Γράφει
ο Αγαμέμνων Χαρίτων*
 |
| Σκηνή από την παράσταση-Στο κρεβάτι ο ''μπαμπάς'' Στάθης Ανανιάδης |
''Τα τέσσερα πόδια του Τραπεζιού'' είναι μια επίκαιρη σπαρταριστή σατιρική κοινωνικοπολιτική αλληγορία.
Έργο με σπάνια αρχιτεκτονική αρτιότητα και πλήθος ευφυών φραστικών ευρημάτων, αυτή η κωμικοτραγική κοινωνική σάτιρα, φανερώνει την ιδιαίτερη ψυχική συγγραφική ευφορία του δημιουργού όταν το «έχτιζε».
Ο Καμπανέλλης, είκοσι χρόνια μετά την «Αυλή των Θαυμάτων», «ξαναχτυπά». Τούτη τη φορά ξεγυμνώνοντας και απομυθοποιώντας την κυρίαρχη κοινωνικά τάξη.
Κι ενώ στην «Αυλή» είχαμε τους «ηττημένους», δηλαδή τον κόσμο των φτωχών και απλών ανθρώπων που είχαν ζήσει τον μικρασιατικό ξεριζωμό, την κατοχή, την αντίσταση και τον εμφύλιο και τις συνέπειές του, στα «Τέσσερα πόδια του Τραπεζιού» που ο αντίποδας της «Αυλής»,-έχουμε τους «νικητές», τον κόσμο του κεφαλαίου, που ο Θεός του είναι το χρήμα και τα στηρίγματά του το ψέμα και η διαπλοκή και που με την αναλγησία του και την αρπαχτικότητά του, ήταν κι εξακολουθεί να είναι υπεύθυνος για τις συμφορές, τα δεινά και την ταλαιπωρία του Ελληνικού λαού, που δυστυχώς συνεχίζονται ως τις μέρες μας.
Τον κόσμο αυτόν, εκπροσωπούν τα εφτά αδέλφια, κληρονόμοι μιας πανίσχυρης βιομηχανικής επιχείρησης, που δεν διστάζουν μπροστά στον υπέργηρο, τυρρανικά, εφτάψυχο κατάκοιτο πατέρα τους και ιδρυτή της επιχείρησης, να επιδίδονται σε συνωμοσίες, δολοπλοκίες, μηχανορραφίες, κυνικούς εκβιασμούς, λυσσαλέους καβγάδες και ανοίκειες συμμαχίες, προκειμένου ν΄αποχτήσουν ο καθένας για λογαριασμό του και τον έλεγχο της εταιρείας.
Για να διαπιστώσουν στο τέλος πως δεν υπάρχει «συνέχεια», αφού τα ίδια τους τα παιδιά, τους πρόδωσαν, εγκαταλείποντας την «τάξη» τους.
Θα αναφωνήσει τότε συντετριμμένος ο ένας εξ αυτών-ο πρωτόκοτος-, «μπορεί να μην έχουμε παιδιά, αλλά μπαμπά έχουμε ακόμα…!»
*Σκηνοθέτης της παράστασης και πρόσωπο του έργου
Έργο με σπάνια αρχιτεκτονική αρτιότητα και πλήθος ευφυών φραστικών ευρημάτων, αυτή η κωμικοτραγική κοινωνική σάτιρα, φανερώνει την ιδιαίτερη ψυχική συγγραφική ευφορία του δημιουργού όταν το «έχτιζε».
Ο Καμπανέλλης, είκοσι χρόνια μετά την «Αυλή των Θαυμάτων», «ξαναχτυπά». Τούτη τη φορά ξεγυμνώνοντας και απομυθοποιώντας την κυρίαρχη κοινωνικά τάξη.
Κι ενώ στην «Αυλή» είχαμε τους «ηττημένους», δηλαδή τον κόσμο των φτωχών και απλών ανθρώπων που είχαν ζήσει τον μικρασιατικό ξεριζωμό, την κατοχή, την αντίσταση και τον εμφύλιο και τις συνέπειές του, στα «Τέσσερα πόδια του Τραπεζιού» που ο αντίποδας της «Αυλής»,-έχουμε τους «νικητές», τον κόσμο του κεφαλαίου, που ο Θεός του είναι το χρήμα και τα στηρίγματά του το ψέμα και η διαπλοκή και που με την αναλγησία του και την αρπαχτικότητά του, ήταν κι εξακολουθεί να είναι υπεύθυνος για τις συμφορές, τα δεινά και την ταλαιπωρία του Ελληνικού λαού, που δυστυχώς συνεχίζονται ως τις μέρες μας.
Τον κόσμο αυτόν, εκπροσωπούν τα εφτά αδέλφια, κληρονόμοι μιας πανίσχυρης βιομηχανικής επιχείρησης, που δεν διστάζουν μπροστά στον υπέργηρο, τυρρανικά, εφτάψυχο κατάκοιτο πατέρα τους και ιδρυτή της επιχείρησης, να επιδίδονται σε συνωμοσίες, δολοπλοκίες, μηχανορραφίες, κυνικούς εκβιασμούς, λυσσαλέους καβγάδες και ανοίκειες συμμαχίες, προκειμένου ν΄αποχτήσουν ο καθένας για λογαριασμό του και τον έλεγχο της εταιρείας.
Για να διαπιστώσουν στο τέλος πως δεν υπάρχει «συνέχεια», αφού τα ίδια τους τα παιδιά, τους πρόδωσαν, εγκαταλείποντας την «τάξη» τους.
Θα αναφωνήσει τότε συντετριμμένος ο ένας εξ αυτών-ο πρωτόκοτος-, «μπορεί να μην έχουμε παιδιά, αλλά μπαμπά έχουμε ακόμα…!»
*Σκηνοθέτης της παράστασης και πρόσωπο του έργου
Την παράσταση μπορείτε να την απολαύσετε από τη Λέσχη Φίλων Θεάτρου ''Έκφραση'':
- Κάθε Σαββατοκύριακο, ώρα 20:00΄, μέχρι 22 Φλεβάρη 2015, στην αίθουσα ‘‘Μιλτιάδη Τσαμαλή’’, Αιγαίου και Λεωνίδα 2, στο Λουτράκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.