ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ
Τα καλά λόγια είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Τι πειράζει που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τις φιλοφρονήσεις που άκουσε στην Ουάσιγκτον; Ιδού μια δανεική απάντηση: «Η προσπάθεια που καταβάλλει η κυβέρνηση να ωραιοποιήσει την ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ και να προσδώσει ουσιαστικό περιεχόμενο σε ρητορικές φιλοφρονήσεις είναι και αδικαιολόγητη και επιζήμια».
Γιατί; «Διότι δίνει εύσημα στην αμερικανική πολιτική, αδυνατίζει τη θέση της χώρας μας και την εκθέτει σε κινδύνους ακόμα μεγαλύτερων πιέσεων». Το απόσπασμα δεν αφορά την επίσκεψη Τσίπρα. Είναι του 1999. Η Πολιτική Γραμματεία του Συνασπισμού προειδοποιούσε τότε την κυβέρνηση Σημίτη για τους κινδύνους από την υπερβολική προβολή των επαίνων του Κλίντον. Ο 25χρονος Τσίπρας ήταν γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΝ. Είναι άστοχο να συγκρίνει κανείς εκείνον τον Τσίπρα με τον πρωθυπουργό που εμφανίστηκε την περασμένη Τρίτη στον Λευκό Οίκο για να εξυμνήσει τον ρόλο των ΗΠΑ ως δύναμης του καλού και να πλέξει τον εγκώμιο του Τραμπ. Από τότε φαίνεται σαν να έχουν περάσει αιώνες.
Ιστορικά τραύματα
Σε αυτούς τους «αιώνες», η αντιιμπεριαλιστική παράδοση της Αριστεράς επιβίωσε για να εμπλουτισθεί και να γιγαντωθεί από τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Ο αντιαμερικανισμός ήταν ένα μόνο από τα συστατικά της κουλτούρας της αυτοθυματοποίησης, που, ακόμη και μετά την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ελίτ του ευρωπαϊκού πυρήνα, ανακύκλωνε το σύμπλεγμα της μικρής και ανίσχυρης χώρας. Της χώρας που είναι έρμαιο σκοτεινών μεγάλων δυνάμεων.
Το ρεύμα αυτό δεν αντλούσε απλώς τη νομιμοποίησή του από τα ιστορικά τραύματα. Φρόντιζε κιόλας να τα συντηρεί με τα απαραίτητα σύμβολα και το κατάλληλο τελετουργικό. Ολες οι πορείες κατέληγαν στην αμερικανική πρεσβεία – εκτός από εκείνες που κατέληγαν στην ισραηλινή.
Κληρονόμος αυτής της πλούσιας παράδοσης, ο Τσίπρας δεν χρειάστηκε να αυτοσχεδιάσει. Χρειάστηκε μόνο να αντικαταστήσει την Αμερική με τη Γερμανία. Το υπόλοιπο σχήμα ήταν έτοιμο. ΄Αλλαζε μόνο ο δυνάστης.
Το αφήγημα αυτό βρήκε το απομυθοποιητικό του τέλος τον Ιούλιο του 2015. ΄Εκτοτε η κυβερνητική ρητορική άλλαζε, όσο γρήγορα άλλαζε και η κυβερνητική πολιτική εντός κι εκτός συνόρων. ΄Ομως, τα στερεότυπα είναι πολύ σκληρά για να πεθάνουν. Παράδειγμα; Λίγες ημέρες μετά την ορκωμοσία του Τραμπ, η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ καλούσε σε παράσταση διαμαρτυρίας μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία την 1η Φεβρουαρίου 2017. «Εχουμε διεθνιστικό καθήκον», έλεγε το κάλεσμα, «να σταθούμε στο πλάι του αγωνιζόμενου αμερικανικού λαού που κατά εκατομμύρια διαδηλώνει στους δρόμους των ΗΠΑ απέναντι στο σκοτάδι».
Δύο εβδομάδες μετά ακολούθησαν και οι «ενήλικες» του κόμματος. Σύμφωνα με την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, «ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, εξελέγη προβάλλοντας (...) ένα ακραία αυταρχικό πλέγμα πολιτικής (...) που θέτει στο προσκήνιο την ισλαμοφοβία, τον σεξισμό και το ρατσισμό».
Οι αντιφάσεις
΄Οπως επεσήμαινε το κείμενο της 12ης Φεβρουαρίου, «εκείνο που επιθυμεί (ο Τραμπ) είναι η αναδιάταξη των κανόνων του διεθνούς εμπορίου σε μια κατεύθυνση υποκατάστασης του σημερινού μοντέλου διεθνών συμφωνιών από ακόμη πιο αντιδραστικές διμερείς συμφωνίες με ακόμη δυσχερέστερους όρους υποτέλειας έναντι των ΗΠΑ».
«Αντιδραστικές διμερείς συμφωνίες» με «όρους υποτέλειας»; Είναι μια φράση που ο πρωθυπουργός θα ήθελε να μην έχει γραφτεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως έχει μάθει πια να αψηφά τέτοιες αντιφάσεις. Οι υποστηρικτές του, κομματικοί και αυτόκλητοι, έχουν πλάσει τη μεταφυσική φόρμουλα του δισυπόστατου Τσίπρα, που κάτω από το πρωθυπουργικό του πουκάμισο κρατάει ζωντανή την αριστερή του ψυχή. ΄Οπως ο Τραμπ είναι ένας διάβολος που εργάζεται για το καλό, έτσι και ο Τσίπρας παρουσιάζεται σαν ένας άγγελος που, για το καλό, αναγκάζεται να συνάπτει συμφωνίες με τον διάβολο.
΄Ο,τι κι αν πιστεύει κανείς για την ψυχή του Τσίπρα, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: Η στάση του υποσκάπτει ριζικά μια ιδεολογική παράδοση που άντεξε σχεδόν επτά δεκαετίες μετά τον Εμφύλιο. Οι μύθοι δεν πεθαίνουν ξαφνικά. Πεθαίνουν έτσι, από εκφυλισμό.
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.