φίδι απορρίπτει το παλιό του δέρμα; Η απάντηση είναι ναι, όμως η νέα προσωπικότητα που θα γεννηθεί όπως η πεταλούδα μέσα από το κουκούλι του μεταξοσκώληκα, θα εμφανίσει τις ίδιες αξίες μ’ αυτή που πέθανε, θα κουβαλήσει το ίδιο φορτίο που δεν κατόρθωσε να αλαφρύνει πριν απορρίψει τη παλιά της μορφή. Άρα ο θάνατος της μορφής ως απόδραση είναι μια πλάνη. Η μεταμόρφωση της προσωπικότητας είναι το μυστικό.
Πρακτικά υπάρχουν κάποιοι τρόποι για να επιτευχθεί αυτό, θα παρουσιάσουμε δύο απ’ αυτούς: Ο πρώτος τρόπος είναι να αγνοήσουμε επιδεικτικά το παρελθόν αποσύροντας κάθε σκέψη μας απ αυτό. Είναι αλήθεια πως απ’ όπου η σκέψη αποτραβηχτεί αυτό μαραζώνει ατροφεί και πέφτει σε χειμερία νάρκη. Αυτή η μέθοδος είναι καλή για όσους έχουν τη δύναμη να ελέγξουν απόλυτα τη σκέψη, γιατί αν έστω και για μια απειροελάχιστη στιγμή ξεφύγει και γλιστρήσει πίσω τότε η εικόνα θα αναγεννηθεί.
Ο δεύτερος τρόπος είναι να θεραπεύσουμε το παρελθόν. Να κατανοήσουμε το μάθημα που είχε να μας δώσει κι έτσι να πάρουμε τα δώρα που έκρυβε μέσα του. Αυτή η κατανόηση στην ουσία είναι μια αποδοχή που βρίσκεται συμπυκνωμένη στη φράση: Ότι έγινε, έγινε κοιτάω μόνο μπροστά. Όχι όμως απλά έγινε, αλλά κατάλαβα πως έγινε γιατί έγινε και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα.
Αν το παρελθόν μας διδάξει μέσα από τις δράσεις μας οι οποίες μας πληγώσανε ή μέσα από τις δράσεις των άλλων απέναντι μας που κι αυτές χαράξανε τα σημάδια τους στη ψυχή μας, αν μπορέσουμε και ρουφήξουμε το απόσταγμα της συνειδητότητας που περιέχουν εκείνες οι στιγμές τότε το παρελθόν δε θα μας ενοχλήσει ποτέ ξανά, θα του αφιερώσουμε ένα χαμόγελο ικανοποίησης κι ευγνωμοσύνης για τη σοφία που μας χάρισε κι απελευθερωμένοι θα βαδίσουμε μπροστά. Όταν λέμε μπροστά δεν εννοούμε στο μέλλον, αλλά εδώ μπροστά στα πόδια μας, σε τούτη την στιγμή, γιατί αν η στιγμή μας ξεφύγει ή αν μέσα της δράσουμε ασυνείδητα τότε ένα νέο μέλλον παρόμοιο με το άσχημο παρελθόν θα μας συναντήσει λίγα μέτρα πιο κάτω.
Η ουσία λοιπόν βρίσκεται στην συμφιλίωση με τον μικρό εαυτό του χθες που έσφαλε και πληγώθηκε κι όχι στην απομάκρυνση του σαν ένα παιδί που δε θέλουμε πια να παίξουμε μαζί του. Δε μπορούμε να κόψουμε ένα κομμάτι απ’ τον εαυτό μας και να το πετάξουμε μες το πηγάδι της λησμονιάς. Ότι έχουμε είναι δικό μας κι έχουμε χρέος να μετουσιώσουμε το κάρβουνο μας σε διαμάντι και τον χαλκό μας σε χρυσό. Αυτό σημαίνει η φράση: Να πεθάνεις ενόσω ζεις και να ξαναγεννηθείς. Στάσου για μια στιγμή μες τη μέρα, κάπου ήσυχα στη φύση ή στο δωμάτιο σου, χαλάρωσε και κοίταξε πίσω στο παρελθόν. Πρόσεξε όμως πως θα κοιτάξεις, επειδή το παρελθόν είναι το κεφάλι της Μέδουσας.
Μη φοβάσαι να ρίξεις το βλέμμα σου πίσω αλλά δε πρέπει να νιώθεις το συναίσθημα του χθες. Αν δε μπορείς να το κάνεις, μη προχωράς, αν έχεις τη δύναμη τότε βάδισε αργά προς την εικόνα που αιμορραγεί δίχως φόβο, δίχως θλίψη, δίχως πόνο. Κοίταξε την με τα απαθή αλλά εξεταστικά μάτια ενός χειρουργού γιατί ήρθε η ώρα να βάλεις βαθιά το νυστέρι και να βγάλεις μια για πάντα την ακίδα του χθες που πονά.
Με το βλέμμα σταθερό κι αδίστακτο αλλά με Αγάπη στη καρδιά, ρώτησε: Τι ήρθες να μου διδάξεις που δεν έμαθα; Τι είναι αυτό που θέλεις να κατανοήσω για να πάψεις να αιμορραγείς; Παρατήρησε τις εικόνες που θα αναδυθούν, πρόσεξε τι ήταν αυτό που έκανες τότε κι έφερε το λάθος αποτέλεσμα. Μη βιάζεσαι να απαντήσεις εσύ με το μυαλό, η απάντηση θα έρθει στην ώρα της μέσα από την καρδιά και μέχρι τότε μη κοιτάξεις ποτέ πίσω σου ξανά.
Να θυμάσαι ότι:
Όλα στη ζωή είναι μαθήματα που έρχονται να σου προσφέρουν σοφία. Κάθε δράση έχει ένα αποτέλεσμα. Σκέψου πριν δράσεις, μη βιάζεσαι, να σπεύδεις βραδέως.
Όταν σε ένα μάθημα δε τα πήγες καλά αυτό θα προσπαθήσει να σε αφυπνίσει με τον πόνο. Μη φοβάσαι, αυτό που πονάει δεν είσαι Εσύ.
Άδραξε το σινιάλο του πόνου και κάντο μετάνοια και προσευχή.
Αν θέλεις να μη σε απασχολήσει ποτέ το παρελθόν ζήσε συνειδητά στο παρόν δίχως προσκολλήσεις. Να ζεις μόνο στο παρόν και τότε θα πάψει να υπάρχει ο χρόνος.
Όλα είναι ενέργεια, άλλαξε νοερά το παρελθόν σου και θα αλλάξει πραγματικά το μέλλον σου, όχι γιατί είναι μαγεία αλλά επειδή πραγματικά θ’ αλλάξεις εσύ, αν εσύ δεν αλλάξεις θα περπατήσεις τον ίδιο δρόμο ξανά.
Μετουσίωσε τα απόβλητα μέσα σου σε γάργαρο δροσερό νερό, έχεις και τη δύναμη και τις προϋποθέσεις, απλά θυμήσου ποιος Είσαι και θα δεις ότι το μπορείς.
«Όπως το φίδι που απορρίπτει το παλιό του δέρμα πρέπει να απορρίπτουμε το παρελθόν μας ξανά και ξανά» – ΒούδαςΗ απόρριψη του παρελθόντος όπως την παρουσιάζει ο Βούδας με την παραπάνω προτροπή του είναι συνώνυμη της αναγέννησης. Ο άνθρωπος για να ξαναγεννηθεί πρέπει να πετάξει από πάνω του κάθε τι που πλέον έχει κάνει τον κύκλο του και δεν έχει να προσφέρει τίποτε στο ταξίδι της ψυχής που συνεχίζεται πάνω στη γη.
Τι συμβαίνει όμως με τα συναισθήματα που έχουν προκαλέσει όλες εκείνες οι καταστάσεις που έχουμε ζήσει; Που βρίσκονται οι εικόνες που συχνά πυκνά αναδύονται μπροστά στα μάτια της ψυχής και γεμίζουν το μυαλό μας με φωνές, φωνές τόσο δυνατές που δε μας αφήνουν να συνεχίσουμε την πορεία μας αμέριμνοι. Πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι αυθόρμητα κι ηθελημένα κάνουμε ένα μεγάλο μακροβούτι στο παρελθόν, σε στιγμές όμορφες που έχουν μείνει πίσω, για να νιώσουμε και πάλι έστω νοερά, εκείνη την όμορφη αίσθηση που οι συνθήκες που ζούμε στο παρόν δε μπορούν να μας προσφέρουν.
Αυτό το παλινδρομικό ταξίδι στο χρόνο, η αναπόληση των ωραίων στιγμών μοιάζει με μια απόδραση σε ένα άχρονο κρησφύγετο που νομίζουμε ότι θα μας προστατέψει από το τώρα, ενώ στον αντίποδα όλα τα αγκάθια του χθες μας ωθούν σε μια ονειροπόληση του μέλλοντος για να αποφύγουμε τον πόνο που μας προκαλούν. Το παρελθόν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι μια δίνη που όταν αφηνόμαστε στη δύναμη της είναι βέβαιο ότι θα μας καταπιεί.
Κάθε σκέψη-εικόνα κάθε στιγμή που ζούμε παίρνει ζωή, είναι μια ζωντανή οντότητα που καταγράφεται στο αιώνιο κι άφθαρτο αρχείο μας, κάπου βαθιά στο υποσυνείδητο μας. Διαγράφει μια άγνωστη διαδρομή κι αποθηκεύεται σε ένα απρόσιτο αρχείο που όταν χαλαρώνουμε το φυσικό σώμα και γίνει ένας συνειρμός πετάει πάνω μας ένα ατσάλινο δίχτυ και μας αιχμαλωτίζει. Η δύναμη της μοιάζει ακατανίκητη κι όσο πασχίζουμε να ξεφύγουμε απ’ αυτήν τόσο πιο σφιχτός γίνεται ο κλοιός της.
Απ’ το παρελθόν δε μπορούμε να ξεφύγουμε τρέχοντας μακριά απ’ αυτό, ούτε μπορούμε να αποφύγουμε το μέλλον που χτίζουμε στο παρόν, επειδή δεν υπάρχει ούτε μέλλον ούτε παρελθόν παρά μόνο ένα αιώνιο παρόν. Συνεπώς όλα όσα έγιναν κι όσα θα συμβούν βρίσκονται μαζί μας στο εδώ και στο τώρα, τα πρώτα έχουν ήδη πάρει ζωή απ’ την πνοή μας και τα δεύτερα έχουν ήδη γεννηθεί σε χρόνο μηδέν.
Άραγε πεθαίνει το παρελθόν; Μπορούμε να το πετάξουμε όπως το φίδι απορρίπτει το παλιό του δέρμα; Η απάντηση είναι ναι, όμως η νέα προσωπικότητα που θα γεννηθεί όπως η πεταλούδα μέσα από το κουκούλι του μεταξοσκώληκα, θα εμφανίσει τις ίδιες αξίες μ’ αυτή που πέθανε, θα κουβαλήσει το ίδιο φορτίο που δεν κατόρθωσε να αλαφρύνει πριν απορρίψει τη παλιά της μορφή. Άρα ο θάνατος της μορφής ως απόδραση είναι μια πλάνη. Η μεταμόρφωση της προσωπικότητας είναι το μυστικό.
Πρακτικά υπάρχουν κάποιοι τρόποι για να επιτευχθεί αυτό, θα παρουσιάσουμε δύο απ’ αυτούς: Ο πρώτος τρόπος είναι να αγνοήσουμε επιδεικτικά το παρελθόν αποσύροντας κάθε σκέψη μας απ αυτό. Είναι αλήθεια πως απ’ όπου η σκέψη αποτραβηχτεί αυτό μαραζώνει ατροφεί και πέφτει σε χειμερία νάρκη. Αυτή η μέθοδος είναι καλή για όσους έχουν τη δύναμη να ελέγξουν απόλυτα τη σκέψη, γιατί αν έστω και για μια απειροελάχιστη στιγμή ξεφύγει και γλιστρήσει πίσω τότε η εικόνα θα αναγεννηθεί.
Ο δεύτερος τρόπος είναι να θεραπεύσουμε το παρελθόν. Να κατανοήσουμε το μάθημα που είχε να μας δώσει κι έτσι να πάρουμε τα δώρα που έκρυβε μέσα του. Αυτή η κατανόηση στην ουσία είναι μια αποδοχή που βρίσκεται συμπυκνωμένη στη φράση: Ότι έγινε, έγινε κοιτάω μόνο μπροστά. Όχι όμως απλά έγινε, αλλά κατάλαβα πως έγινε γιατί έγινε και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα.
Αν το παρελθόν μας διδάξει μέσα από τις δράσεις μας οι οποίες μας πληγώσανε ή μέσα από τις δράσεις των άλλων απέναντι μας που κι αυτές χαράξανε τα σημάδια τους στη ψυχή μας, αν μπορέσουμε και ρουφήξουμε το απόσταγμα της συνειδητότητας που περιέχουν εκείνες οι στιγμές τότε το παρελθόν δε θα μας ενοχλήσει ποτέ ξανά, θα του αφιερώσουμε ένα χαμόγελο ικανοποίησης κι ευγνωμοσύνης για τη σοφία που μας χάρισε κι απελευθερωμένοι θα βαδίσουμε μπροστά. Όταν λέμε μπροστά δεν εννοούμε στο μέλλον, αλλά εδώ μπροστά στα πόδια μας, σε τούτη την στιγμή, γιατί αν η στιγμή μας ξεφύγει ή αν μέσα της δράσουμε ασυνείδητα τότε ένα νέο μέλλον παρόμοιο με το άσχημο παρελθόν θα μας συναντήσει λίγα μέτρα πιο κάτω.
Η ουσία λοιπόν βρίσκεται στην συμφιλίωση με τον μικρό εαυτό του χθες που έσφαλε και πληγώθηκε κι όχι στην απομάκρυνση του σαν ένα παιδί που δε θέλουμε πια να παίξουμε μαζί του. Δε μπορούμε να κόψουμε ένα κομμάτι απ’ τον εαυτό μας και να το πετάξουμε μες το πηγάδι της λησμονιάς. Ότι έχουμε είναι δικό μας κι έχουμε χρέος να μετουσιώσουμε το κάρβουνο μας σε διαμάντι και τον χαλκό μας σε χρυσό. Αυτό σημαίνει η φράση: Να πεθάνεις ενόσω ζεις και να ξαναγεννηθείς. Στάσου για μια στιγμή μες τη μέρα, κάπου ήσυχα στη φύση ή στο δωμάτιο σου, χαλάρωσε και κοίταξε πίσω στο παρελθόν. Πρόσεξε όμως πως θα κοιτάξεις, επειδή το παρελθόν είναι το κεφάλι της Μέδουσας.
Μη φοβάσαι να ρίξεις το βλέμμα σου πίσω αλλά δε πρέπει να νιώθεις το συναίσθημα του χθες. Αν δε μπορείς να το κάνεις, μη προχωράς, αν έχεις τη δύναμη τότε βάδισε αργά προς την εικόνα που αιμορραγεί δίχως φόβο, δίχως θλίψη, δίχως πόνο. Κοίταξε την με τα απαθή αλλά εξεταστικά μάτια ενός χειρουργού γιατί ήρθε η ώρα να βάλεις βαθιά το νυστέρι και να βγάλεις μια για πάντα την ακίδα του χθες που πονά.
Με το βλέμμα σταθερό κι αδίστακτο αλλά με Αγάπη στη καρδιά, ρώτησε: Τι ήρθες να μου διδάξεις που δεν έμαθα; Τι είναι αυτό που θέλεις να κατανοήσω για να πάψεις να αιμορραγείς; Παρατήρησε τις εικόνες που θα αναδυθούν, πρόσεξε τι ήταν αυτό που έκανες τότε κι έφερε το λάθος αποτέλεσμα. Μη βιάζεσαι να απαντήσεις εσύ με το μυαλό, η απάντηση θα έρθει στην ώρα της μέσα από την καρδιά και μέχρι τότε μη κοιτάξεις ποτέ πίσω σου ξανά.
Να θυμάσαι ότι:
Όλα στη ζωή είναι μαθήματα που έρχονται να σου προσφέρουν σοφία. Κάθε δράση έχει ένα αποτέλεσμα. Σκέψου πριν δράσεις, μη βιάζεσαι, να σπεύδεις βραδέως.
Όταν σε ένα μάθημα δε τα πήγες καλά αυτό θα προσπαθήσει να σε αφυπνίσει με τον πόνο. Μη φοβάσαι, αυτό που πονάει δεν είσαι Εσύ.
Άδραξε το σινιάλο του πόνου και κάντο μετάνοια και προσευχή.
Αν θέλεις να μη σε απασχολήσει ποτέ το παρελθόν ζήσε συνειδητά στο παρόν δίχως προσκολλήσεις. Να ζεις μόνο στο παρόν και τότε θα πάψει να υπάρχει ο χρόνος.
Όλα είναι ενέργεια, άλλαξε νοερά το παρελθόν σου και θα αλλάξει πραγματικά το μέλλον σου, όχι γιατί είναι μαγεία αλλά επειδή πραγματικά θ’ αλλάξεις εσύ, αν εσύ δεν αλλάξεις θα περπατήσεις τον ίδιο δρόμο ξανά.
Μετουσίωσε τα απόβλητα μέσα σου σε γάργαρο δροσερό νερό, έχεις και τη δύναμη και τις προϋποθέσεις, απλά θυμήσου ποιος Είσαι και θα δεις ότι το μπορείς.
Πηγή: http://enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.