ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

Της διατροφολόγου Ορσαλίας Ψαρίδη

Πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας, συνεπαρμένοι από την δυνατότητα της αλλαγής που προσδοκούν από την πνευματικότητα, παρακολουθούν πάμπολλα σεμινάρια, δέχονται και διδάσκονται όσο το δυνατόν περισσότερες θεραπευτικές τεχνικές, διαβάζουν ό,τι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και νοιώθουν αρκετά εφοδιασμένοι για να αλλάξει η ζωή τους προς το καλύτερο.

Στο super market της πνευματικότητας της Νέας Εποχής υπάρχουν απ΄όλα. Τα κίβδηλα και τα επιφανειακά, τα επικίνδυνα και τα αυθεντικά, τα αδιάφορα και τα ουσιαστικά.

Στην αρχή της πορείας αυτής είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος τι είναι κατάλληλο γι΄αυτόν και τι δεν είναι. Τι είναι κίβδηλο και τι αυθεντικό.

Στον χώρο της πνευματικότητας και της θεραπείας, είτε βρίσκεται κάποιος στην θέση του πομπού είτε στην θέση του δέκτη, χρειάζεται υπευθυνότητα, κριτήριο, μέτρο και εμπειρία.

Και κάποια στιγμή, μία μικρή ή μεγάλη επιθυμητή αλλαγή επιτέλους έρχεται, συχνά από το πουθενά. Και μετά;

Στρογγυλοκάθονται στην πολυθρόνα του γνώστη, με κάποιον τίτλο να τους συνοδεύει που θυμίζει κυρίως στον εαυτό τους ότι έχουν αλλάξει. Δεν τους χρειάζονται πλέον οι τεχνικές. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν με την πνευματικότητα. Ένας παρατηρητής θα έλεγε ότι αυτό είναι παρερμηνεία ή ορθότερα είναι ψευδαίσθηση της πνευματικότητας.

Χωρίς να αμφισβητείται το εσωτερικό κάλεσμα και η εμπειρία της δυνατότητας να μετατρέπεται το τραύμα σε δώρο, χωρίς να αμφισβητείται έστω και στο ελάχιστο η ενεργειακή θεραπεία και ο θησαυρός της πνευματικότητας, χρειάζεται κάποιος ρεαλισμός , επίγνωση και αυτοπαρατήρηση.

Τα μυαλά εύκολα παίρνουν αέρα και τα καλάμια εύκολα καβαλιούνται, όταν η εσωτερική αλλαγή δεν έχει αγγίξει και το μικρότερο κυτταράκι.

Η πνευματικότητα είναι κατάσταση εσωτερική.

Δεν είναι τα ρούχα που φοράς, το φαγητό που τρως, οι λέξεις που αναμασάς, ούτε η συνεχής ασυγκράτητη αισιοδοξία.

Δεν είναι αντικείμενο εντυπωσιασμού.

Δεν είναι μέσον αποδοχής από τους άλλους.

Δεν φωνάζει. Δεν ζητάει επιβεβαίωση.

Δεν είναι επάγγελμα. Δεν είναι ταυτότητα. Δεν είναι προορισμός.

Δεν είναι όνομα, τίτλος, ιδιότητα, αυτοσκοπός.

Δεν είναι αυτά που ο ορθολογισμός σου θέλει.

Δεν αναπαύεται στον καναπέ της ασφάλειας ή της κριτικής.

Δεν είναι ισοπέδωση, αμνησία, δογματισμός.

Δεν σε κάνει άλλον άνθρωπο από αυτόν που πραγματικά είσαι.

Δεν είναι παντιέρα, καταφύγιο, γραφείο συνοικεσίων.

Δεν είναι πανάκεια, σαμάνος, μάγος, γιατρός.

Δεν σου χαϊδεύει τα αυτιά και τις ανασφάλειές σου.

Δεν είναι συσσώρευση πληροφοριών.

Η πνευματικότητα είναι αφαιρετική.

Αφαιρεί από τον νου και την ματιά κάθε προκατάληψη, στερεότυπο, μόδα, σύστημα, τεχνική.

Κάθε ταμπέλα, ταυτότητα, ιδιότητα.

Αφαιρεί την ψευδαίσθηση της γνώσης, της ασφάλειας, της σταθερότητας, της επιτυχίας.

Αφαιρεί ακόμα και την ίδια την αμφισβήτηση.

Όσο αντιστέκεται το Εγώ και ο νους παίζει παιγνίδια, όσο γλύφεις τις παλιές πληγές σου μέχρι να ξαναματώσουν, η πνευματικότητα πονάει και ο τοκετός αργεί.

Η πνευματικότητα σε κινεί, για να μην πω σε ταρακουνάει.

Σε μετακινεί από την θέση που είχες, πριν αποφασίσεις να σταματήσεις το κρυφτό που έπαιζες με τον ίδιο σου τον εαυτό, με την φύση σου. Πριν αποφασίσεις να βγάλεις την μάσκα και το κοστούμι της μεταμφίεσης. Πριν αποφασίσεις να ρισκάρεις και να κυττάξεις τον φόβο κατάματα. Και να ταπεινωθείς. Και να γονατίσεις. Και να νομίζεις ότι δεν θα ξανασηκωθείς ποτέ. Και να σκέφτεσαι ότι έτσι πεθαίνει ο άνθρωπος. Και να νοιώθεις να σβήνεις. Και να το υπερβείς. Και να δεις. Ίσως για πρώτη φορά καθαρά.

Η μετακίνηση αυτή, το πρώτο αυτό συνειδησιακό άλμα που κάνεις, είναι η αλλαγή που λαχταράς.

Για την ακρίβεια, η αρχή της.

Η πνευματικότητα είναι όχημα που σε βοηθάει να γυρίσεις σπίτι. Να θυμηθείς αυτά που ήδη γνωρίζεις. Αυτό που ήδη είσαι. Να δεις τον Κόσμο όπως είναι. Και την θέση σου στον Κόσμο αυτό.

Να δεις τι πραγματικά θέλεις να κάνεις με την ζωή σου. Και τι κάνεις μέχρι τώρα.

Να δεις τι πραγματικά θέλεις να κάνεις για τον Κόσμο. Και τι κάνεις μέχρι τώρα.

Τότε είναι που θα σκεφθείς πολύ πριν ξαναχρησιμοποιήσεις την λέξη πνευματικότητα που εσκεμμένα αναφέρθηκε ήδη τόσες φορές.

Τότε είναι που θα νιώθεις της ίνες της, να πλάθουν μέσα σου, μία βελούδινη μεταμόρφωση.

Kαι όταν πλέον καταλαβαίνεις ότι έχει επιτευχθεί η πολυπόθητη αλλαγή, δεν έχεις φθάσει κάπου. Δεν έχεις φθάσει πουθενά.

Πηγή: http://enallaktikidrasi.com