ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις* 

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

Και έγραψε ο Εριχ Φρομ στο βιβλίο του "Η επανάσταση της ελπίδας": η απάθεια ενός ανθρώπου στη βιομηχανική κοινωνία σήμερα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και παθολογικά γνωρίσματά του. Κατεβάζει, θέλει να τρέφεται αλλά δεν κινείται, δεν χωνεύει την τροφή του θα λέγαμε. Δεν αφομοιώνει με παραγωγικό τρόπο αυτό που κληρονόμησε, αλλά το συσσωρεύει ή το καταναλώνει.
Πόσα πολλά ερεθίσματα εδώ και πολύ καιρό μας έχουν δώσει η πολιτεία και η κοινωνία μας. Η οικονομική μας κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς. Κοινωνικά η εισροή αλλοδαπού στοιχείου επισύρει προβληματισμούς. Θα έλεγε κάποιος ότι δοκιμαζόμαστε από τρομερό εφιάλτη. Η πραγματικότητα είναι πάρα πολύ σκληρή για εμάς και τα παιδιά μας. Ο κοινωνικός ιστός δοκιμάζεται.
Και τι κάνουμε; Παρακολουθούμε τις δονήσεις που προκαλεί αυτός ο σεισμός και σαν να πρόκειτε απλά να περιμένουμε να τελειώσει.
Και τότε τί; 'Οποιος επιζήσει; Η ελπίδα είναι κάπου εκεί στο μέλλον. Και το μέλλον είναι τα παιδιά μας. Εμείς σαν κοινωνοί αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρέχουμε την αλήθεια και την γνώση με τέτοιον τρόπο ώστε να γαργαλήσουμε τις ευαισθησίες των νέων μας.Δεν είναι όλοι αλλοτριωμένοι. Υπάρχει κινητικότητα σε ευρύ κοινωνικό φάσμα΄και με διάφορες μορφές. Η αλληλεγγύη έχει πάρει μερίδιο από την απάθεια. Η ελπίδα ότι αυτός ο κοινωνικός και οικονομικός σεισμός θα σταματήσει σύντομα είναι ευχή μας. Τότε βέβαια-όπως και τώρα ήδη-μετράμε πληγές. Το πλήγμα το έχει δεχτεί η μεσαία τάξη, που επί δεκαετίες τώρα ήταν το στήριγμα της οικονομίας μας. ΄Εχει αποδεκατιστεί και αποδυναμωθεί.
Καταναλώνουμε ότι γυαλίζει. Και συχνά ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός. Η συσώρευση καταναλωτικών προτύπων και η αναπαραγωγή τους είναι μία από τις μορφές αλλοτρίωσης.
Η ελπίδα πως τα γεγονότα θα δημιουργήσουν νέες ανάγκες από τις οποίες θα μπορέσουμε να βρούμε την μεταβιομηχανική ταυτότητά μας είναι ακόμα ζωντανή.

*Πολιτικός Επιστήμων