ΦΙΛΙΑΣ ΟΝΕΙΡΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΣ!

Του Γιάννη Κυριακόπουλου

Μια νύκτα στην Ελλάδα, που ζει χωρίς λεφτά, χωρίς νερό και ελπίδες, μόνη της πια κι εμείς μαζί της Μόνοι, είπα να Δραπετεύσω, φτιάχνοντας Όνειρο όχι για μένα μόνο, αλλά και για τους Φίλους.

Απόψε λοιπόν, ''Όλοι Δραπέτες'', κλείνοντας τα μάτια, κινήσαμε βουβά, ρίχνοντας πίσω μας ''Μαύρη Πέτρα'', στην ''Των Πάντων Κρίση'', και μετά θυμάμαι, να κατεβαίνουμε σκαλιά, βαθιά στη γη και να προχωράμε, πιασμένοι χέρι-χέρι όλοι μαζί, να μη χαθεί κανένας στον απέραντο διάδρομο που πρόβαλε μουντός εμπρός μας.
Όλοι φορούσαμε τα ίδια ρούχα, που μοιάζαν με στολή άγνωστη που εντελώς αυθόρμητα και αυθαίρετα την είπαμε ''Φίλων Στολή''.
Το υπόγειο κτίριο έμοιαζε καινούργιο, ακατοίκητο, απροσδιόριστης χρήσης και αδιαμόρφωτο.
Δεξιά και αριστερά του διαδρόμου υπάρχουν αίθουσες, αλλά και ο διάδρομος διακλαδώνεται συχνά με άλλους. Επικρατεί ημίφως. Σε κάθε διακλάδωση, υπήρχαν και άλλοι φίλοι ή Φίλοι Φίλων μας που 'θέλαν και ως δικοί μας Φίλοι πλέον ν΄ακολουθήσουν, φορώντας την ίδια στολή και έχοντας την ίδια αγωνία, μη μας χάσουν ή χαθούν. 

Τώρα γινήκαμε πολλοί και ο φόβος της απώλειας όλων μας, είναι ορατός και μας τρομάζει. Ποτέ ξανά σαν Μόνοι. Όλοι Μαζί και πάντα Εμπρός! 

Αμέσως και ευτυχώς ταυτόχρονα σταθήκαμε ''Λογικά Ακίνητοι'', μέχρι να καταφέρουμε το ''Αυτονόητο''. Να συναποφασίσουμε αβίαστα για το πόσοι, μέχρι πού, και πώς να πάμε.
Ομόφωνα λοιπόν αποφασίσαμε, να βαδίσουμε ''Όλοι Μαζί Εμπρός'', ως εκεί που θα βρούμε ''Ιδανική Πολιτεία'' που να μας να σέβεται και να μας θέλει Όλους, χωρίς διακρίσεις. 

Πάντα μα πάντα θα διαλέγουμε το δρόμο που έχει περισσότερο ''Φως'' και δεν θα επιλέξουμε ποτέ αίθουσες με πόρτες κλειστές, γιατί μάθαμε πια ότι εκεί, κάποιος λυγά και δεν φωνάζει, από το φόβο πως δεν τον ακούει κανείς.
Τότε, χωρίς να είμαι βέβαιος αν είδα επιγραφή ή την φαντάστηκα, διάβασα ''Χώρος Συλλογικής Σκέψης και Προσωπικής Συνειδητότητας''.
Η επόμενη στάση ήταν σε μια αίθουσα που έμοιαζε με νοσοκομείο αλλά με πολλά παράδοξα!
Υπήρχαν ανήμποροι, ανάπηροι ή ασθενείς και γιατροί που τους φρόντιζαν μαζί με συγγενείς και φίλους μα όλοι φορούσαν την ''Φίλων Στολή'' που τους επέτρεπε να συναισθάνονται, να συμπονούν και να συνδράμουν. Εκεί πια δεν υπήρχε πόνος, εγκατάλειψη, χρηματισμός, απόγνωση.

 

Η επιγραφή έγραφε ''Χώρος Αλληλεγγύης και Ανθρώπινης Φροντίδας'' ή κάπως έτσι.

Η άλλη απέναντι αίθουσα είχε δίπλα στην πόρτα πινακίδα ''Φαγητό για Όλους''. Εδώ, για όλους υπήρχε δωρεάν φαγητό και μάλιστα Φιλίας, αφού κανείς δε μαγείρευε για τον εαυτό του. Ο ένας μαγείρευε για τον άλλον και όπως είναι γνωστό, όλοι οι Φίλοι ξέρουμε τα φαγητά που προτιμούν οι Φίλοι μας. Όσοι δεν ήξεραν να μαγειρεύουν, σερβίριζαν, έπλεναν πιάτα ή στόλιζαν με λουλούδια τα τραπέζια. 

Αφού ''τα φάγαμε όλοι μαζί'', χωρίς όμως ν΄αφήσουμε κανένα άνεργο ή πεινασμένο, ακολουθώντας στην επόμενη διασταύρωση τον πιο φωτεινό δρόμο, βρεθήκαμε σίγουρα σε σχολείο αφού, από παντού, ξεχύθηκαν παιδιά, πολλά παιδιά, που χώθηκαν ανάμεσά μας και έτσι νοιώσαμε, ''Δια Βίου Μαθητές''.
Παρακολουθώντας το μάθημα, αναγνώρισα αμέσως τη Λίτσα, τη Γιώτα, τον Μπάμπη, τον Μύρωνα, τον Αλέξανδρο, τον Πλάτωνα, τον Κοραή και άλλους πολλούς Δασκάλους, που όλοι πάντα να φορούν την ''Φίλων Στολή'' και άκουσα, με πάθος να μιλούν για την έννοια του ''Αυτονόητου'', του ''Αδιανόητου,'' αλλά και του ''Ανόητου'' στη ζωή μας, τη διάκριση του ''Ενστίκτου'' από το ''Συναίσθημα'', το τραγικό στις Σχέσεις, όταν το ρήμα  ''Ερωτεύομαι'' προφέρεται στη θέση του ρήματος ''Βολεύομαι''.

 

Δίδαξαν για την ιεράρχηση των αναγκών και των αισθήσεων, με φορά από πάνω προς τα κάτω και ποτέ αντίστροφα. Συναίσθημα, Λογική, Όραση, Ακοή, Όσφρηση, Γεύση, Αφή, Διατροφή, Αναπαραγωγή, Φιλοδοξία. 
Άκουσα για το νόμο της συμπαντικής αρμονίας στις τροχιές των πλανητών, προκειμένου ν΄ αποφευχθεί η σύγκρουση, που πρέπει ''Αυτονόητα'' να διέπει και την ανθρώπινη συμπεριφορά για να μην οδηγηθούμε ποτέ πάλι στο μίσος, στον πόλεμο, στο ''Αδιανόητο Χάος''.
Παρότρυναν όλους, πού και πού να ρίχνουν ''Τυφλές ματιές'', αφήνοντας την ψυχή, στη θέση των ματιών, να αποφασίσει γι'αυτό που λάμπει, αν είναι χρυσός.
Μπροστά στο παράθυρο πάντα να σκέφτεσαι, ποτέ στον καθρέφτη. Σ' αυτόν μπροστά μόνο να κλαις.
Μετά, όταν ο διάδρομος ανέβαινε, βρεθήκαμε σε ολοστρόγγυλο αίθριο που βλέπαμε όλους τους αστερισμούς και το φεγγάρι κι ανάμεσά τους λίγα σύννεφα που έγραφαν ''Τέχνη Κατά Αντινόησης''.
Οι Φίλοι τραγουδούσαν, ζωγράφιζαν, έπαιζαν θέατρο, κάποιοι έβλεπαν σινεμά και ο Παύλος αποθανάτιζε τις γλυκές στιγμές μας, ενώ εγώ έπαιζα σαξόφωνο.
Στην τελευταία αίθουσα, πριν την έξοδο, ακουγόταν ψαλμωδία και έφεγγαν καντήλια όπως στην εκκλησία, μα σε μια γωνιά ήταν ένα κρεβάτι και πάνω του είδα, ετοιμοθάνατο τον ''Αγιο Αεί Έφηβο'' να ανασηκώνεται και να μας χαμογελάει, μόλις είδε να φοράμε τις ίδιες στολές με αυτόν.

Θαύμα, θαύμα ψιθύρισαν δίπλα μου. Η Φιλία νίκησε την ανθρώπινη ιδιοτέλεια, που παραλίγο να τον σκότωνε.
Βγήκαμε από το τεράστιο κτίριο, που στην έξοδο έγραφε ''Σοφία Εστί, Πράττειν Το Αυτονόητο''.
Η Πόλη μας είχε αλλάξει. Όλα της τα κτίρια ήταν γυάλινα, γιατί τώρα πια χωρίς ψέμα, φόβο και ντροπή, θέλαμε να βλεπόμαστε συνέχεια οι Φίλοι που επιλέξαμε την μετάβαση στη ''Διάφανη Πολιτεία''.
                             
Ξύπνησα και αναρωτιόμουνα Όνειρο ή Πόθος, Μatrix ή Όραμα, Ουτοπία ή Προορισμός; 

Αυτή για Όλους η Διαδρομή, μας οδηγεί στην ''Ιδανική Πολιτεία''!
Όταν ξυπνήσουμε, Όλοι Μαζί και Όλοι Φίλοι, θα έχει ξημερώσει...! Μια ΚαληΜέρα για Όλους!

Μουσική επιλογή: Γιάννης Β. Καραπανάγος