ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και είπε ο Αίσωπος: "εκείνοι που υποφέρουν πολύ, παραπονούνται λιγότερο".

Η ζωή μέσα στη μοναξιά, μέσα στους τοίχους που έχουμε οι ίδιοι χτίσει και έχουμε οικοιοθελώς κατοικήσει. Η μοναξιά που δεν μας αφήνει να χαρούμε ούτε καν τις μικρές χαρές που μας τυγχάνουν. Η μοναξιά εκείνη που σαν έρχεται το σκοτάδι και μας τυλίγουν οι σκιές του μας περικυκλώνει. Αυτή τη μοναξιά, πώς θα την αντέξουμε; 'Εχουμε συνηθίσει να ζούμε στη σιωπή. Στη μουγγή κραυγή των θέλω μας. 'Εχουμε ευνουχιστεί από μια κοινωνία που οι ηθικές της αξίες παρακμάζουν, παραποιούνται, χλευάζονται.

Εμείς, οι λογικοί, μετρημένοι, σεβαστικοί άνθρωποι των ταπεινών εκδηλώσεων και συμπεριφορών, κάνουμε μία σκέψη. Ως που θα πάει αυτή η κατάσταση; 

Παρατηρούμε άλογες συμπεριφορές τριγύρω μας. Παρατηρούμε ξεπεσμένα ήθη.

Παρατηρούμε κώδικες που δεν κατανοούμε. 'Αραγε, έχουμε τόσο μεγαλώσει;

Υποφέρουμε από τη διαφθορά. Τη διαφθορά σε σχέσεις, σε δεσμούς, σε συναλλαγές. Παραπονιόμαστε όλο και λιγότερο και αυτό μοιάζει με αποδοχή. Υποφέρουμε σιωπηλά, μέσα στα τείχη μας, μέσα στο μικρόκοσμο της σκέψης μας. Τι θα συμβεί αν αντιδράσουμε; Αν όλοι εμείς ενώσουμε τις φωνές μας υπερασπιζόμενοι το δίκαιο, το ηθικό, το ειρηνικό, το γιατί όχι φυσιολογικά αυτονόητο; Θα πάψουμε να είμαστε απομωνωμένοι;

Και γιατί δεν τολμάμε, να αντιδράσουμε κάποια στιγμή σε όσα στρεβλά διαπυστώνουμε. Τι είναι αυτό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε;

Μάλλον δυσπιστούμε. Μάλλον δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε εύκολα ξανά. Μάλλον έχουμε κι εμείς αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό, που αφήσαμε να αφομοιωθούμε στη λάσπη. Γίναμε λίπασμα για την επόμενη γενιά. ΄Ετσι,σκοτεινοί και αδύναμοι, σκυφτοί κρυμμένοι δακρύζοντας μέσα στη μοναξιά μας, δώσαμε περιθώριο και αέρα να αναπτυχθεί το στρεβλό.

΄Ομως, πάντοτε υπάρχει ελπίδα. Για να υποφέρουμε λιγότερο, πρέπει να ανοίξουμε τα παράθυρά μας να μπει το φως. 

Το φως της αλήθειας.

Το φως της ντομπροσύνης.

Το φως της αντίδρασης και της δράσης.

΄Οσο καθόμαστε σκυφτοί, τόσο οι ώμοι μας θα γεμίζουν βουρδουλιές. Ευκαιρία λοιπόν να υψώσουμε ανάστημα.

Να προσεγγίσουμε ένα πιο καθαρό μέλλον.

Να κάνουμε πράξη τα οράματά μας.

Ας μιλήσουμε. Για ότι μας συμβαίνει. Για το λάθος. Για ότι διαπιστώνουμε ότι μας πονάει. Να παραπονεθούμε. Να διεκδικήσουμε. Και να μην φοβηθούμε. Οι αγώνες, θέλουν φωνές, πολλές φωνές ενωμένες.Και δράση, δράση ενάντια στο στρεβλό. Για να φτιάξουμε την κοινωνία μας όπως την έχουμε οραματιστεί, πρέπει να αφοσιωθούμε στον κοινό σκοπό μας. Δεν είμαστε μονάχοι μας. Σίγουρα, με κάποιον άλλον, με κάποιους άλλους οι στόχοι μας ταιριάζουν. Δεν δέχομαι να είμαι το λίπασμα. Θέλω εδώ και τώρα να είμαι ο σπόρος για μια καλύτερη κοινωνία ισσοροπημένη και δίκαιη. Αξιώνω να κοιτώ τα παιδιά που μεγαλώνουν στα μάτια. Να μην ντρέπομαι για λογαριασμό τους. 

Αξιώνω εγρήγορση. 

Αξιώνω να υποφέρω λιγότερο και να παραπονιέμαι περισσότερο. ΄Ετσι κάποιος, κάπου μπορεί και να με ακούσει. ΄Εχουμε φωνή, όλοι μας. Ας την αξιοποιήσουμε διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά.

*Πολιτικός Επιστήμων