ΚΑΜΥ: ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΘΗ «ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ»!

«ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΜΕ ακόμη και με λανθασμένες δικαιολογίες είναι ένας κόσμος οικείος. Αντίθετα όμως, μέσα σ’ ένα σύμπαν στερημένο αίφνης από ψευδαισθήσεις και φώτα, ο άνθρωπος αισθάνεται σαν ξένος. Βρίσκεται σε μια εξορία οριστική και αμετάκλητη, αφού δεν έχει τις αναμνήσεις μιας χαμένης πατρίδας ούτε την ελπίδα μιας γης της επαγγελίας. Η διάζευξη του ανθρώπου από τη ζωή του, του ηθοποιού από το σκηνικό του, αυτό ακριβώς είναι το συναίσθημα του παράλογου». 

«ΕΛΕΓΑ ΠΩΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟΣ και προχωρούσα πολύ γρήγορα. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Παράλογο είναι το χάσμα ανάμεσα στο ότι δε δικαιολογείται και στο μάταιο, μα δυνατό πόθο του ανθρώπου για σαφήνεια. Το παράλογο ισχύει και για τον άνθρωπο και για τον κόσμο. Για την ώρα είναι το μόνο που τους συνδέει. Τους ενώνει όπως ενώνει τους ανθρώπους το μίσος.
ΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΜΕΤΡΗΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ η περιπέτειά μου αυτό μονάχα μπορώ να δω καθαρά. Ας σταθούμε εδώ. Αν δεχτώ πως αυτός ο παραλογισμός που ρυθμίζει τις σχέσεις μου με τη ζωή είναι αλήθεια, αν μπροστά στο θέαμα του κόσμου νοιώθω αυτό το συναίσθημα, αυτή την ανάγκη για σαφήνεια που μ' αναγκάζει ν' αναζητήσω τη γνώση, είμαι υποχρεωμένος να θυσιάσω τα πάντα σ' αυτή την αλήθεια και να την κοιτάξω κατάματα για να μπορέσω να την καταλάβω. Προπάντων, είμαι υποχρεωμένος να συμμορφωθώ μαζί της και να υποστώ όλες τις συνέπειες. Εδώ μιλάω για αξιοπρέπεια.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΟΜΩΣ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΑΝ Η ΣΚΕΨΗ μπορεί να διατηρηθεί μέσα σ' αυτή την έρημο που τόλμησε να μπει. Εκεί βρήκε την τροφή της. Σ' αυτή την έρημο κατάλαβε πως μέχρι τώρα τρεφόταν με αυταπάτες. Ήταν η αφορμή για μερικά από τα πιο σημαντικά θέματα της ανθρώπινης σκέψης. Απ' τη στιγμή που η σκέψη διακρίνει σωστά, ο παραλογισμός γίνεται πάθος - το πιο φοβερό απ' όλα. 

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΜΩΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ αν μπορούμε να ζούμε με τα πάθη μας κι αν μπορούμε να δεχτούμε τον αδέκαστο νόμο του που πυρπολεί την καρδιά φλογίζοντάς την. Είναι νωρίς όμως ακόμα για να το αντιμετωπίσουμε. Βρίσκεται στη μέση αυτής της εμπειρίας. Θα έλθει η ώρα του. Ας ξαναγυρίσουμε στα θέματα και στις σκέψεις της ερήμου. Το να τ' απαριθμήσουμε είναι αρκετό.
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΑΝΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ για να υποστηρίξουν το παράλογο. Ποτέ δε διακόπηκε η παράδοση της ταπεινής σκέψης. Φαίνεται πως δεν υπάρχει λόγος να ξαναγίνει ορθολογιστική κριτική αφού έγινε τόσες φορές. Κι όμως, η εποχή μας βλέπει να ξαναδημιουργούνται αυτά τα παράδοξα συστήματα που επινοούν τρόπους για να κάνουν τη λογική να σκοντάψει, λες και προηγείτο πάντα. Αλλά αυτό δεν αποδεικνύει τόσο την πρόοδο της λογικής όσο τη δύναμη των ελπίδων της.
ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΥΤΗ Η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΤΑΣΕΩΝ εκφράζει το τρομερό δράμα του ανθρώπου που, κομμένος στα δύο, επιθυμεί την ενότητα και τη φωτεινή θεά που μπορεί να 'χει απ' τα τείχη που τον κλείνουν. 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Α. Καμύ, Ο Μύθος του Σίσυφου (δοκίμιο πάνω στο παράλογο), εκδ. Καστανιώτη. Αλμπέρ Καμύ (7 Νοεμβρίου 1913-4 Ιανουαρίου 1960). 

Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα, περιλαμβάνονται τα μυθιστορήματα Ο Ξένος και Η Πανούκλα, τα θεατρικά Καλλιγούλας και Οι Δίκαιοι, αλλά και τα φιλοσοφικά δοκίμια Ο Μύθος του Σίσσυφου και Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος. Το 1957 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
 

Πηγή: www.doctv.gr