Αναρρωτιέμαι αν ζουμε τη ζωή μας όπως πραγματικά μας πρέπει, όπως όντως θέλουμε, όπως αληθινά θα θέλαμε να την ζήσουμε.
Ξοδευόμαστε σε τόσα άνευ σημασίας στάδια, σε σκέψεις, πράξεις. Μεγαλώνουμε αλλά κατά πόσο ωριμάζουμε;
Και ωριμάζω δεν σημαίνει γερνάω αλλά βάζω προτεραιότητες, δεν ξοδεύομαι, μαθαίνω να είμαι ολιγαρκής, είμαι ευγενικός με όλους πάντα και όχι λίγο και με κάποιους, είμαι δεκτικός, αποδέχομαι και αμφισβητώ, αλλά το κάνω γιατί θέλω να ψάχνω κι όχι επειδή θέλω να αντιδράσω, σωπαίνω όταν πρέπει και μιλάω όταν χρειάζεται έτσι ώστε να ακουστώ.
Μεγαλώνω, ωριμάζω, προχωρώ.
Με απασχολεί η μεγαλύτερη ηλικία..Είχα την τύχη να ζήσω ανθρώπους στην τελευταία τους διαδρομή. Τους είδα από την στιγμή που κατέπεσαν, να ξεψυχούν, είδα στα μάτια τους την αγωνία γιατί νόμισαν ότι έζησαν..δεν έζησαν αληθινά, δεν έμαθαν από τα λάθη τους, από τα λάθη των άλλων. Θυμάμαι ακόμα την αγωνία στα μάτια τους και στην αναπνοή τους για κάτι που τελειώνει και δεν απόλαυσαν.
Η ασθένειά τους, ήταν όλα τα μειονεκτήματά τους. Όλα εκείνα που τους δυσκόλευαν τη ζωή, εκείνα που δυσαρεστούσαν τους γύρω τους. Με λίγα λόγια η συμπεριφορά τους. Η ασθένεια ήρθε σαν εξιλέωση, σαν ευκαιρία και πάλι για να μάθουν. Για να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους.
΄Ολα όσα έπρεπε να αποδεχτούν μα δεν το έκαναν. Η ξεροκεφαλιά ή η αλαζονεία, ήρθε τόσες φορές ντυμένη και συγκαλυμένη, με την ίδια στολή τις περισσότερες φορές, ανίκανη εντέλει να αναγνωριστεί από τον άνθρωπο, είτε γιατί ήταν πολύ απασχολημένος με την καθημερινή του ρουτίνα ή απορροφημένος από το τεράστιο Εγώ του, ανήμπορος να δει την ευκαιρία που του δινόταν για να βελτιωθεί.
Ο χαρακτήρας λέει του ανθρώπου στην ασθένεια φαίνεται. Και η ασθένεια είναι ο χαρακτήρας του.
Η αλλαγή είναι μια μακροχρόνια διαδικασία, έρχεται νωρίς, αν είσαι τυχερός, έπειτα από ένα σοκ συνήθως, ένα χαστούκι σε οποιονδήποτε τομέα, ένα θάνατο ακόμα για να σε αφυπνίσει. Είναι τόσα πολλά αυτα που πρέπει να αλλάξεις και θέλει απίστευτη εσωτερική αφύπνιση και πειθαρχία έτσι που πολλοί τα παρατάνε όχι από ανικανότητα, αλλά από παραίτηση. Η κακιά συνήθεια αλλάζει, μα απίστευτα δύσκολα.
Όταν φτάσεις στην τελική ευθεία της ζωής σου παραιτείσαι. Γιατί;
Είτε γιατί ανακαλύπτεις όλες εκείνες τις στιγμές που παρέλειψες, τις ευκαιρίες εκείνες για αυτοανακάλυψη, τις στιγμές σιωπής που έπρεπε να μείνεις με τον εαυτό σου και να τον ακούσεις, να τον παλέψεις αν χρειαζόταν, τον χρόνο που σπατάλησες χωρίς να κάνεις αυτοκριτική, αυτοεπίγνωση.. επέλεξες να παρακάμψεις τον δρόμο της αυτοαποκάλυψης ξορκίζοντας τον εαυτό σου και όλα γύρω σου. Έκαψες τις γέφυρες του αυτοπροσδιορισμού και τώρα που χρειάζεσαι τον εαυτό σου, να στηριχτείς στις δυνάμεις σου, κι εκείνος ακόμα σε εγκαταλείπει. Εξάλλου δεν τον γνώρισες ποτέ. Δεν ξέρεις ως που μπορεί να φτάσει.
΄Ετσι λοιπόν κοιτάζεις στο κενό, καθισμένος σε μια καρέκλα, περιμένοντας τους άλλους να σου δώσουν το κίνητρο να ζήσεις. Κι όταν εκείνο έρχεται και πάλι, δεν μπορείς να το δεχτείς.
Γιατί απλά έπρεπε να έχεις φτάσει στον πάτο και να έχεις βρει τα κότσια να ανέβεις.
Μόνος σου, χωρίς δεκανίκια.
Μόνος στα σκοτάδια σου, για να βρεις που κρύβεται το φως σου. Όταν ακόμα ήσουν νέος που είχες τη δύναμη. Να το έχεις ξαναζήσει για να μπορείς να το ξεπεράσεις τώρα που είσαι πριν το τέλος.
Να ψάξεις το λόγο που γεννήθηκες, την αποστολή που είχες να φέρεις εις πέρας.
Μαραθώνιος η ζωή και νικητής αυτός που έχει αντοχές.
Νομίζεις πως πάλεψες στη ζωή πολύ γιατί κουράστηκες να βγάλεις λεφτά να επιβιώσεις.
Ξέχασες την ψυχή σου κι αυτό είναι το μόνο που σου απέμεινε. Δεν την εκπαίδευσες να αντέχει και τώρα απαιτείς αγώνα.
Στο τέλος αυτό της ζωής σου πρέπει να δώσεις τη σκυτάλη στη γνώση και την εμπειρία σου. Στο παράδειγμά σου. Να αφήσεις τον κόσμο καλύτερο από ότι τον βρήκες κι όχι να μείνεις στο μικρόκοσμό σου πως σε βρήκε το μεγαλύτερο κακό. Που δεν είσαι όπως ήσουν, να αποδεχτείς την αλλαγή που σου συμβαίνει και να δώσεις την μεγαλύτερη μάχη της ζωής σου, να βρεις την δύναμή σου. Να αφήσεις τον κόσμο αυτό ήσυχος δίνοντας ότι έχεις, βλέποντας όλα αυτά που έπρεπε να δεις, ανοίγοντας την πόρτα σε όλες τις ευκαιρίες, σαν μάρτυρας του θαύματος του να ζει κανείς με όλο του το είναι..
Τώρα στέκεις εκεί ανήμπορος, δεν θυμάσαι καν την πορεία της ζωής σου, δεν χαίρεσαι με τις νίκες σου γιατί οι νίκες δεν ήταν της ψυχής σου αλλά της ματαιοδοξίας σου.
Ξοδευόμαστε σε τόσα άνευ σημασίας στάδια, σε σκέψεις, πράξεις. Μεγαλώνουμε αλλά κατά πόσο ωριμάζουμε;
Και ωριμάζω δεν σημαίνει γερνάω αλλά βάζω προτεραιότητες, δεν ξοδεύομαι, μαθαίνω να είμαι ολιγαρκής, είμαι ευγενικός με όλους πάντα και όχι λίγο και με κάποιους, είμαι δεκτικός, αποδέχομαι και αμφισβητώ, αλλά το κάνω γιατί θέλω να ψάχνω κι όχι επειδή θέλω να αντιδράσω, σωπαίνω όταν πρέπει και μιλάω όταν χρειάζεται έτσι ώστε να ακουστώ.
Μεγαλώνω, ωριμάζω, προχωρώ.
Με απασχολεί η μεγαλύτερη ηλικία..Είχα την τύχη να ζήσω ανθρώπους στην τελευταία τους διαδρομή. Τους είδα από την στιγμή που κατέπεσαν, να ξεψυχούν, είδα στα μάτια τους την αγωνία γιατί νόμισαν ότι έζησαν..δεν έζησαν αληθινά, δεν έμαθαν από τα λάθη τους, από τα λάθη των άλλων. Θυμάμαι ακόμα την αγωνία στα μάτια τους και στην αναπνοή τους για κάτι που τελειώνει και δεν απόλαυσαν.
Η ασθένειά τους, ήταν όλα τα μειονεκτήματά τους. Όλα εκείνα που τους δυσκόλευαν τη ζωή, εκείνα που δυσαρεστούσαν τους γύρω τους. Με λίγα λόγια η συμπεριφορά τους. Η ασθένεια ήρθε σαν εξιλέωση, σαν ευκαιρία και πάλι για να μάθουν. Για να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους.
΄Ολα όσα έπρεπε να αποδεχτούν μα δεν το έκαναν. Η ξεροκεφαλιά ή η αλαζονεία, ήρθε τόσες φορές ντυμένη και συγκαλυμένη, με την ίδια στολή τις περισσότερες φορές, ανίκανη εντέλει να αναγνωριστεί από τον άνθρωπο, είτε γιατί ήταν πολύ απασχολημένος με την καθημερινή του ρουτίνα ή απορροφημένος από το τεράστιο Εγώ του, ανήμπορος να δει την ευκαιρία που του δινόταν για να βελτιωθεί.
Ο χαρακτήρας λέει του ανθρώπου στην ασθένεια φαίνεται. Και η ασθένεια είναι ο χαρακτήρας του.
Η αλλαγή είναι μια μακροχρόνια διαδικασία, έρχεται νωρίς, αν είσαι τυχερός, έπειτα από ένα σοκ συνήθως, ένα χαστούκι σε οποιονδήποτε τομέα, ένα θάνατο ακόμα για να σε αφυπνίσει. Είναι τόσα πολλά αυτα που πρέπει να αλλάξεις και θέλει απίστευτη εσωτερική αφύπνιση και πειθαρχία έτσι που πολλοί τα παρατάνε όχι από ανικανότητα, αλλά από παραίτηση. Η κακιά συνήθεια αλλάζει, μα απίστευτα δύσκολα.
Όταν φτάσεις στην τελική ευθεία της ζωής σου παραιτείσαι. Γιατί;
Είτε γιατί ανακαλύπτεις όλες εκείνες τις στιγμές που παρέλειψες, τις ευκαιρίες εκείνες για αυτοανακάλυψη, τις στιγμές σιωπής που έπρεπε να μείνεις με τον εαυτό σου και να τον ακούσεις, να τον παλέψεις αν χρειαζόταν, τον χρόνο που σπατάλησες χωρίς να κάνεις αυτοκριτική, αυτοεπίγνωση.. επέλεξες να παρακάμψεις τον δρόμο της αυτοαποκάλυψης ξορκίζοντας τον εαυτό σου και όλα γύρω σου. Έκαψες τις γέφυρες του αυτοπροσδιορισμού και τώρα που χρειάζεσαι τον εαυτό σου, να στηριχτείς στις δυνάμεις σου, κι εκείνος ακόμα σε εγκαταλείπει. Εξάλλου δεν τον γνώρισες ποτέ. Δεν ξέρεις ως που μπορεί να φτάσει.
΄Ετσι λοιπόν κοιτάζεις στο κενό, καθισμένος σε μια καρέκλα, περιμένοντας τους άλλους να σου δώσουν το κίνητρο να ζήσεις. Κι όταν εκείνο έρχεται και πάλι, δεν μπορείς να το δεχτείς.
Γιατί απλά έπρεπε να έχεις φτάσει στον πάτο και να έχεις βρει τα κότσια να ανέβεις.
Μόνος σου, χωρίς δεκανίκια.
Μόνος στα σκοτάδια σου, για να βρεις που κρύβεται το φως σου. Όταν ακόμα ήσουν νέος που είχες τη δύναμη. Να το έχεις ξαναζήσει για να μπορείς να το ξεπεράσεις τώρα που είσαι πριν το τέλος.
Να ψάξεις το λόγο που γεννήθηκες, την αποστολή που είχες να φέρεις εις πέρας.
Μαραθώνιος η ζωή και νικητής αυτός που έχει αντοχές.
Νομίζεις πως πάλεψες στη ζωή πολύ γιατί κουράστηκες να βγάλεις λεφτά να επιβιώσεις.
Ξέχασες την ψυχή σου κι αυτό είναι το μόνο που σου απέμεινε. Δεν την εκπαίδευσες να αντέχει και τώρα απαιτείς αγώνα.
Στο τέλος αυτό της ζωής σου πρέπει να δώσεις τη σκυτάλη στη γνώση και την εμπειρία σου. Στο παράδειγμά σου. Να αφήσεις τον κόσμο καλύτερο από ότι τον βρήκες κι όχι να μείνεις στο μικρόκοσμό σου πως σε βρήκε το μεγαλύτερο κακό. Που δεν είσαι όπως ήσουν, να αποδεχτείς την αλλαγή που σου συμβαίνει και να δώσεις την μεγαλύτερη μάχη της ζωής σου, να βρεις την δύναμή σου. Να αφήσεις τον κόσμο αυτό ήσυχος δίνοντας ότι έχεις, βλέποντας όλα αυτά που έπρεπε να δεις, ανοίγοντας την πόρτα σε όλες τις ευκαιρίες, σαν μάρτυρας του θαύματος του να ζει κανείς με όλο του το είναι..
Τώρα στέκεις εκεί ανήμπορος, δεν θυμάσαι καν την πορεία της ζωής σου, δεν χαίρεσαι με τις νίκες σου γιατί οι νίκες δεν ήταν της ψυχής σου αλλά της ματαιοδοξίας σου.
Πηγή: http://thesspress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.