Της Ασημίνας Μάνου
Τα πιο μεγάλα «κατάλαβα» της ζωής μας τα είπαμε δίχως να μιλήσουμε. Δίχως να ζητήσουμε τους λόγους που οδήγησαν τους άλλους να μας φερθούν, έτσι όπως μας φέρθηκαν, τόσο σκάρτα. Και λέγοντας από μέσα μας ένα απλό «εντάξει» προσπαθήσαμε να τη συνεχίσουμε, προσποιούμενοι πως δεν πληγωθήκαμε ποτέ και ότι δεν μας ένοιαξε στην τελική για το τι έγινε.
Μα δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Όλα μας νοιάζουν και όλοι θέλουμε να πάρουμε απαντήσεις κάποια στιγμή. Απαντήσεις που ποτέ δεν μπορέσαμε να μάθουμε, που ποτέ δεν μπορέσαμε να μαντέψουμε καθώς έτσι ξαφνικά κι ανεξήγητα συνέβησαν όλα. Όλοι διψάμε για αλήθειες σε ένα κόσμο που το ψέμα και η υποκρισία βασιλεύει. Μα δεν είναι, ωστόσο, όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Άλλοι έχουν μάθει να μιλούν με την αλήθεια τους και να την δίνουν στους άλλους, όποια και να’ ναι αυτή. Κι άλλοι απλά προτιμούν πίσω από ψεύτικες μάσκες να σου χαμογελούν, ενώ την ίδια στιγμή τους διατρέχει μια αρνητικότητα για σένα. Προτιμούν απλά να σε απομακρύνουν, χωρίς να σου πουν το οτιδήποτε, έτσι όπου στο τέλος να σε κάνουν να νιώθεις εσύ ενοχές και τύψεις και να αναρωτιέσαι για το τι κακό μπορεί να τους έκανες.
Στην ζωή όμως αξίζει να δίνεις εξηγήσεις μόνο στους ξηγημένους, μόνο σε αυτούς που θα σου ανοίξουν την καρδιά τους και θα σου δείξουν τα όσα πραγματικά νιώθουν. Μόνο σε όσους θα έρθουν να σε βρουν από κοντά και θα στα πουν όλα στα ίσα. Ακόμα κι ας μην ξαναμιλήσετε ποτέ, ακόμα κι αν ποτέ δεν τα ξαναβρείτε, αλλά να έρθουν να ξεκαθαρίσουν τα όσα έγιναν. Να ακούσουν τη δική σου πλευρά και να σου πουν και τη δική τους κι ύστερα με δεδομένα και στοιχεία πια, να καταλήξετε σε μια κοινή απόφαση.
Σε όλους όσους προσποιούνται και κρύβονται ούτε η αδιαφορία σου τους αξίζει. Δεν αξίζει να ασχοληθείς καν και να κάνεις τον κόπο να λύσεις όσα θέματα έχετε, καθώς ο εγωισμός τους ποτέ δεν θα τους επιτρέψει να αποδεσμευτούν από τα συναισθήματά τους, με αποτέλεσμα να βρεθείτε πάλι στο ίδιο σημείο απ’ όπου είχατε ξεκινήσει.
Κάποιοι άνθρωποι δυστυχώς δεν παίρνουν από λόγια, από εξηγήσεις γιατί θεωρούν τον εαυτό τους αλάνθαστο και τους είναι πιο εύκολο να κατηγορήσουν τους άλλους παρά να κοιτάξουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Επομένως είναι μάταιο να κυνηγάς τέτοια άτομα και να προσπαθείς να σαι εντάξει μαζί τους.
Έτσι κι εγώ έχω μάθει τα σταράτα λόγια, αυτές τις κουβέντες πρόσωπο με πρόσωπο, όπου μιλούν η καρδιά και τα μάτια μόνο. Έχω μάθει να πετάω τις αλήθειες μου σαν βόμβες, χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα. Έχω μάθει να’ μαι τα λάθη μου και τα σωστά μου και να μου τα αναγνωρίζω. Έχω μάθει να δίνω εξηγήσεις μόνο σε άτομα όπου ξέρω πως τις αξίζουν, σε άτομα που οφείλω να το κάνω.
Σε όλους τους υπόλοιπους τους δήθεν, που μασάνε τα λόγια τους, που δεν έχουν ίχνος ειλικρίνειας πάνω τους, που φοβούνται να σταθούν μπροστά σου και να σε κοιτάξουν στα μάτια, σε αυτούς που όταν θα γυρίσω την πλάτη μου κι η ψυχή τους θα βράζει ακόμα με όσα δεν μου είπαν, έχω μάθει να απαντώ βουβά και την σιωπή μου να την δείχνω στις αποφάσεις μου, δίχως πολλά λόγια.
Κάποτε παραδόξως έτρεχα να δικαιολογηθώ. Τους αναζητούσα και βασανιζόμουν βράδια ατελείωτα για το τι μπορεί να έφταιξε, για το τι μπορεί να τους έκανα. Τώρα όμως ξέρω που πρέπει να δικαιολογηθώ και που όχι. Δεν χάνω το χρόνο μου σε κυνηγητά που στο τέλος δεν βγάζουν άκρη, παρά έναν θυμό. Δεν απαντώ σε ερωτήσεις που ξέρω ότι οι απαντήσεις μου δεν έχουν παρά μόνο μια εικονική σημασία. Δεν ασχολούμαι με καταστάσεις που ξέρω ήδη πως είναι τελειωμένες.
Έτσι τις δικές μου σιωπές , τις λέω αποφάσεις ,για όσους δεν ήταν εντάξει απέναντί μου.
Έτσι αν δεν έρθω να σε βρω, σημαίνει πως όλα έχουν τελειώσει για μένα.
Αν δεν σου δώσω εξηγήσεις, να ξέρεις πως έχω πάψει να σε νοιάζομαι.
Κι αν σου γελάσω να’ σαι σίγουρος ότι κάνω ακριβώς το ίδιο που κάνεις κι εσύ.
Πηγή: http://www.anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.