ΠΟΙΗΜΑ: "ΚΟΣΜΙΚΟΝ ΩΟΝ"!

Tου Κωνσταντίνου Μπούρα // *

Κοσμικόν Ωόν

Μετά τα εξηκοστά δεύτερα γενέθλια

Έκοψες την άλυσον,

Συνειδητοποίησες τη φθαρτότητα

Τού υλικού φορέα.

Τα δόντια αραιώνουν

Τα μαλλιά πέφτουν.

Ή μήπως το ανάστροφο;

Η επίσκεψη στην πόλη

Όπου θήτευσες στο Στρατό

Μακρινή νοσταλγία

Δαγκωμένη από τής ηδονής

Την ανάμνηση διογκωμένη.

Τα σκυλιά ξαπλώνουν στους δρόμους,

Ο γάτος δίπλα στη σφουγγαρίστρα.

Την εκλαμβάνει ίσως

Ως ερωμένη;

Αχ, να μπορούσα να ζωγραφίσω

Το Σύμπαν μονοκοντυλιά

Να γεμίσω τον καμβά

Τού μυαλού σου

Χρώματα

Από την πρώτη μέρα

Τής Δημιουργίας.

Αυγά τού Πάσχα,

Χαρά τής Λαμπρής,

Προσδοκία Ανάστασης,

Καημός αθανασίας.

Γιατί όμως η γλώσσα

Κολλάει στο "Ω γλυκύ μου έαρ";

Παντού και πάντα ο Πόνος

Ο μόνος μονός αριθμός

Τού Ενός

Δηλητήριο που κυλάει στις φλέβες

Όπως ο ποταμός Πηνειός

Στην κοιλάδα που θα πλημμυρίσει.

Έζησα συνειδητά.

Αυτοδημιουργία.

Αλληλεπινόηση.

Ελευθερία.

Θεσσαλία, 7/4/2024, μία ημέρα πριν την έκλειψη ηλίου

*Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, https://konstantinosbouras.gr

Πηγή: https://www.fractalart.gr