«ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΜΠΟΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ»!

Από την Μελίτα Κάραλη

Τους συναντώ κάθε μέρα. Είναι Φωτεινοί Άνθρωποι που κάνουν μικρά ή μεγάλα όμορφα πράγματα κάτω από το ημίφως των καιρών. Δίνουν παρηγοριά στους γύρω, ένα χάδι κουράγιου -σπρώξιμο, σε όσους τραβάνε μπροστά. Ίσως να χαρίζουν και λίγη πίστη για το μέλλον σε όσους νοσταλγούν το παρελθόν.
Με δυσκολία, με χαρά, και με τόνους αγάπης. Πέφτουν, σηκώνονται και ξανασυνεχίζουν, με την άγια σκόνη που τους περισσεύει. Με φόβο αλλά χωρίς δειλία. Με επιμονή, με χίλια δυο εμπόδια. Με «το πολύ το μπορώ, το λίγο δεν μου φτάνει». Με την εποχή τους ως μεγαλύτερο εχθρό τους, με την εποχή το φρένο της αδράνειάς τους. Έχοντας επίγνωση της εποχής στην οποία ζουν, μοιάζουν να χτυπάνε με φόρα στον τοίχο, αλλά συνεχίζουν. Μέχρι να ανοίξει ο δρόμος, να αλλάξει ο καιρός, να μπει φως. «Κατάρα να ‘χεις γεννηθεί σε μια ενδιαφέρουσα εποχή». «Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε» λέει η παραιτημένη ηρωίδα του Σέξπιρ. Εκείνος που συνεχίζει να ζει, οφείλει να μάθει. Κάθε μέρα μπορούμε να γράφουμε και για έναν γενναίο, φωτεινό φίλο, και τελικά αποφασίσαμε να το κάνουμε στήλη. Θα μπορείτε να μας προτείνετε κι εσείς τους δικούς σας. Θα ζητάμε από τους φωτεινούς μας ανθρώπους να μας δείχνουν κι εκείνοι με τη σειρά τους τους ανθρώπους που συναντάνε στο δικό τους μονοπάτι. Εκείνους που μας λέει να γίνουμε ο Καζαντζάκης ψάχνουμε -να γίνουμε: «Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων». Κι εδώ, δώσαμε όρκο. Να χαιρόμαστε περισσότερο για τα ωραία πράγματα που κάνουμε. Να κοιτάμε τη χαρά στα μάτια, να μην την αφήνουμε να χάνεται σαν νερό μέσα από τα χέρια. Να μην ξυπνήσουμε μια μέρα για να κοιτάξουμε πίσω και να πούμε πόσο ευτυχισμένοι υπήρξαμε τελικά τότε -τώρα. 

 
Πηγή: www.doctv.gr