Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΕΓΓΕΝΩΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ!

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ «ΔΙΚΑΙΟ» ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

 Κλεάνθης Γρίβας

Κλεάνθης Γρίβας

ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ «ΔΙΚΑΙΟ» ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ: ΜΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο ΟΗΕ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΑΡΩΓΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ -ΑΟΡΑΤΟΙ- ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

ΑΠΟΙΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

ΤΟ «ΔΙΚΤΥΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ

«Όλα είναι αλληλένδετα: ο πόλεμος, η τρομοκρατία, το αστυνομικό κράτος, η παγκόσμια οικονομία, η οικονομική λιτότητα, η οικονομική απάτη, οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα, η αστυνομική βία, η Αλ Κάιντα, το ISIS, η παραπληροφόρηση από τα μέσα ενημέρωσης, ο ρατσισμός, η πολεμική προπαγάνδα, τα όπλα μαζικής καταστροφής, η παραβίαση του διεθνούς δικαίου, η ποινικοποίηση της πολιτικής, οι μυστικές υπηρεσίες των διαφόρων χωρών, η CIA, το FBI, η κλιματική αλλαγή, ο πυρηνικός πόλεμος, η Φουκουσίμα, η πυρηνική ακτινοβολία, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η συμμαχία Κίνας-Ρωσίας, η Συρία, η Ουκρανία, το ΝΑΤΟ, οι ποικίλες ψευδείς σημαίες, η αλήθεια της 11ης Σεπτεμβρίου 2001… Απαιτείται μια συνολική κατανόηση αυτής της παγκόσμιας κρίσης για την αντιστροφή του κύματος του πολέμου, τη δημιουργία ειρήνης και την εγκαθίδρυση κοινωνικής δικαιοσύνης και πραγματικής δημοκρατίας».

ΠΟΛΕΜΟΣ EINAI ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ

Ο πόλεμος είναι η πιο εφιαλτική εκδήλωση της ανθρώπινης καταστρεπτικής επιθετικότητας. Στρέφεται ευθέως εναντίον της ζωής, της λογικής, της ηδονής, του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Και, συνεπώς, μπορεί να ασκεί έλξη μόνο σε νεκρόφιλους, παράλογους, ανοργασμικούς, βάρβαρους και αντιδημοκράτες, που τον εκμεταλλεύονται πάντοτε προς ίδιον όφελος, μέσα από ένα δρόμο σπαρμένο με οδύνη, αίμα και θάνατο.

Ο πόλεμος είναι μια παροξυσμική εκδήλωση της βίαιης κυριαρχίας του ερπετικού τμήματος του ανθρώπινου εγκέφαλου επί του φλοιού. Πυρηνικό σύμπτωμα μιας οικουμενικής διανοητικής διαταραχής του ανθρώπινου είδους. Και εφιαλτική έκφραση της παράνοιας που πλημμυρίζει την αιματοβαμμένη ιστορία του εγγενώς σχιζοφρενικού ανθρώπινου είδους, η οποία απορρέει από μια στρεβλή και κακοφορμισμένη αφοσίωση σε μια σημαία, σ’ έναν αρχηγό, σε μια θρησκεία, σε μια πολιτική πεποίθηση και τα σύμβολά τους, ο πόλεμος «ποδοπατάει την άνοιξη, αποκεφαλίζει την προσδοκία και σέρνει στο σφαγείο όλες τις ελπίδες» (Αλμπερτ Αϊνστάιν), επιτρέποντας στο παράλογο να πάρει την εκδίκησή του από τη λογική.

Η πίστη σε μια δήθεν «ιερή» υπόθεση αποτελεί πλασματική επικάλυψη μιας ανύπαρκτης αυτοπεποίθησης κι ενός χαμένου αυτοσεβασμού. Ο εθνικιστικός και ο θρησκευτικός φανατισμός και οι κάθε είδους ιδεολογίες των κρατικών εξουσιών, είναι οι αποδοτικότερες και διαρκέστερες πηγές μαζικού ενθουσιασμού. Και οι φανατικοί διαχειριστές τους είναι ειδικοί στη διαχείριση τους, μέσω της οποίας μετατρέπουν το προσωπικό τους κενό, την προσωπική ανικανότητα και αποτυχία και το διεστραμμένο Εγώ τους σε «ιερή» συλλογική υπόθεση.

Όσο πιο αρρωστημένη ιδέα έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του, τόσο μεγαλύτερη επιθυμία τον διακατέχει να αποδίδει απόλυτη τελειότητα στη φυλή, το λαό, το έθνος, τη θρησκεία, το κόμμα του και τα σύμβολά τους. Και προσκολλάται σ’ αυτές τις ιδεοληψίες με φανατισμό προκειμένου να εκτοπίσει το αποτυχημένο και μισητό Εγώ του, αδιαφορώντας πλήρως για τις τραγικές συνέπειες που μπορούν να προκύψουν για ολόκληρη την κοινωνία όταν η υστερία του φανατισμού τείνει να αναχθεί σε παράγοντα καθορισμού των αντιδράσεών της.

Το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι επιδοκιμάζουν τις τυχοδιωκτικές και επικίνδυνες ενέργειες ορισμένων παραλογισμένων φανατικών που ανάγουν τις αρρωστημένες φαντασιώσεις τους σε κεντρικό παράγοντα της διαμόρφωσης της εσωτερικής οργάνωσης και της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας, δίνοντας αφορμές που κατά κανόνα οδηγούν στην εμπλοκή της σε πολεμικές συγκρούσεις, σημαίνει απλώς ότι «θα πρέπει να έχει λασκάρει κάποια βίδα στον ανθρώπινο νου» και ότι «η φλέβα της παραίσθησης που διατρέχει την ιστορία μπορεί να οφείλεται σε κάποια ενδημική μορφή παράνοιας που είναι εγγενής στα κυκλώματα του ανθρώπινου εγκέφαλου». (Άρθουρ Καίσλερ).

Παρά την κατηγορηματική διαβεβαίωση του Ηρόδοτου ότι «κανένας δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να διαλέγει τον πόλεμο αντί την ειρήνη», η συναισθηματική πανούκλα του εθνικισμού και της πολεμοκαπηλείας σαρώνει μονίμως και εξακολουθητικά την επιφάνεια του πλανήτη, και σέρνει διαρκώς τα κράτη στον χωρίς επιστροφή δρόμο της στρατιωτικής σύγκρουσης, αποδεικνύει ότι ο πόλεμος είναι η μοίρα του ανθρώπου.

Άτομα στερούμενα ευθυκρισίας και ορθοφροσύνης, αναδεικνύονται σε παράγοντες ικανούς να αποσταθεροποιούν τις διεθνείς σχέσεις, να δυναμιτίζουν την ειρήνη σε οποιαδήποτε περιοχή προκαλώντας στρατιωτικές συρράξεις, ισοπεδώνοντας κατοικημένες περιοχές και θερίζοντας ανθρώπινες ζωές, ανοίγοντας έναν δρόμο που είναι σπαρμένος μόνο με πτώματα και ερείπια. Κι αυτό θέτει πολλά κρίσιμα ερωτήματα για την βλάβη της διανοητική υγείας του ανθρώπου και της κοινωνίας εν συνόλω.

Γιατί ο πόλεμος, που «είναι γλυκός μόνο για όσους δεν τον έχουν ζήσει» (Πίνδαρος), αποτελεί έναν εφιάλτη χωρίς όρια που μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης μόνο ως έσχατη μορφή αντίστασης μιας κοινωνίας στην οποία προσπαθούν να επιβάλλουν με τη δύναμη των όπλων, ένα πολιτιστικό σύμπαν, έναν τρόπο ζωής και μια πολιτική τάξη που η ίδια απορρίπτει.

Για να μετριάσει τις εκδηλώσεις της εγγενούς σχιζοφρένειας που χαρακτηρίζει κατ’ αποκλειστικότητα το ανθρώπινο είδος (μοναδικό ανάμεσα σε όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου που σκοτώνει –ατομικά και μαζικά– τους ομοειδείς του, προσποριζόμενο ηδονή απ’ αυτούς τους φόνους), οι άνθρωποι καθιέρωσαν σταδιακά, αρχίζοντας από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, ένα δήθεν «δίκαιο του πολέμου» και ένα δήθεν «διεθνές δίκαιο»» ως αναποτελεσματικό ψυχοφάρμακο απέναντι στην εγγενή σχιζοφρένεια (εξουσιοφρένεια) που καθιστά τον πόλεμο αναπότρεπτη μοίρα του ανθρώπου.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

Δεν υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι, όλοι οι πόλεμοι είναι άδικοι. Δεν υπάρχουν νόμιμοι και παράνομοι πόλεμοι, όλοι οι πόλεμοι είναι παράνομοι. Γιατί όλοι εμπεριέχουν ως βασικό τους στοιχείο τον ατομικό και μαζικό φόνο ενόπλων και αμάχων.

Υπάρχουν μόνο εξαναγκαστικοί πόλεμοι που διακρίνονται σε επιθετικούς και αμυντικούς, χωρίς αυτό να τους καθιστά δίκαιους ή νόμιμους. Οι επιθετικοί έχουν πάντοτε ως στόχο τους την κατάκτηση ή την υποδούλωση μιας χώρας, ενώ οι αμυντικοί αποβλέπουν στην απόκρουση μιας επαπειλούμενης υποδούλωσης. Οι πρώτοι προκαλούνται οικειοθελώς από τον επιτιθέμενο, ενώ οι δεύτεροι επιβάλλονται αναγκαστικά στον αμυνόμενο.

Από νομική άποψη, οι επιθετικοί πόλεμοι απλώς θεωρούνται παράνομοι (όταν, φυσικά, η ισχύς των επιτιθέμενων δεν είναι αρκετή για να τους επιβάλλει ως «νόμιμους», πράγμα απίθανο), ενώ οι αμυντικοί θεωρούνται ως νόμιμοι όταν η κατάσταση των αμυνόμενων τους επιτρέπει να τους επιβάλλουν ως τέτοιους.

Μ’ άλλα λόγια, ο νομικός χαρακτηρισμός ενός πολέμου ως νόμιμου ή παράνομου εξαρτάται από την ισχύ που διαθέτουν οι επιτιθέμενοι και οι αμυνόμενοι για να τους επιβάλλουν ως νόμιμους οι μεν και ως παράνομους οι δε. Εξ’ ου και οι διαφορετικές εκτιμήσεις ενός πολέμου στο διεθνές πεδίο.

Οι πόλεμοι των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας, του Βιετνάμ, της Σερβίας, του Ιράκ και πλήθος άλλων χωρών ήταν πόλεμοι επιθετικοί και, άρα παράνομοι από νομική και ηθική άποψη. Αλλά αυτό δεν επέσυρε καμιά κύρωση στον παρανομούντα επιτιθέμενο που, ως υπερδύναμη, μπορεί να ελέγχει τις διαδικασίες του διεθνούς «δίκαιου του πολέμου» και των δύο Διεθνών Δικαστηρίων που εδρεύουν στη Χάγη (ΔΠΔ/ICC και ΔΔ/ICJ), να αυτοεξαιρείται από τις δικαιοδοσίες του (κακώς), και να στέλνει στο εδώλιό τους κατηγορούμενους που επιλέγει ο ίδιος ο παρανομών (πολλές φορές, καλώς).

Υπάρχουν δύο διεθνή δικαστήρια που και τα δύο εδρεύουν στη Χάγη:

▪ Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ) είναι όργανο των Ηνωμένων Εθνών, αρμόδιο για τις διαφορές μεταξύ κρατών.

▪ Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ – ICC), είναι μόνιμο δικαστικό όργανο αρμόδιο για την ποινική δίωξη ατόμων για τα εγκλήματα της γενοκτονίας, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και τα εγκλήματα πολέμου.

Μέχρι το 2022, το ΔΠΔ (ICC), είχε 123 χώρες-μέλη. Άλλα 42 κράτη είχαν υπογράψει αλλά δεν είχαν επικυρώσει το Καταστατικό της Ρώμης με βάση το οποίο ιδρύθηκε το ΔΠΔ. Από τις χώρες που έχουν υπογράψει το Καταστατικό, 35 χώρες δεν το έχουν επικυρώσει, 4 χώρες το επικύρωσαν αλλά απέσυραν την υπογραφή τους (ΗΠΑ, Ισραήλ, Σουδάν, Ρωσία), για να μη μπορούν να διωχθούν ποινικά τα στρατεύματα τους, και 2 χώρες δεν το υπέγραψαν (Κίνα και Ινδία).

Στο ICC (ΔΠΔ) ποτέ δεν προσήχθησαν οι χιλιάδες εγκληματίες πολέμου που ανήκαν στις νικήτριες δυνάμεις μιας πολεμικής σύγκρουσης. Όλοι όσοι προσήχθησαν (πολλές φορές ορθώς) ανήκαν στις νικημένες δυνάμεις.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ «ΔΙΚΑΙΟ» ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

Η χειραγώγηση του διεθνούς «δικαίου» επιτρέπει στους ισχυρούς εμπλεκόμενους να αποφεύγουν την καταδίκη για τα εγκλήματά τους και να υποστηρίζουν ότι ο στρατός τους είναι ο «πιο ηθικός στρατός» του κόσμου, προκαλώντας τον καγχασμό.

«Ο όρος εγκλήματα πολέμου εμπεριέχει δολοφονίες, εξόντωση, υποδούλωση, εκτόπιση, βασανιστήρια και άλλες απάνθρωπες ενέργειες που διαπράττονται εναντίον οποιουδήποτε πληθυσμού αμάχων πριν ή κατά τη διάρκεια του πολέμου». (Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ προς τον Βρετανό πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον, 18/10/1945)

Φυσικά, αυτό δεν ισχύει όταν τα εγκλήματα πολέμου διαπράττονται από τους νικητές ενός πολέμου – από τους ισχυρούς σε βάρος των αδύναμων, από τον μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα, γιατί αυτοί έχουν τη δυνατότητα να χειραγωγούν το διεθνές «δίκαιο», όπως απέδειξε η μαζική εφαρμογή από τους Συμμάχους κατά τον Β’ΠΠ των Στρατηγικών Βομβαρδισμών (όπως χαρακτηρίζονται ευφημιστικά οι ανελέητοι συμμαχικοί βομβαρδισμοί κατοικημένων περιοχών) στη Ναζιστική Γερμανία και στην Ιαπωνία.

Η μαζική δολοφονία αμάχων πέρασε σε ένα άλλο ποιοτικό επίπεδο κατά τον Β’ ΠΠ, όταν η Βρετανική Διοίκηση Στρατηγικών Βομβαρδισμών –όρος που υποδηλώνει την εξόντωση αμάχων πληθυσμών με τον βομβαρδισμό κατοικημένων περιοχών– ανατέθηκε στον αδίστακτο σερ Άρθουρ Χάρις, τον επονομαζόμενο Χάρις ο βομβαρδιστής.

Έκτοτε, ο μαζικός φόνος αμάχων ενσωματώθηκε στα στρατιωτικά δόγματα όλων των μεγάλων κρατών, όπως έδειξαν οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί στη Σερβία (1999) και η εν συνεχεία, καταστροφή δεκάδων χωρών στη Μέση Ανατολή και αλλού, από το 2000 μέχρι σήμερα, που αντιμετωπίζονται με βάση ένα διπλό σχιζοφρενικό κριτήριο: Τα εγκλήματα πολέμου είναι εγκλήματα μόνο όταν διαπράττονται από ισχυρές δυνάμεις που θεωρούνται «εχθρικές», αλλά δεν είναι εγκλήματα όταν διαπράττονται από δυνάμεις που θεωρούνται «φιλικές». (!)

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ: ΜΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ιστορία του Κράτους του Ισραήλ διανύθηκε σε δύο στάδια: Το πρώτο από την έναρξη της μετανάστευσης (Αλιγιά ) μέχρι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ (15 Μαΐου 1948) και τη λήξη του πρώτου Αραβο-ισραηλινού Πολέμου (1948-1949). Και το δεύτερο από το 1949 μέχρι σήμερα.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, οι Εβραίοι μετανάστες δεν άρπαξαν γη από τους ντόπιους Παλαιστίνιους (νομάδες και αγρότες), οι οποίοι, άλλωστε, δεν διέθεταν τίτλους ιδιοκτησίας, δεδομένου ότι στην Οθωμανική αυτοκρατορία αποκλειστικός κάτοχος γης ήταν ο Σουλτάνος που εκχωρούσε τη χρήση γης στους σε ευνοούμενούς του με διάφορα φιρμάνια ή ταπιά που ήταν πάντοτε ανακλήσιμα. Σ’ αυτή την περίοδο, οι Εβραίοι μετανάστες αγόραζαν γη από ντόπιους που την πουλούσαν σε τιμές 20 ή 30 φορές πάνω από την αξία τους, και μάλιστα υπό συνθήκες αγγλικής κατοχής που απαγόρευε την πώληση γης σε Εβραίους.

Η αρπαγή γης έγινε με τη δημιουργία παράνομων οικισμών σε παλαιστινιακά εδάφη που άρχισε να εκδηλώνεται πολλά χρόνια αργότερα, με τη σύμπραξη του κράτους, το οποίο πρώτα χαρακτηρίζει ορισμένες εκτάσεις γης ως δημόσιες (κρατικές) και, εν συνεχεία, ευνοεί η επιθετική εγκατάσταση εποίκων που κατά κανόνα προέρχονται από τα καθυστερημένα και αντιδραστικά τμήματα του πληθυσμού, τα οποία εξαναγκάστηκαν σε μετανάστευση από τις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής, της ανατολικής Ευρώπης και τη Ρωσία, .

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ ήταν αποτέλεσμα του ψηφίσματος 181 στη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ στις 29 Νοεμβρίου 1947, που προέβλεπε τη δημιουργία ΔΥΟ ανεξάρτητων κρατών στην Παλαιστίνη – ενός Εβραϊκού και ενός Παλαιστινιακού. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας καθορίστηκε και από το σο­βιετικό μπλοκ που διέθετε 5 ψήφους (ΕΣΣΔ, Ουκρανία, Λευκορωσία, Τσεχοσλοβακία και Πολωνία), με τις οποίες συμπληρώθηκε ο αναγκαίος αριθμός των ψήφων που απαιτούνταν για την έγκριση του ψηφίσματος – δεδομένου ότι αρκούσαν τρεις μόνο ψήφοι «κατά» για να μην εγκριθεί το ψήφισμα. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας:

Η Ελλάδα συνασπίστηκε με το μπλοκ των αυταρχικών καθεστώτων

ΟΗΕ – 29-11-1947: Χάρτης για τον διαχωρισμού της Παλαιστίνης με τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών ( Έγγραφο )

▪ Το Ισραήλ, αποδέχθηκε και εφάρμοσε το Ψήφισμα 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (της 29ης Νοεμβρίου 1947), για τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών στην Παλαιστίνη, ενός εβραϊκού και ενός αραβικού. Και τα μεσάνυχτα της 14ης Μαΐου 1948, την ημέρα που έληγε η βρετανική εντολή στην Παλαιστίνη, ο Νταβίντ μπεν Γκουριόν ανακήρυξε την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, που αμέσως αναγνωρίστηκε από τις ΗΠΑ, την ΕΣΣΔ και πολλές άλλες χώρες (ας σημειωθεί ότι ο Στάλιν ανακοίνωσε αμέσως ο ίδιος στους Σοβιετικούς πολίτες την είδηση της ίδρυσης του Ισραήλ). Στην ιδρυτική του διακήρυξη, το Ισραήλ αναγνώριζε το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ιδρύσουν το δικό τους κράτος.

▪ Αντίθετα, όλες οι κυβερνήσεις του χωρών-μελών Αραβικού Συνδέσμου (που είχε ιδρυθεί στο στις 16 Μαρτίου 1945), απέρριψαν ασυζητητί το Ψήφισμα 181, κήρυξαν τζιχάντ (ιερό πόλεμο) εναντίον του Κράτους του Ισραήλ. Στη σύσκεψη του Αραβικού Συνδέσμου στο Κάιρο συμμετείχε και ένας Άραβας αντιπρόσωπος της Παλαιστίνης.

Ο Αραβο-ισραηλινός Πόλεμος (1948-1949) ξεκίνησε στις 15 Μαΐου 1948, αμέσως μόλις ανακηρύχθηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, όταν τα στρατεύματα 6 αραβικών κρατών (Ιορδανία, Αίγυπτος, Συρία, Λίβανος, Ιράκ, Σαουδική Αραβία), εισέβαλαν στην Παλαιστίνη με διακηρυγμένο στόχο να πνίξουν στο αίμα το μόλις συσταθέν Κράτος του Ισραήλ που, όπως ήταν επόμενο, διέθετε μια υποτυπώδη ερασιτεχνική διοικητική μηχανή και έναν αριθμητικά ασήμαντο «στρατό», τη Τζαχάλ, που συγκροτήθηκε κυρίως από την προϋπάρχουσα ισραηλιτική πολιτοφυλακή Χαγκανά, που είχε δημιουργηθεί για την προστασία του εβραϊκού πληθυσμού.

Αυτή η αραβική εισβολή καταγγέλθηκε από τις ΗΠΑ, την ΕΣΣΔ και άλλα κράτη μέλη του ΟΗΕ, ενώ τα αραβικά κράτη διακήρυξαν ως στόχο τους την εξόντωση του νεότευκτου κράτους του Ισραήλ και την εγκαθίδρυση του Ηνωμένου κράτους της Παλαιστίνης.

Με την επίθεση των 6 αραβικών χωρών εναντίον του νεότευκτου κράτους του Ισραήλ το 1948, άνοιξε μια πληγή που εξακολουθεί να αιμορραγεί μέχρι σήμερα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι Αραβες και ο ναζισμός. Κατά τις δεκαετίες του 1920 και 1930, ο Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ Χατζ Αμίν αλ-Χουσαϊνί καλούσε τους Παλαιστινίους και τους μουσουλμάνους όλου του κόσμου να ξεσηκωθούν κατά των σιωνιστών και των Άγγλων (που τον είχαν τοποθετήσει σ’ αυτή τη θέση), ενώ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με φατουά του τον Μάιο του 1941 κήρυξε ιερό πόλεμο (τζιχάντ) στο πλευρό του ναζιστικού-φασιστικού Άξονα και οργάνωσε την Ισλαμική 13η Ορεινή Μεραρχία των Waffen–SS που έδρασε στη Βοσνία. Στις 27 Οκτωβρίου 1941 ο Μουφτής έγινε δεκτός από τον Μουσολίνι και στις 28 Νοεμβρίου 1941 από τον Χίτλερ. Ήταν καθοδηγητής του Κεντρικού Ισλαμικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, προπαγανδιστικού οργάνου του ναζιστικού καθεστώτος. Και ετέθη επικεφαλής αραβικών λεγεώνων εκπαιδευμένων από τους Γερμανούς, όπως και μιάς ειδικής μονάδας Αράβων κομάντος θανάτου των SS που στάθμευε στην Αθήνα.

Ο ΟΗΕ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΑΡΩΓΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

Ο «πολιτισμένος» κόσμος δεν θέλει να θυμάται ότι μετά το 1945, στην Ευρώπη και την Ασία σημειώθηκαν πρωτοφανείς αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών. Μόνο στην Ευρώπη πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, υπομένοντας βιαιοπραγίες, βιασμούς και εθνοτικές εκκαθαρίσεις που προκάλεσαν εκατομμύρια θανάτους, τραυματισμούς και απώλεια περιουσιών.

Η υποχρεωτική έξοδος που συντελέστηκε στην Ευρώπη μεταξύ 1945 και 1948 συμπεριέλαβε λαούς που συμβιβάστηκαν με τον ναζισμό, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπους που αντιστάθηκαν στον άξονα και, συχνά, τον πολέμησαν μαζί με τους νικητές. Κι όμως κανείς δεν μίλησε για το δικαίωμα επιστροφής αυτών των προσφύγων αλλά και των 12 εκατομμυρίων ατόμων που ξεριζώθηκαν από τις Ανατολικές χώρες.

Για την παροχή βοήθειας σ’ αυτούς τους πρόσφυγες, ο ΟΗΕ δημιούργησε την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), και έναν οργανισμό ειδικά για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες (UNRWA).

Το 1950, ο ΟΗΕ δημιούργησε έναν οργανισμό ειδικά για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, την UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East – Υπηρεσία Αρωγής και Εργασίας του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή), οι οποίοι απολαμβάνουν ένα μοναδικό προνόμιο: η προσφυγική τους κατάσταση είναι… κληρονομική.

Η UNRWA, Υπηρεσία Αρωγής και Εργασίας του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες λειτουργεί παράλληλα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, την UNHCR, η οποία ασχολείται με τα δεκάδες εκατομμύρια των προσφύγων του όλου υπόλοιπου κόσμου, που είναι πρόσφυγες με τη νομική έννοια του όρου, και εμπίπτουν στον ορισμό του πρόσφυγα από την UNHCR:

«Πρόσφυγας είναι αυτός ο οποίος, φοβούμενος ότι θα διωχθεί λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, ένταξης σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα ή πολιτικών ιδεών, βρίσκεται έξω από τη χώρα της οποίας είναι υπήκοος και δεν δύναται, ή δεν επιθυμεί, λόγω αυτού του φόβου του, να καλύπτεται από την προστασία αυτής της χώρας· είτε αυτός ο οποίος, μη έχοντας υπηκοότητα και βρισκόμενος έξω από τη χώρα στην οποία είχε τη μόνιμη κατοικία του, λόγω των προαναφερθέντων γεγονότων δεν δύναται, ή δεν επιθυμεί, να επιστρέφει σε αυτήν εξαιτίας του προαναφερθέντος φόβου».

Αυτό σημαίνει ότι η ιδιότητα του πρόσφυγα παύει, ή με την επιστροφή του στην πατρίδα του ή με τον θάνατό του.

Ο ορισμός των Παλαιστίνιων προσφύγων, με τους οποίους ασχολείται η UNRWA είναι διαφορετικός:

«Παλαιστίνιοι πρόσφυγες είναι αυτοί που είχαν τη μόνιμη κατοικία τους στην Παλαιστίνη κατά την περίοδο Ιούνιος 1946 – Μάιος 1948 και, λόγω του αραβο-ισραηλινού πολέμου του 1948, έχασαν τις κατοικίες τους και τα μέσα προς επιβίωση. Οι υπηρεσίες της UNRWA είναι στη διάθεση όσων εμπίπτουν σε αυτό τον χαρακτηρισμό, έχουν καταγραφεί από την υπηρεσία και έχουν ανάγκη βοήθειας. Ο χαρακτηρισμός της UNRWA για τους πρόσφυγες κληροδοτείται και στους απογόνους των προσφύγων του 1948».16

Η κατανομή της οικονομικής υποχρέωσης που αναλαμβάνει η «διεθνής κοινότητα» για τους πρόσφυγες είναι αποκαλυπτική:

▪ Το 2005, η UNHCR για τα 17 εκατομμύρια πρόσφυγες που φρόντιζε σε όλο τον κόσμο, διέθετε ένα προϋπολογισμό ύψους 981.647.000 δολαρίων.

▪ Το ίδιο έτος, η UNRWA για τα 2,7 εκατομμύρια Παλαιστίνιους πρόσφυγες διέθετε έναν προϋπολογισμό ύψους 408.100.000 (δηλαδή το 42% του συνολικά διαθέσιμου ποσού, παρόλο που οι πρόσφυγες όλου του κόσμου είναι 6 φορές περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: το 1947, ο πληθυσμός της Παλαιστίνης ήταν 1.845.000 – 608.000 Εβραίοι και 1.237.000 Άραβες και άλλοι, (Έκθεση της UNSCOP, 1947), ενώ το 2005 οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες ανέρχονταν σε… 2.700.000 (UNRWA).

▪ Απ’ αυτό τον προϋπολογισμό των 408.100.000 δολαρίων, τα 266.000.000 δολάρια (δηλαδή το 65,2% ή τα 2/3), διατίθενται από την UNRWA για τη μισθοδοσία και την κάλυψη δαπανών του προσωπικού της το οποίο αποτελείται από 24.324 άτομα, που σε μεγάλο ποσοστό είναι Παλαιστίνιοι – για καθένα από τους οποίους δαπανώνται περίπου 11.000 δολάρια ετησίως.

▪ Μ’ άλλα λόγια, τα 2/3 του διαθέσιμου κεφαλαίου των 408.100.000 δολαρίων σπαταλιούνται στο προσωπικό, και μόνο το 1/3 του κεφαλαίου μένει για παροχή υπηρεσιών. Αυτό σημαίνει ότι η βοήθεια του ΟΗΕ στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες μεταλλάχθηκε σε μια μεγάλη μηχανή που καταβροχθίζει οικονομικούς πόρους για να διαιωνίζεται.

▪ Ένα σημαντικό ποσοστό των Παλαιστίνιων προσφύγων και των απογόνων τους στερούνται εγγράφων ταυτότητας, επειδή τα αραβικά κράτη που τους «φιλοξενούν» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά κανόνα, αρνούνται να τους δώσουν τα σχετικά έγγραφα, και πολύ συχνά, το μόνο που διαθέτουν είναι η κάρτα διανομής βοήθειας της UNRWA, ενώ καμιά υπηρεσία δεν καταγράφει επίσημα σε κάποιο ληξιαρχείο τις γεννήσει και τους θανάτους τους.

▪ Λόγω του θλιβερού προνομίου της κληροδότησης της προσφυγικής ιδιότητας, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες –επίσημοι και ανεπίσημοι– ανήλθαν το 2006 σε 3,5 εκατομμύρια. Πρόκειται για μια κατάσταση που βολεύει την στρατηγική του ιερού πολέμου (τζιχάντ) από τις αραβικές χώρες και την παλαιστινιακή ηγεσία.

Ο «πολιτισμένος» κόσμος δεν θέλει να θυμάται ότι μετά το 1945, στην Ευρώπη και την Ασία σημειώθηκαν πρωτοφανείς αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών. Περίπου 30 εκατομμύρια Ευρωπαίοι εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, υπομένοντας βιαιοπραγίες, βιασμούς και εθνοτικές εκκαθαρίσεις που προκάλεσαν εκατομμύρια θανάτους, απώλεια περιουσιών.

Η υποχρεωτική έξοδος που συντελέστηκε στην Ευρώπη μεταξύ 1945 και 1948 συμπεριέλαβε μόνο λαούς που συμβιβάστηκαν με τον ναζισμό, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπους που αντιστάθηκαν στον άξονα και συχνά τον πολέμησαν μαζί με τους νικητές. Και όμως, κανείς δεν μιλάει για το δικαίωμα επιστροφής των 30 εκατομμυρίων ευρωπαίων προσφύγων από τους οποίους 12 εκατομμύρια ξεριζώθηκαν από τις Ανατολικές χώρες.

Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν ή διέφυγαν από την Παλαιστίνη στη διάρκεια του πολέμου του 1948 βρίσκονται σήμερα στην ίδια κατάσταση που βρισκόταν τα 30 εκατομμύρια Ευρωπαίοι που εξαναγκάστηκαν στην προσφυγιά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εξαιτίας των νικημένων που προκάλεσαν την δυστυχία τους και των νικητών που την διαιώνισαν.

Αλλά, ο ΟΗΕ, δεν πήρε ποτέ μέτρα εναντίον του Αραβικού Συνδέσμου και του Συμβουλίου του Τζιχάντ (ιερού πολέμου) που απέρριψαν το Ψήφισμα 181 του 1947, για τη δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη, ενός Εβραϊκού και ενός Παλαιστινιακού, διακηρύσσοντας την απόφασή τους να «καθαρίσουν την ιερή γη της Παλαιστίνης από τους Εβραίους». Σε αντίθεση με τους Άραβες, οι Ισραηλινοί αποδέχθηκαν αμέσως το ψήφισμα και το έκαναν πράξη στις 15 Μαΐου 1948 τα μεσάνυχτα που έληγε η βρετανική εντολή στην Παλαιστίνη.

Όμως, ο ΟΗΕ στις 11 Νοεμβρίου 1948 εξέδωσε το Ψήφισμα 194, με το οποίο επικύρωνε «το δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων», πράγμα που απέφυγε σκοπίμως να κάνει για τα 30 εκατομμύρια Ευρωπαίους πρόσφυγες αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου, για τον απλούστατο λόγο ότι θα θίγονταν τα συμφέροντα των νικητών.

Το 1949, μπροστά στην απαίτηση του ΟΗΕ για επιστροφή των Αράβων προσφύγων στην Παλαιστίνη, το Ισραήλ δήλωσε επίσημα ότι αποδέχονταν την επιστροφή 100.000 προσφύγων με την προϋπόθεση ότι Αραβικός Σύνδεσμος και η παλαιστινιακή ηγεσία θα αναγνώριζαν το δικαίωμα της ύπαρξης του Ισραήλ.

Η προσφορά απορρίφθηκε από τον Αραβικό Σύνδεσμο και την παλαιστινιακή ηγεσία, και το Ισραήλ κράτησε αυστηρά αρνητική στάση στις εντονότατες πιέσεις από την αμερικανική κυβέρνηση και τα Ηνωμένα Έθνη. Στην πραγματικότητα, η αιτία της σκλήρυνσης της στάσης του ΟΗΕ οφειλόταν και σε ένα άλλο ζήτημα, με το οποίο η ευρωπαϊκή ιστοριογραφία δεν ασχολήθηκε ποτέ: τη σιωπή του ΟΗΕ σχετικά με τον βίαιο διωγμό Εβραίων από τις αραβικές χώρες.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Από τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης, ορισμένα αυταρχικά αραβικά καθεστώτα προσπορίστηκαν -εκτός των άλλων- και εδαφικά οφέλη χωρίς να παραχωρήσουν δικαιώματα στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες που κατέφυγαν στο έδαφός τους, όπως για παράδειγμα το καθεστώς του Νάσερ που προσάρτησε τη Λωρίδα της Γάζας στην Αίγυπτο, αλλά δεν έδωσε την αιγυπτιακή υπηκοότητα ούτε στους Παλαιστίνιους που είχαν γεννηθεί στην Αίγυπτο, ούτε στους πρόσφυγες που κατέφυγαν εκεί, καθιστώντας εκρηκτικό το μείγμα οργής και απόγνωσης αυτών των ανθρώπων.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ – ΑΟΡΑΤΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΗΕ – ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Από το 1945 μέχρι το 1958 τουλάχιστον 486.500 Εβραίοι εκδιώχθηκαν από τις αραβικές χώρες, και αριθμός τους έφτασε τις 889.350 το 1968, και στις 916.470 το 2001. Ας σημειωθεί ότι επρόκειτο για Άραβες Εβραίους Σεφαρντίμ (απόγονους των Εβραίων που είχαν εκδιωχθεί μαζικά από την Ισπανία από το 1492 και μετά, και είχαν εγκατασταθεί επί αιώνες σε αραβικές χώρες). Σ’ αντίθεση με τη μοίρα των με τους Παλαιστίνιων προσφύγων που διέφυγαν στις αραβικές χώρες, οι εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι πρόσφυγες από τις αραβικές χώρες στο Ισραήλ δεν κλείστηκαν σε στρατόπεδα προσφύγων, αλλά εντάχθηκαν στην κοινωνία. Σχετικά με τον βίαιο διωγμό Εβραίων από τις αραβικές χώρες, ο ΟΗΕ παρέμεινε κραυγαλέα σιωπηλός.

Εβραίοι κάτοικοι αραβικών χωρών (1945 – 2001)

ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

Στις 7 Οκτωβρίου 2023, η τρομοκρατική οργάνωση Hamas – πληρεξούσια του Ιράν στην Γάζα (όπως και η Χεζμπολάχ στο Λίβανο) εισέβαλε στο Ισραήλ, δολοφόνησε πάνω από 1.200 άμαχους μεταξύ των οποίων άνδρες, γυναίκες παιδιά και βρέφη, βασάνισε και βίασε εκατοντάδες και απήγαγε 250 ομήρους που τους μετέφερε στη Γάζα.

Σ’ αυτή την πρωτοφανή εκδήλωση βαρβαρότητας, το βαθύ κράτος του Ισραήλ, ενεργώντας τρομοκρατικά, απάντησε με μια εξίσου βαρβαρότητα που προκάλεσε τον θάνατο 30 χιλιάδων και πλέον κατοίκων της κατεχόμενης από την Hamas Γάζας, από το πλήθος των οποίων είναι αδύνατο να διακριθούν οι άμαχοι από τους ένοπλους.

Σ’ αυτή την τραγωδία, η διεθνής αντίδραση υπήρξε μονόπλευρη και μεροληπτική ανάλογα με τα άθλια τοπικά και τα γεωπολιτικά συμφέροντα του καθενός, τυπικό δείγμα της εφαρμογής της σχιζοφρενικής σχάσης που χαρακτηρίζει την Οργουελιανή Διπλοσκέψη του 1984:

Οι μεν παραβλέπουν σκοπίμως ή δικαιολογούν την τρομοκρατική οργάνωση, αποσιωπώντας το γεγονός ότι αυτή «ήρξατο πρώτη χειρών αδίκων», και εστιάζουν μόνο στο μέγιστο έγκλημα του βομβαρδισμού αμάχων από το βαθύ Κράτος του Ισραήλ, ορμώμενοι από έναν τυφλό αντι-αμερικανισμό.

Οι δε κατήγγειλαν την τρομοκρατική ομάδα, υποβαθμίζουν το μέγιστο έγκλημα του βαθέως κράτους του Ισραήλ, παρακάμπτοντας εντέχνως το κρίσιμο ερώτημα «πώς θα αντιδρούσε η δική τους χώρα εάν δέχονταν μια παρόμοια επίθεση».

Μέσα από τη δημόσια αντιπαράθεση των μεν και των δε, εξαερώνονταν οι άμαχοι-θύματα ΚΑΙ των δύο πλευρών και συσκοτίζονται τα προσωπικά βρώμικα παιχνίδια και οι γεωπολιτικοί στόχοι των εμπλεκόμενων μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα), των μικρότερων χωρών της Μέσης Ανατολής (Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, κ.α.) και του αποτυχημένου, και γι’ αυτό επικίνδυνου, κράτους-παρία του Ιράν που επιδιώκει να ανατρέψει την επισφαλή ισορροπία στην περιοχή χρησιμοποιώντας το πλήθος των τρομοκρατικών οργανώσεων που ελέγχει, καθοδηγεί, χρηματοδοτεί, εξοπλίζει και εκπαιδεύει, ένα «Δίκτυο Αντίστασης». (!!!)

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ–ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

Πηγές: Militia Spotlight, Washington Institute for Near East Policy. Financial Times.

International Institute for Strategic Studies. Council on Foreign Relations.

Πρώτος στόχος της επεκτατικής πολιτικής του Ιράν, είναι η ανατροπή των Συμφωνιών του Αβραάμ που υπογράφηκαν στο Λευκό Οίκο στις 15 Σεπτεμβρίου 2020, από το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) και το Μπαχρέιν, στις οποίες προσχώρησε το Μαρόκο τον Δεκέμβριο 2020. Οι Συμφωνίες εντάσσονται στο πλαίσιο στρατηγικών ειρηνευτικών συμφωνιών που έγιναν στο παρελθόν μεταξύ του Ισραήλ, της Αιγύπτου και της Ιορδανίας.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση, το Ιράν επιτέθηκε στο Ισραήλ στις 13-14/4/2024 με αφορμή τον ισραηλινό βομβαρδισμό του προξενείου του στη Συρία (1/4/2024), στο οποίο έδρευε το ιρανικό επιτελείο που καθοδηγεί την τρομοκρατική δραστηριότητα των «πληρεξουσίων» του Ιράν στον Λίβανο, τη Συρία, το Ισραήλ, το Ιράκ, την Υεμένη και το Μπαχρέιν.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Είναι ανεπίτρεπτη τύφλωση να μη βλέπει κάποιος ότι η βασική αντίθεση της σκοτεινής εποχής μας:

– αφορά απ’ τη μια μεριά τα αυταρχικά, δικτατορικά ή ολοκληρωτικά καθεστώτα (στα οποία δεν επιθυμούν να ζουν ούτε οι υπήκοοί τους), και απ’ την άλλη τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες (παρά το πλήθος των μειονεκτημάτων τους, που πρέπει να διορθωθούν). Και

– προοπτικά, αφορά, την σημερινή ανθρωποβόρα κυριαρχία των δύο μορφών οργάνωσης της κοινωνίας, του ολιγαρχικού ιδιωτικού καπιταλισμού και του δουλοκτητικού κρατικού καπιταλισμού, που σφράγισαν τον 20ο αιώνα. Δύο μορφές που τείνουν βαθμιαία να ενοποιηθούν σε μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού, με ήδη ανιχνεύσιμα χαρακτηριστικά του την απόλυτη συγκέντρωση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, μιας σύγχρονης μορφής Μεσαίωνα εξοπλισμένου με μια τερατώδη τεχνολογία Επιτήρησης, Ελέγχου και Επιβολής, που μάλλον θα κυριαρχήσει στον 21ο αιώνα, έχοντας δύο κέντρα: την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο. Το τέλος του ανθρώπου, του κόσμου όπως τον ξέρουμε και της ιστορίας του.

Μετά την άμεση επίθεση του Ιράν στο έδαφός του Ισραήλ στις 13-14/4/2024 –για πρώτη φορά απευθείας και όχι δι’ αντιπροσώπων– που απέδειξε αφενός την ανεπάρκεια των ενόπλων δυνάμεων του Ιράν και αφετέρου την αποτελεσματικότητα της αντιαεροπορικής άμυνας του Ισραήλ, που (με την αποφασιστική συμβολή των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και των περιφερικών του συμμάχων) εξουδετέρωσε το 99% των 350 ρουκετών, πυραύλων και drones που εκτοξεύτηκαν εναντίον του, έθεσε το Ισραήλ μπροστά σε ένα δύσκολο αμλετικό δίλημμα:

▪ ή να ανταποδώσει το χτύπημα στοχεύοντας με βολές ακριβείας στο πυρηνικό απαράτ του Ιράν, ματαιώνοντας έτσι την διαφαινόμενη απόκτηση πυρηνικής βόμβας από το Ιράν, πράγμα που άμεσα είναι πιθανό ότι θα κλιμακώσει τη σύγκρουση, ανατρέποντας τις ισορροπίες σε όλη τη Μέση Ανατολή, αλλά μακροπρόθεσμα θα τις σταθεροποιήσει λόγω της απουσίας μιας ανατρεπτικής δύναμης εξοπλισμένης με πυρηνικές βόμβες,

▪ ή να αποφύγει μια απευθείας ανταπόδοση και να περιοριστεί στην προσπάθεια της εξουδετέρωσης των κατά τόπους τρομοκρατικών οργανώσεων-πληρεξουσίων του Ιράν, πράγμα που πιθανώς θα λειτουργήσει όπως λειτούργησαν οι συμβιβασμοί των δυτικών χωρών με τον Χίτλερ στο Μόναχο το 1938.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Με την κατάπτυστη Συμφωνία του Μονάχου (που υπογράφηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1938) οι πρωθυπουργοί της Βρετανίας Άρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλεν και της Γαλλίας, Εντουάρ Νταλαντιέ, παρέδωσαν στον Χίτλερ τη Σουδητία, που ήταν μέρος της σύμμαχου τους Τσεχοσλοβακίας. Λίγο πριν, στις 12 Μαρτίου 1938, η Γερμανία προσάρτησε την Αυστρία, πράγμα που επικυρώθηκε με δημοψήφισμα (Ναι 99,73%). Και στις δύο περιπτώσεις, οι δυτικές δυνάμεις δεν αντέδρασαν, και ο Χίτλερ ενθαρρυμένος επιτέθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 1939 στην Πολωνία. Και λίγους μήνες αργότερα όλη η δυτική Ευρώπη είχε κατακτηθεί από τη ναζιστική Γερμανία.

Το Ισραήλ είναι η μοναδική νησίδα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μέσα σε ένα ωκεανό αυταρχικών ή δικτατορικών καθεστώτων στην περιοχή – μια νησίδα στην οποία ο πρωθυπουργός μπορεί δικάζεται εν καιρώ πολέμου για κακουργήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Και πρέπει να επιβιώσει, απαλλαγμένο από τις όποιες στρεβλώσεις του από την επιρροή του βαθέως κράτους και της μάζας των Υπερορθόδοξων πολιτών του (το 13% του πληθυσμού), σε συνθήκες ισονομικής συνύπαρξης με τους Παλαιστίνιους. Άλλωστε, πρόκειται για δύο σημιτικούς λαούς που διαφέρουν ως προς τη θρησκεία τους, και δεν αξίζει να άλλη-εξοντωθούν γι’ αυτό, προς χάρη αλλότριων συμφερόντων.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι επιχειρούσαν να περάσουν από την Ανατολή στη Δύση, διακινδυνεύοντας και -πάρα πολλοί- χάνοντας τη ζωή τους. Αλλά, κανένας δεν έκανε την ακίνδυνη αντίθετη διαδρομή.

Ποτέ μέχρι σήμερα, δεν γνώρισα ΟΥΤΕ ΕΝΑ θιασώτη ή υποστηρικτή ή προπαγανδιστή των τρομοκρατικών οργανώσεων-πληρεξουσίων των ολοκληρωτικών χωρών και των ισλαμικών δεσποτικών καθεστώτων, που να επιθυμεί να ζήσει σ’ αυτά. Όλοι τους προτιμούν την «κόλαση» της “παρηκμασμένης” Δύσης από τον «παράδεισο» της αυταρχικής Ανατολής.

Η απάντηση στο ερώτημα «σε τί έγκειται η διάφορά τους;» είναι απλή: «Στο γεγονός ότι εγώ κι εσείς μπορούμε ακόμα να μιλάμε και να γράφουμε εναντίον της της “παρηκμασμένης” Δύσης. Πράγμα αντικειμενικά αδύνατο στον παράδεισο της αυταρχικής Ανατολής – πολιτικής και θρησκευτικής».

ΤΟ «ΔΙΚΤΥΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ

Η προπαγάνδα του θεοκρατικού ολοκληρωτισμού έχει εισάγει τον καινοφανή και παραπλανητικό όρο «Δίκτυο Αντίστασης» προς άγραν των αφελών που σπεύδουν να υιοθετήσουν οτιδήποτε «αντιαμερικανικό» χωρίς να προβληματίζονται για το περιεχόμενό του. Ο όρος περιλαμβάνει 14 τρομοκρατικές οργανώσεις, από τις οποίες:

5 δρουν στο Ιράκ (Kataib Hezbollah ▪ Badr Organization ▪ Asaib Ahl al-Haq ▪ Harakat Hezbollah al-Nujaba ▪ Kataib Sayyid al-Shuhada),

4 στη Συρία (Fatemiyoun Brigade ▪ Zainabiyoun Brigade ▪ Quwat al-Ridha ▪ Baqir Brigade),

2 στο Ισραήλ (Hamas ▪ Palestinian Islamic Jihad),

1 στον Λίβανο (Hezbollah),

1 στην Υεμένη (Houthi movement) και

1 στο Μπαχρέιν (Al-Ashtar Brigades).

Αυτές οι 14 τρομοκρατικές οργανώσεις χρηματοδοτούνται, εξοπλίζονται, εκπαιδεύονται και καθοδηγούνται από το Ιράν, μέσω ενός επιτελικού κέντρου που έχει εγκαταστήσει το Ιράν στο προξενείο του στη Δαμασκό, το οποίο διευθύνεται από ηγέτες του επίλεκτου σώματος των Φρουρών της Ιρανικής Επανάστασης. Κατά τα άλλα, «ζήτω το Δίκτυο Αντίστασης». Ποιάς αντίστασης;

Πηγή: https://www.zougla.gr