ΔΙΗΓΗΜΑ: "ΤΟ ΕΛΑΤΟ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ"!

Της Γαρυφαλιάς Μαυρομάτη // *

Τo έλατο των τελευταίων Χριστουγέννων

Στάθηκε μπροστά από το παλιό παραθύρι και αγνάντεψε στην άκρη του ορίζοντα, το σκοτεινό μπλε που έσερνε μαζί της η νύχτα που πλησίαζε.

Αναρίγησε στην θέα της παγωμένης πόλης και έσφιξε το σάλι της γύρω από τους κυρτούς ώμους της. Βιάστηκε να απομακρυνθεί από εκεί, και διέσχισε την μεγάλη σάλα για να σταθεί αυτή την φορά μπροστά από το πέτρινο τζάκι, όπου σιγόκαιαν μερικά ξύλα.

Στα χέρια της μια κούπα με καυτό τσάι, που κάθε τόσο έφερνε στα χείλη της και προσπαθούσε να ρουφήξει με πολύ προσοχή. Η θέρμη της φωτιάς, την ανακούφισε από το ρίγος και χάθηκε ο νους της μέσα στις μικρές κόκκινες φλόγες που αγκάλιαζαν τα κούτσουρα, ενώ ο κρότος από τα ξύλα που έσκαζαν, καθώς η φωτιά έτρωγε αργά το μέσα τους, ήταν και ο μοναδικός ήχος του σπιτιού.

Μόνη της ήταν, χρόνια τώρα, μα είχε συνηθίσει πια την σιωπή. Δεν αναζητούσε πλέον τόσο συχνά, την ανθρώπινη συντροφιά και η ψυχή της αναπαυόταν στην μοναξιά. Απλά απόψε ήταν αλλιώς.. ή μάλλον σαν απόψε, τα περασμένα χρόνια ήταν αλλιώς.

Ξάφνου το παρελθόν της, αναδύθηκε από την στάχτες και οι γιορτινές μέρες της προηγούμενης ζωής της, άρχισαν να ξετυλίγονται σαν μια κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη…

Οι μέρες και νύχτες που ήταν στολισμένες με χαρά, με απρόσμενες εκπλήξεις, φορτωμένες με γιορτινά πολύχρωμα λαμπιόνια, ζωντάνεψαν στα μάτια της. Οι μουσικές και τα παιδικά τραγούδια άρχισαν να αντηχούν ξανά στους γυμνούς πια τοίχους του σπιτιού. Το σφύριγμα ενός παλιού παιδικού τραίνου, διαπερνούσε το βάθος των χρόνων και έφτανε στα αυτιά της πολύ καθαρά. Το έβλεπε να κάνει ξανά και ξανά τους κύκλους του, γύρω από το δέντρο. Τα φωτάκια πάνω στα βαγόνια, κόκκινα και πράσινα, αναβόσβηναν με ενθουσιασμό, παρασυρμένα από το παθιασμένο παιχνίδι των παιδιών.

Και έτσι όπως η ξέφρενη χαρά ξεχυνόταν από τα σωθικά των παιδιών της, έτσι και όλα τα παιχνίδια χόρευαν και ανοιγόκλειναν και αναβόσβηναν σε τρελούς ρυθμούς.

Και τα γέλια .. αχ αυτά τα ξένοιαστα γέλια που πλημμύριζαν το σπίτι, οι γλυκές μυρωδιές από την κουζίνα, τα τρεχαλητά .. ποιος θα φάει πρώτος το κουραμπιεδάκι του, ποιος θα ξεκλέψει τα πιο πολλά γλειφιτζούρια.

Και το χριστουγεννιάτικο δέντρο, στην πρώτη του νιότη, αγέρωχο και φουντωτό ορθωνότανε περήφανα στην πιο μεγάλη γωνία. Άγγελοι, νεράιδες, και ξωτικά φιγουράριζαν με καμάρι πάνω στα μεγάλα κλαδιά ενώ οι χριστουγεννιάτικες μπάλες σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου αιωρούνταν, ανάμεσα στο πράσινο φύλλωμα.

Χρυσές γιρλάντες και κορδέλες από αραχνοΰφαντο ύφασμα σε περίτεχνους φιόγκους, να ολοκληρώνουν τον πλούσιο διάκοσμο και στην κορφή το πιο χρυσό αστέρι, στόλιζε τον δικό τους ουρανό. Και στο τέλος του κορμού, μέσα στην μεγάλη του αγκαλιά, δεκάδες δώρα, κρυμμένα καλά, μέσα σε μαγικά χρωματιστά κουτιά.

Το μαγικό ξημέρωμα των Χριστουγέννων να τους βρίσκει όλους μαζί στην φάτνη του Χριστού με τα δώρα των Μάγων, να λένε ιστορίες για τα καλικαντζαράκια, μύθους για το δέντρο της Γης, για τον Αϊ-Βασίλη και να τραγουδούν το «χιόνια στο καμπαναριό, που Χριστούγεννα σημαίνουν»..

Τότε που όλα σήμαιναν Χριστούγεννα, σήμαιναν αγάπη συγχώρεση, αγκαλιές και φιλιά.

Το γλυκό ξημέρωμα των Χριστουγέννων, την βρήκε κουλουριασμένη στον βελούδινο καναπέ. Η θλίψη διάχυτη στο σημαδεμένο από τον χρόνο, πρόσωπο. Τα μάτια της είχαν βουλιάξει σε απέραντες θάλασσες νοσταλγίας, και στο μυαλό της, η θύμηση του χριστουγεννιάτικου δένδρου την παίδευε.

Ούτε που θυμάται τώρα, τι έγινε αυτό το δέντρο… ίσως σε κάποια γωνιά της αποθήκης, πίσω, από τις κούνιες των παιδιών και τα παλιά τους ποδήλατα. Μπορεί και να το χάρισαν σε άλλα παιδιά να μην πάει χαράμι η ομορφιά του, αφού πια εδώ έπαψε να στολίζεται.

Ίσως όμως και να είχε ανεβεί στον ουρανό, σκέφτηκε… ίσως να πήγε και κοντά στο νεογέννητο Χριστό για να του δωρίσει όλα τα τραγούδια που άκουσε, όλα τα φιλιά που ένιωσε, όλα τα παραμύθια που του είπαν. Και σαν ένας εκ των Μάγων να απιθώσει και αυτό στα πόδια Του, την γεμάτη ευγνωμοσύνη καρδιά του για τα παιδιά όπου έπαιξαν γύρω του, γέλασαν, έδωσαν νόημα στην ύπαρξη του και γέμισαν με αγάπη τα χρόνια του.

Αυτό το όμορφο έλατο γέμισε με αγάπη και χαρές τον χρόνο μου, σκέφτηκε.. Γλυκό το χάραμα αυτών των Χριστουγέννων, ψιθύρισε τρυφερά και ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο πάγωσε στα χείλη της.

*Η Γαρυφαλιά Μαυρομάτη (Διάνθη) γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1966. Από πολύ νεαρή ηλικία την έλκυσαν οι τέχνες και σήμερα εργάζεται ως αγιογράφος – ζωγράφος, εκθέτοντας τα έργα της σε εκθέσεις ζωγραφικής και σε καλλιτεχνικά δρώμενα. Τα πρώτα της παιδικά χρόνια και ως και την εφηβεία της τα πέρασε σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο που διατηρούσαν οι γονείς της στις αρχές του 1970. Έτσι αγάπησε πολύ τα βιβλία και έμαθε να εκφράζεται με τον γραπτό λόγο, γράφοντας τα πάντα, από το παιδικό της ημερολόγιο μέχρι και τα ποιήματα της πρώιμης νιότης της. Πριν από λίγα χρόνια ξεκίνησε, να δημοσιεύει τα ποιήματα της στην προσωπική της σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς και σε έγκριτα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά με το ψευδώνυμο “Διάνθη” . Έχει αποφοιτήσει από το “ΙΕΚ ΈΝΩΣΗ”, όπου διδάχθηκε Ιστορία Τέχνης, θεολογία της εικόνας και θέμα δογματικής. Το 2023-2024 παρακολούθησε εργαστήρια ποιητικού λόγου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πηγή: https://www.fractalart.gr