Δήλωνε άγνοια για νέους ηθοποιούς και μουσικούς, άρχισε λοιπόν και με ρωτούσε έτσι στα άσχετα του πρωινού αν ήξερα το λόγο που δεν βγαίνουν σπουδαίοι καλλιτέχνες της σήμερον ημέραν. Απάντηση δεν ήβρα και σαφώς η απόκρισή μου ήταν ένα τίποτε. Είπε μια ιστορία για το Χατζηχρήστο και άλλη μια πρόσφατη για τη Βάσια Τριφύλλη στο θέατρο που ζήτησε η ίδια πιο δυνατό και εγκάρδιο χειροκρότημα από το κοινό. Κάποτε, συνέχισε να λέει η κυρία, αρκούσε μόνο ένας μορφασμός του ηθοποιού και σκάγαμε όλοι στα γέλια. Τώρα τι; Αρκούν οι χυδαιολογίες και το σεξιστικό χιούμορ για να επενδύσει ένας κωμικός ηθοποιός; Από την μουσική πλευρά του θέματος, υπάρχουν εκατοντάδες μουσικοί που δεν θα αριθμήσω τώρα (διότι δε θα φτάσει μόνο ένα κείμενο για να αναφέρω έστω μερικούς), που είχαν ένα προσωπικό ήχο. Τους ακούς και λες, αυτός είναι ο τάδε ή ο δείνα. Τόσο απλά. Τώρα τι; Τι υπάρχει εκεί έξω; Σίγουρα έχουμε εξαιρέσεις αρκετές μα τι υπάρχει επιτέλους εκεί έξω, μπορεί κάποιος να μου πει; Οι δραματικές σχολές και τα ωδεία είναι γεμάτες, κόσμος και κοσμάκης μαθαίνει να παίζει και να υποδύεται, και λοιπόν; Διαπιστώνεται μια έλλειψη προσωπικότητας ή κάνω ένα τόσο μεγάλο λάθος; Που είναι αυτοί που θα σηκώνουν τα μανίκια και θα βάλουν πλάτη σε έναν καλλιτεχνικό κόσμο που ζει για την πόζα και τα λούσα; Ίσως αυτή η εκπαίδευση να γιγαντώνει ένα τυφλό εσωτερικό γορίλα, ένα προσωπικό Πολύφημο, που να στέκεται τροχοπέδη στην περαιτέρω ανάπτυξη της τέχνης. Ίσως η βιομηχανική παραγωγή καλλιτεχνών να είναι το κλειδί της μη ανάπτυξης του προσωπικού ύφους. Μπορεί και έχει την ικανότητα ο οποιοσδήποτε να δηλώνει μουσικός ή ηθοποιός ή έστω φωτογράφος; Ποιος είναι ο συνθέτης; Αν είναι συνθέτης ο Πλιάτσικας τότε ο Χατζιδάκις τι είναι, προφήτης; Έχουμε μια λειψυδρία κυρίες και κύριοι, και ναι το πιστεύω και εγώ μαζί με αυτή τη πρωινή αϋπνία της γλυκύτατης κυρίας αν και στο εξωτερικό υπάρχουν που και που αναλαμπές. Εντάξει τόσος κόσμος μένει στη γη όλο και κάποιος θα λιποτακτήσει από την βιομηχανική πραγματικότητα. Βεβαίως και δεν τα ισοπεδώνω όλα, όχι δεν πραγματοποιώ μια λεκτική ανοικοδόμηση όπως αυτή του '50 και του '60 στην Αθήνα. Σαφώς και έχουμε μερικούς καλλιτέχνες με μια προσωπική χροιά πιο έντονη μα φτάνουν αυτοί για να σηκώσουν το λάβαρο; Χτες συζητούσα για τον Μουρίκη και σήμερα για τη Χρυσούλα Διαβάτη, τον Αγγελάκα, τον Ψαραντώνη και ένα τσαμπί από κάποιους άλλους. Ρώγες πολυτελείας οι καλλιτέχνες που όσο και να διαβάζουν μερικοί, όσο καλύτεροι τεχνικά να είναι από τους παλαιότερους, όσο άχτι και να το έχουν μένουν στον ορίζοντα της μετριότητας. Κατά τα άλλα έχουμε πάλι όλοι άποψη με επιχειρήματα για το πως και τι πρέπει να γίνει, με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Και η αγάπη, κακά τα ψέματα, είναι το κατακάθι του ζωμού της ζωής. Ας είσαι ότι είσαι ρε παιδί μου, δείξε, πάρε και λάβε αγάπη. Ας έχουμε υγεία, αγάπη και ειρήνη. Όλα τα άλλα είναι στο πάει τους.
Πηγή: kulturosupa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.