Της Κορνηλίας Μαυρομάτη // *
Το πάντα
“Για πάντα” ψιθυρίζουν τριγύρω μας αθώα ανάμεσα σαν κιμωλίας υποσχέσεις πάνω σε μαυροπίνακα.
“Είσαι τα πάντα μου”
“Για μένα είσαι το παν”
Μα ξεχνούν…
“Τα πάντα ρεί” όπως είπε κι ο Ηράκλειτος.
Μέσα σε εικόνες οικείων εαυτών που έπλασε η εκάστοτε ιστορία κυλάμε σε εξελίξεις κι αλλαγές σαν το νερό.
Άρα το πάντα (τους) δεν έχει ισχύ παρά μόνο εκείνης της στιγμής.
Όσο μεγάλο φαίνεται τόσο το μετριάζει η χωρητικότητα διάθεσης του.
“Σε θέλω πάντα” θα μου πεις.
Με ένα φεγγάρι μάρτυρα να το σφραγίζει.
Κι ύστερα σαν ήλιος το ξημέρωμα νοητικά θα με αγκαλιάσεις.
Και κάθε αγκαλιά με αυγής ξημέρωμα όμοια θα είναι.
Σαν κύκλος που περιστρέφονται ο Ήλιος κι η Σελήνη.
Κάθε αυγή τους μια νέα αρχή των κόσμων φέρνει.
Και τότε το “πάντα” για πάντα αλλάζει.
Κανένας χωροχρόνος δεν είναι ικανός να το φυλακίσει. Καμία στιγμή…
Κανένα βλέμμα ή άγγιγμα δεν το χωρούν.
“Σε θέλω πάντα” ψιθυρίζω.
Πριν ο Μορφέας μπερδεμένος πια, απλώσει το χέρι στην άλλη όχθη να με συνοδεύσει.
Μιας και το πάντα μας δε λογαριάζει διαστάσεις.
Με κοιτάζει στη διαδρομή δίχως το βλέμμα μου να κλέβει.
Ίσως θυμώνει απ’ τη λαχτάρα να σε συναντήσω.
Ίσως ανυπομονεί κι αυτός να νιώσει τέτοιας λαχταράς προσμονή.
“Τι πάντα είναι αυτό που από των άλλων διαφέρει ;”
Διστακτικά η φωνή του θα ρωτήσει.
Χαμογελώντας σαν στο πρόσωπο σου εξομολόγηση να μοιάζει, απάντηση του δίνω.
Για ένα πάντα που μόνο ψυχή στα δυο μοιρασμένη μπορεί να αναγνωρίσει.
Βάρος ασήκωτο για εκείνους σαν με θεωρία κοινής λογικής το κουβαλούν.
Ανάλαφρο για όσους σε μέτρα δεν το ορίζουν.
Είμαστε ο κανένας που αναζητά το τίποτα σε ένα κόσμο μέσα από γυάλινους καθρέφτες.
“Δε σε θέλω για πάντα, σε θέλω πάντα.”
Σαν ιστορίες από βιβλία που φαντάζεσαι να μας αφηγείσαι.
Σαν στίχους γραμμένους σε κορμιά από το πιο ανεξίτηλο μελάνι.
Σαν μελωδίες ερωτικές που κάθε μας ένωση πιστά τη συντροφεύουν.
Ξαπλωμένοι σε εικόνες φλογερές.
Γεμάτες ζεστασιά, πάθος.
Φτιαγμένα από έρωτα κι αγάπη ατόφια σαν χρυσάφι.
Ζωές παράλληλες στο πέρασμα του χρόνου.
Υφασμένες με νήμα κόκκινο πλασμένο από μοίρες.
Σε θέλω όσο με θες.
Όποια όψη ο εαυτός μας κι αν διαλέξει.
Τόσο όσο κι αν αυτή η πραγματική μας εκδοχή χρειαστεί αμέτρητα εμπόδια να σπάσει ώσπου αντίκρισμα ειδώλων κυριεύσει.
Επέλεξες ένα “για πάντα” εικόνων αποπνικτικό συντροφιά να έχεις.
Σίγουρος πως θα με βρίσκεις όσες φορές και να χαθώ.
Τόσο που έπαψα να ψάχνω κλειδί για να ξυπνήσω μιας κι άρχισα πάνω σου πάλι να ξαπλώνω.
“Σε θέλω πάντα” σαν βιβλίο που γράφτηκε προτού το λογικό να συναντήσει.
Οι ψυχές γνωρίζουν… Αναγνωρίζουν.
Σε ένα τέτοιο πάντα μας ζω.
Εκεί μας ξεδιψάω.
Μια ψυχή στα δυο μοιρασμένη.
Σαν παλάμες με δάχτυλα ενωμένα στους πιο ερωτικούς ρυθμούς.
Κάθε συνεύρεση όμοια με ιεροτελεστία.
Φιλί που γεφυρώνει κάθε χάσμα.
“Σε θέλω πάντα” κι ας χαμογελάμε συνωμοτικά σαν ακούμε να καυχιούνται πως το “για πάντα” έχουν ζήσει.
Ίσως τώρα ο Μορφέας το πάντα μας διηγηθεί κι ένας κόσμος καινούργιος να ξυπνήσει.
Ίσως η ιστορία μας κάποτε του πάντα για πάντα την ιστορία να αλλάξει.
Ίσως λάβει και μορφή σαν δώρο θεών το κοινό μας πάντα να θυμίζει.
Ένα πάντα τυλιγμένο σε τέχνη, σεντόνια, γύμνια…
Μυρωδιές.
Εκεί που η ψυχή ενώνεται με το κορμί και το κορμί με το πνεύμα μοιάζει να συμβαδίζει.
Άναρχο, άυλο, κοσμικό…
Τούτη η αρμονία άρχοντας των πάντων.
* Η Κορνηλία Μαυρομάτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την ενεργειακή ψυχολογία καθώς επίσης με τη δημιουργία και συγγραφή κειμένων που λειτουργούν ως οραματικοί διαλογισμοί. Συγγραφέας του βιβλίου «Είδωλα» σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο Εντύποις.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.