Επιμέλεια: Γιάννης Β. Καραπανάγος
- Ναπολέων Θ. Βλάσσης: Υποστράτηγος ε.α. Ελληνικής Αστυνομίας, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αιγαίου, Διευθυντής Διοίκησης Κολλεγίου Ρόδου και Συντονιστής Δημοτικού, Ερασιτέχνης Αγιογράφος
- Ρόδος, Σάββατο, 14 Οκτωβρίου 2017, Αμφιθέατρο Πανεπιστημίου Αιγαίου
Με μεγάλη χαρά, τιμή και συγκίνηση σας υποδεχόμαστε στη φιλόξενη και νοσταλγική Ρόδο.
Μετά από 40 χρόνια βρισκόμαστε ξανά σ’ αυτό τον ευλογημένο τόπο στη Σχολή Χωροφυλακής που φιλοξένησε για δεκαετίες, χιλιάδες συναδέλφων και εκπαίδευσε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, που στελέχωσαν και κόσμησαν το Σώμα της πρώην Ελληνικής Χωροφυλακής και της Ελληνικής Αστυνομίας.
Είναι ύψιστη τιμή για όλους μας, εφόσον παρά τις αντίξοες συνθήκες της εποχής μας, αποφασίσατε να έρθετε στη Ρόδο με τις οικογένειες σας και να παραβρεθείτε στην «Επετειακή Συνάντηση 2017».
Η νοσταλγία, η κόρη του χρόνου και της μνήμης, που περικλείει, το νόστο των ομηρικών επών και το άλγος δηλαδή τον πόνο, ήταν η φλόγα που σας οδήγησε και πάλι στη Σχολή της Ρόδου.
Μια τέτοια φθινοπωρινή μέρα ήρθατε εδώ το 1977, άλλοι ως Δόκιμοι άλλοι ως Εκπαιδευτές, γεμάτοι αγωνίες και όνειρα να ολοκληρώσετε την Εκπαίδευσή σας και να ενταχθείτε αργότερα στον επαγγελματικό στίβο.
Η Εκπαιδευτική σειρά 1977-1978 ήταν η μεγαλύτερη μαζί με την Αθήνα, συνολικά στη Ρόδο εκπαιδεύτηκαν 513 Δόκιμοι.
Ο καθένας από εσάς και από εμάς μεταφέρει όλα αυτά τα χρόνια βρισκόμενοι στην μεταφηβική ηλικία αναμνήσεις που αναφέρονται στους συναδέλφους, στους Εκπαιδευτές, στα μαθήματα, στις ασκήσεις, στα κτίρια, στους χώρους, στους ήχους, στις μυρωδιές, στη σκοπιά, στις υπηρεσίες, στις εκδηλώσεις στην πόλη.
Αυτές οι αναπαραστάσεις δημιούργησαν δυνατά συναισθήματα και ανεπανάληπτα βιώματα.
Πριν από μήνες μιλήσαμε με τον Μπάμπη τον Μηνόπετρα, τον καλό μου φίλο, γιατί την ιδέα αυτού του ταξιδιού. Ενθουσιάστηκα πάρα πολύ και όταν οριστικοποιήθηκε η συνάντηση και έλαβα τις καταστάσεις με τα ονόματα του 1ου, 2ου, 3ου και 4ου Λόχου που ήμουν Εκπαιδευτής, ένιωσα ένα ξεχωριστό ιδιαίτερο συναίσθημα, με πόνο και νοσταλγία ότι θα ξαναδώ τους παλιούς αγαπημένους Δοκίμους και συναδέλφους.
«Η ανάμνηση είναι το άρωμα της ψυχής», «αν χάσει κάποιος τα κομμάτια του παρελθόντος χάνει κομμάτια της ταυτότητας του».
Μνήμη και λήθη δύο αλησμόνητες αγάπες, η μια χτίζει και η άλλη γκρεμίζει, δουλειά τους είναι η «επιχείρηση αισθήματος», λέει ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης.
Θα μου επιτρέψετε στο σημείο αυτό, σε ένδειξη σεβασμού να αναφερθούμε στους εκλιπόντες, αείμνηστους και εξαίρετους συναδέλφους: τον Διευθυντή της Σχολής Βασίλειο Παπαβασιλείου του οποίου η κόρη Άντα Παπαβασιλείου - Καραγιάννη βρίσκεται κοντά μας. Στον Διμοιρίτη Σπυρίδωνα Κόκκαλη που έφυγε πρόωρα από κοντά μας, και του οποίου η σύζυγος Μαρία και ο γιος Γιώργος είναι μαζί μας, στον Διμοιρίτη Ιωάννη Μανώλη που έφυγε πολύ νωρίς και στους υπόλοιπους εκλιπόντες Ενωμοτάρχες.
«Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονάει», γράφει ο Σεφέρης, πράγματι οι αναμνήσεις γ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι βαριές σαν σίδερο και ραγίζουν τις καρδιές μας.
Κλείνοντας αυτή την συγκινητική ομιλία, με ταπεινότητα, θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου, όλους εσάς τους αγαπημένους συναδέλφους που χάρη στη διάθεση, τον ενθουσιασμό και την αγάπη σας, πραγματοποιήθηκε αυτή τη Επετειακή Συνάντηση και ιδιαίτερα τα μέλη της επιτροπής και τον εκλεκτό φίλο και συνάδελφο Μπάμπη Μηνόπετρα, για την πρωτοβουλία του, τον συμμαθητή μου Κώστα Λειβαδίτη, τον Βασίλη Τόλιο, τον Νίκο Καλαμπρατσίδη, τον Κώστα Παπαστεργίου, που εργάστηκαν για να στηθεί όλη αυτή η εκδήλωση.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω και άλλους δύο αγαπητούς συναδέλφους μου, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι δεν έχουν σχέση με της εκπαιδευτική σειρά εντούτοις ήρθαν στη Ρόδο και μας τιμούν ιδιαίτερα με την παρουσία τους: είναι ο Γιάννης ο Καραπανάγος και ο Νίκος ο Πολύμερος.
Είναι ύψιστη τιμή για όλους μας, εφόσον παρά τις αντίξοες συνθήκες της εποχής μας, αποφασίσατε να έρθετε στη Ρόδο με τις οικογένειες σας και να παραβρεθείτε στην «Επετειακή Συνάντηση 2017».
Μια τέτοια φθινοπωρινή μέρα ήρθατε εδώ το 1977, άλλοι ως Δόκιμοι άλλοι ως Εκπαιδευτές, γεμάτοι αγωνίες και όνειρα να ολοκληρώσετε την Εκπαίδευσή σας και να ενταχθείτε αργότερα στον επαγγελματικό στίβο.
Η Εκπαιδευτική σειρά 1977-1978 ήταν η μεγαλύτερη μαζί με την Αθήνα, συνολικά στη Ρόδο εκπαιδεύτηκαν 513 Δόκιμοι.
Ο καθένας από εσάς και από εμάς μεταφέρει όλα αυτά τα χρόνια βρισκόμενοι στην μεταφηβική ηλικία αναμνήσεις που αναφέρονται στους συναδέλφους, στους Εκπαιδευτές, στα μαθήματα, στις ασκήσεις, στα κτίρια, στους χώρους, στους ήχους, στις μυρωδιές, στη σκοπιά, στις υπηρεσίες, στις εκδηλώσεις στην πόλη.
 |
| Στο μέσον διακρίνεται ο Ναπολέων Θ. Βλάσσης με τον Κώστα Λειβαδίτη (αριστερά) και τον διαχειριστή του ιστολογίου |
Πριν από μήνες μιλήσαμε με τον Μπάμπη τον Μηνόπετρα, τον καλό μου φίλο, γιατί την ιδέα αυτού του ταξιδιού. Ενθουσιάστηκα πάρα πολύ και όταν οριστικοποιήθηκε η συνάντηση και έλαβα τις καταστάσεις με τα ονόματα του 1ου, 2ου, 3ου και 4ου Λόχου που ήμουν Εκπαιδευτής, ένιωσα ένα ξεχωριστό ιδιαίτερο συναίσθημα, με πόνο και νοσταλγία ότι θα ξαναδώ τους παλιούς αγαπημένους Δοκίμους και συναδέλφους.
«Η ανάμνηση είναι το άρωμα της ψυχής», «αν χάσει κάποιος τα κομμάτια του παρελθόντος χάνει κομμάτια της ταυτότητας του».
Μνήμη και λήθη δύο αλησμόνητες αγάπες, η μια χτίζει και η άλλη γκρεμίζει, δουλειά τους είναι η «επιχείρηση αισθήματος», λέει ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης.
«Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονάει», γράφει ο Σεφέρης, πράγματι οι αναμνήσεις γ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι βαριές σαν σίδερο και ραγίζουν τις καρδιές μας.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω και άλλους δύο αγαπητούς συναδέλφους μου, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι δεν έχουν σχέση με της εκπαιδευτική σειρά εντούτοις ήρθαν στη Ρόδο και μας τιμούν ιδιαίτερα με την παρουσία τους: είναι ο Γιάννης ο Καραπανάγος και ο Νίκος ο Πολύμερος.
Παραφράζοντας στίχους του Σεφέρη:
Παλιέ μου συνάδελφε τι γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς μακριά από τον τόπο το δικό σου.
Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ’ αψηλά τα παραθύρια
Παλιέ μου φίλε δε μ’ ακούς
σιγά – σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι αυτήν την πόρτα θα χτυπήσω
σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσω
Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
Σιγά – σιγά θα συνηθίσεις
Η νοσταλγία σου έχει πλάσει
Μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους
Έξω απ’ της γης κι από τους ανθρώπους
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς μακριά από τον τόπο το δικό σου.
Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ’ αψηλά τα παραθύρια
Παλιέ μου φίλε δε μ’ ακούς
σιγά – σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι αυτήν την πόρτα θα χτυπήσω
σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσω
Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
Σιγά – σιγά θα συνηθίσεις
Η νοσταλγία σου έχει πλάσει
Μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους
Έξω απ’ της γης κι από τους ανθρώπους
Εύχομαι ο Άγιος Θεός να μας χαρίζει υγεία, δύναμη και αγάπη, ώστε να βρεθούμε εδώ ξανά στα 45 και στα 50 χρόνια.
Θα κλείσω με στίχους του Ελύτη για την αγάπη: «ότι αγαπάω γεννιέται αδιάκοπα, ότι αγαπάω βρίσκεται στην αρχή του τώρα»
Και να έχετε: «πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σας» όπως αναφέρει ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός.
Σας ευχαριστώ θερμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.