Κατά τους μελετητές της παιδικής συμπεριφοράς, οι πρώτες λέξεις που μάθαμε όταν ήμαστε μικροί, ήταν λίγο -πολύ οι ίδιες για όλους:
πρώτα μάθαμε να λέμε μαμά,
στη συνέχεια προφέραμε τη λέξη μπαμπάς
Σ’ εκείνες τις τρεις πρώτες λέξεις καθρεπτίζονται οι πιο βαθιές και πραγματικές μας επιθυμίες: πρώτα η αγάπη, μετά η ασφάλεια και μετά το “ακόμα περισσότερο” απ’ αυτά τα δύο προηγούμενα. Έτσι καθορίζεται ότι εκεί βρίσκονται ριζωμένες οι πιο πρωτόγονες ανάγκες μας, οι βασικές μας απαιτήσεις στο δρόμο μας προς την ευτυχία…
Αυτός ο αδιόρθωτος όμως συσχετισμός της ευτυχίας με την ιδιοκτησία, μας συνδέει με μια κατάσταση από την οποία είναι δύσκολο να βγει κανείς. Αν, όπως υπαινίσσεται το παραμύθι, η ανθρώπινη φύση είναι αχόρταγη, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην κατάκτηση της ευτυχίας έχει να κάνει με την ίδια μας τη φύση.
Με δεδομένο ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να ικανοποιήσουμε όλες μας τις επιθυμίες – είτε είναι επιθυμία γι΄αγάπη, για σεξ, για χρήματα, για προσοχή, για ασφάλεια, για ευχαρίστηση ή για τροφή – μπορούμε να πούμε πως η ευτυχία που επιχειρούμε να ορίσουμε είναι κάτι εξ ορισμού αδύνατον.
Τα υλικά αγαθά όμως, δεν μπορούν να προσδιορίζουν την ευτυχία μας, γιατί είναι εξ ορισμού, ανεπαρκή και ανίκανα να μας προσφέρουν ικανοποίηση. Η ποσότητα της δυστυχίας ισούται με τις επιθυμίες μείον την πραγματικότητα. Όποια λοιπόν κι αν είναι η κλίμακα της δυστυχίας, εμείς ξεκινάμε αμέσως την προσπάθεια ν΄αλλάξουμε την πραγματικότητα. Είναι μια ιδέα λογική, αποτελεσματική, καταπληκτική, η οποία μας προτρέπει να δράσουμε.
Ο μόνος τρόπος για να λύσουμε αυτήν την εξίσωση ώστε να πάψει να βγάζει ένα αποτέλεσμα δυστυχίας, είναι να δουλέψουμε πάνω στην επιθυμία κι όχι μόνο πάνω στην πραγματικότητα. Γιατί, αν βελτιώσω την πραγματικότητα, αλλά μαζί μ΄αυτήν αυξηθούν αναλόγως και οι προσδοκίες μου, η δυστυχία θα παραμείνει στη θέση της.
Κάθε φορά που νοιώθουμε δυστυχισμένοι, πασχίζουμε ν΄αλλάξουμε την πραγματικότητα, να την κάνουμε να μοιάζει περισσότερο μ΄αυτό που περιμέναμε απ΄αυτήν, να πιέσουμε τα πράγματα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση – χωρίς να σκεφτόμαστε ότι, αν αυτό που θέλουμε πραγματικά είναι να είμαστε ευτυχισμένοι, η προσπάθειά μας θα μπορούσε να είναι μάλλον εσωτερική και όχι εξωτερική, να έχει να κάνει περισσότερο με τις προσδοκίες μας παρά με την πραγματικότητα, περισσότερο μ’ αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε παρά μ΄αυτό που αντιμετωπίζουμε στην πραγματικότητα
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ο Δρόμος της Ευτυχίας, Φύλλα Πορείας ΙV
ΠΗΓΗ: http://antikleidi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.