ΤΟ ΚΑΘΕΤΙ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟΝ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ!

Γράφει η Έλενα Παπαγεωργίου

Περνούν απ’ τη ζωή σου μέρες, μήνες, εποχές, άνθρωποι. Άνθρωποι που σου χαρίζουν στιγμές, άνθρωποι που σου αφήνουν πληγές κι άλλοι που σου τις επουλώνουν. Ένα κοινό που σου αφήνουν σίγουρα όλοι αυτοί στη ζωή σου φεύγοντας ή μένοντας είναι οι αναμνήσεις.
Αναμνήσεις χαδιάρικες και τρυφερές που τις ζητάς, που λατρεύεις να τις αναπολείς. Αλλά κι αναμνήσεις θλιβερές, αφόρητες, ύπουλες, οι οποίες σε καλούν και σε κάνουν να τις θυμηθείς χωρίς εσύ να θέλεις. Η θύμησή τους κάνει το δωμάτιο να γεμίζει ασφυκτικά με ένα γκρίζο χρώμα που σε ζαλίζει, που σε δυσαρεστεί.

Οι όμορφες αναμνήσεις σε γεμίζουν ικανοποίηση, λαχταράς να ξαναζήσεις αυτές τις στιγμές που σαν εικόνες διατηρούνται ακόμη ζωηρές στη μνήμη σου. Θα έδινες τα πάντα να ξανασυναντήσεις έστω και τυχαία ανθρώπους που έζησες μαζί τους αυτές τις στιγμές. Ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι καθώς βλέπεις τις θύμησες να ξετυλίγονται μία-μία μπροστά σου, σκας κι ένα χαμόγελο στο ταβάνι.

Κάποια στιγμή δεν αντέχεις άλλο, σηκώνεσαι και τρέχοντας κατευθύνεσαι στο σαλόνι. Θέλεις πάλι να ανοίξεις τα ξεχασμένα σου άλμπουμ. Ναι, κάτω αριστερά σε εκείνο το ντουλαπάκι. Άλμπουμ γεμάτα φωτογραφίες απ’ τη μέρα της γέννησής σου μέχρι και την ενηλικίωσή σου. Κι έχεις να γεμίσεις ακόμα!

Η κάθε φωτογραφία σε θέλει να θυμάσαι λεπτομερώς την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτήν, την κάθε ξεχωριστή περιπέτεια και τα πρόσωπα. Διαδραματίζονται μπροστά σου οι σκηνές, ξεκαρδίζεσαι στα γέλια μόνος σου, κλαις με αναφιλητά πάλι μόνος σου, πραγματοποιείς ακόμη και συζητήσεις μόνος σου στην ιδέα πως ξαναζείς το κάθε λεπτό της φωτογραφίας.

Απ’ την άλλη οι θλιβερές αναμνήσεις σε στεναχωρούν απ’ την πρώτη στιγμή. Σε δυσαρεστεί η θύμησή τους, σε συνθλίβει, σε ταλαιπωρεί. Θέλεις να βάλεις το χέρι σου μέσα στο κεφάλι σου να τις τραβήξεις και να τις βγάλεις από κει μέσα, σαν χαλασμένο δόντι που θες να το αφαιρέσεις, γιατί σε πονάει, σε ενοχλεί και δε σε αφήνει να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια. Δαγκώνεις τα χείλη σου στην προσπάθειά σου να τις αποβάλεις απ’ το μυαλό σου κάθε φορά που θυμούνται να σε επισκεφτούν.

Σε εκείνο το άλμπουμ που φυλλομετρούσες προηγουμένως υπήρξαν σίγουρα πρόσωπα που σου προκάλεσαν την ύπαρξη και θλιβερών αναμνήσεων εκτός από ευχάριστων. Εξάλλου αυτό είναι αναπόφευκτο, γιατί από όλους όσους περνούν απ’ τη ζωή σου έχεις να θυμάσαι και καλά μα και κακά. Μόνο που στη θύμηση κάποιων ανθρώπων η ζυγαριά βαράει στα καλά κι άλλων στα κακά.

Παρατηρούσες με λεπτομέρεια τα πρόσωπα των ανθρώπων στα άλμπουμ, καταλάβαινες απ’ τα μάτια τους πώς αισθανόντουσαν σε κάθε φωτογραφία. Με τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους έχεις τώρα πια χαθεί, έφυγαν κι ακολούθως ήρθαν άλλοι να τους αντικαταστήσουν. Αυτοί οι άλλοι, όμως, ήρθαν απλά να αντικαταστήσουν την παρουσία τους, το ρόλο που είχαν στη ζωή σου, τα συναισθήματα που έτρεφες για αυτούς. Ωστόσο τις αναμνήσεις που είχες αποκτήσεις με αυτούς που έφυγαν δε θα τις αντικαταστήσει ποτέ κανένας και τίποτα.

Παρ’ όλα αυτά θα δημιουργήσεις άλλες με τα νέα άτομα στη ζωή σου, που πάλι θα χαραχτούν στην καρδιά σου. Ποτέ δεν ξέρεις πότε κάποιος θα φύγει κι αν θα φύγει απ’ τη ζωή σου. Το καθετί που ζεις με κάποιον θα είναι εκεί πάντα να σου τον υπενθυμίζει.

Καθημερινά βιώνεις εμπειρίες. Καθημερινά έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους. Άγνωστοι που γίνονται γνωστοί, γνωστοί που γίνονται άγνωστοι. Σε ορισμένους δίνεις το δικαίωμα να σε πλησιάσουν και να έχουν μια θέση στην καρδιά σου και σε άλλους δίνεις να καταλάβουν πως πρέπει να αποστασιοποιηθούν. Κρίνεις μόνος σου και πράττεις.

Στην τελική όλα αυτά αποτελούν αναμνήσεις κάθε επόμενο λεπτό που πραγματοποιούνται. Εξαρτάται από σένα κατά πόσο οι αναμνήσεις αυτές θα αποβούν για σένα τον ίδιο ζεστές κι εύθυμες ή λυπηρές και δυσάρεστες. Θυμήσου, όμως, πως θα βρίσκονται εκεί για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Πηγή: anapnoes.gr