Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης*
- Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Οι περισσότεροι άνθρωποι λένε ότι οι πράξεις είναι σημαντικότερες απ’ τις λέξεις. Ως ένα σημείο έχουν δίκιο, αλλά δεν είναι απόλυτα σωστό αυτό. Επιβάλλεται να δίνουμε λίγη παραπάνω σημασία στις λέξεις εκείνες που έχουν κάτι να εκφράσουν. Που είναι πολύ σημαντικές κι απαραίτητες ώστε να αντιληφθούμε τη σημασία τους.
Στις λέξεις εκείνες που παραμένουν μέσα μας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή ώστε αβίαστα να τις αφήσουμε να πλημμυρίσουν τις αισθήσεις μας για να καταλάβουμε πόσα μπορούν να καταφέρουν.
Απόψε λοιπόν που η μνήμη μου θα διαγράψει τη σκέψη σου, θα ήθελα να τις βγάλω από μέσα μου, βλέποντας πως με τις πράξεις σου το μόνο που κατάφερες ήταν να αναιρέσεις τον εαυτό σου.
Θυμάσαι τις λέξεις μου εκείνες που σε έκαναν να νιώσεις σαν να αντίκρισες τον έρωτα για πρώτη φορά; Που επιτέλους -όπως έλεγες- ζούσες κάτι τόσο ιδιαίτερο. Το ένστικτό σου έλεγε ότι δε θα έρθει κάτι απροσδόκητο πάλι να σου καταστρέψει την ιστορία μας.
Κρατούσες σφιχτά την ευτυχία σου, με όλη σου τη δύναμη και δεν ήξερες τι να ευχηθείς περισσότερο. Να με πιστέψεις ή να εμπιστευθείς το μυαλό σου που αντιστεκόταν σθεναρά; Όχι γιατί δεν ήμουν ειλικρινής, αλλά γιατί σε κρατούσαν σε ομηρία οι πληγές του παρελθόντος. Το καταλάβαινα, αλλά σιωπούσα.
Η καρδιά επιβάλλει πριν περάσουμε στις πράξεις να γίνουν τα ανομολόγητα λόγια μας η γέφυρα προς αυτές. Πίστεψέ με, αυτή η γέφυρα δε χτίζεται εύκολα. Σου το φώναζα διαρκώς μα δεν ήθελες να το πιστέψεις. Σου το έδειχνα με όποιο τρόπο μπορούσα. Δε γίνεται να πραγματοποιήσεις τίποτα χωρίς να το έχεις ονειρευτεί πρώτα, σου έλεγα. Μάταια όμως.
Οι λέξεις μας όπως κι οι πράξεις μας, είναι ικανές να «ταΐσουν» τα συναισθήματά μας. Κάποιες φορές μπορεί να κάνουν κάποιον τον πιο ευτυχισμένο ή τον πιο δυστυχισμένο άνθρωπο του κόσμου. Μιλάω για τις αξέχαστες βραδιές που ήμασταν μακριά.
Συζητούσαμε στο τηλέφωνο κι εκεί που δεν το περίμενες, ξεκινούσα να λέω όλα αυτά που αισθανόμουν για σένα. Σε φανταζόμουν να παίρνεις εκείνη τη χαζή έκφραση ενός ανθρώπου που πετάει στα σύννεφα και δε χρειάζεται τίποτα άλλο πια, σου έμεναν χαραγμένα μέσα σου κι ας μην τα πίστευες πάντα. Ή τα φθινοπωρινά απογεύματα που περπατούσαμε χέρι-χέρι. Εκεί που δεν περίμενες τίποτα πιο όμορφο να συμβεί, να ακούς δυο απλές λέξεις βγαλμένες απ’ την καρδιά μου. Αυτό ήταν που τις έκανε τόσο ξεκάθαρες μέσα στην πολυπλοκότητά τους.
Στιγμές, αγαλλίαση, δάκρυα, χαμόγελα και πολλά άλλα ακόμα μπορούν οι πράξεις να δώσουν, μου έλεγες. Έρχονται όμως οι ζόρικες στιγμές που μισείς τον εαυτό σου γιατί δεν τόλμησε να κάνει όσα ήθελε. Ο λόγος ήταν πως δεν υπήρξε ποτέ αυτή η γέφυρα για να περάσεις απέναντι. Αναζητάς ένα άλλοθι για να τον δικαιολογήσεις. Γίνεται ένας φαύλος κύκλος. Ξανά απ’ την αρχή να βαδίζεις σ ένα δρόμο χωρίς γυρισμό.
Ξέρεις κάτι; Αυτά τα οποία μετανιώνουμε είναι εκείνα που αρνηθήκαμε να πούμε και να κάνουμε ενώ τα θέλαμε πραγματικά. Τα δικά μου τα λόγια ήταν ισοδύναμά με τις πράξεις μου. Κάθε μου υπόσχεση την έκανα πραγματικότητα χωρίς κανένα δισταγμό. Την ώρα που μου έλεγες ότι με χρειάζεσαι, ήμουν πάντα εκεί. Πριν προλάβεις να πεις «μου λείπεις», εγώ βρισκόμουν κάτω απ’ την πόρτα σου.
Οι δίκες σου οι λέξεις ήταν αδύναμες. Ποτέ δε θα μετατρεπόντουσαν σε ουσιαστικές πράξεις. Οι μεγάλες σου προτάσεις πάντα κρατούσαν ένα «αν» ανάμεσά τους. Δεν κατάφερες να το βγάλεις απ’ τη μέση. Έμενε πάντα εκεί. Το παραδέχτηκες πολλές φορές.
Δε σε κατηγορώ όμως. Απλά σου εύχομαι να καταλάβεις ότι ο έρωτας θέλει δύναμη και θέληση για να αποκτήσει την αξία που του αναλογεί. Τα όμορφα μέρη του λόγου είναι η αφετηρία κι αφήνουν καλύτερη ανάμνηση. Θυμήσου το, την επόμενη φορά που θα ψάξεις για το ιδανικό.
Στις λέξεις εκείνες που παραμένουν μέσα μας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή ώστε αβίαστα να τις αφήσουμε να πλημμυρίσουν τις αισθήσεις μας για να καταλάβουμε πόσα μπορούν να καταφέρουν.
Απόψε λοιπόν που η μνήμη μου θα διαγράψει τη σκέψη σου, θα ήθελα να τις βγάλω από μέσα μου, βλέποντας πως με τις πράξεις σου το μόνο που κατάφερες ήταν να αναιρέσεις τον εαυτό σου.
Θυμάσαι τις λέξεις μου εκείνες που σε έκαναν να νιώσεις σαν να αντίκρισες τον έρωτα για πρώτη φορά; Που επιτέλους -όπως έλεγες- ζούσες κάτι τόσο ιδιαίτερο. Το ένστικτό σου έλεγε ότι δε θα έρθει κάτι απροσδόκητο πάλι να σου καταστρέψει την ιστορία μας.
Κρατούσες σφιχτά την ευτυχία σου, με όλη σου τη δύναμη και δεν ήξερες τι να ευχηθείς περισσότερο. Να με πιστέψεις ή να εμπιστευθείς το μυαλό σου που αντιστεκόταν σθεναρά; Όχι γιατί δεν ήμουν ειλικρινής, αλλά γιατί σε κρατούσαν σε ομηρία οι πληγές του παρελθόντος. Το καταλάβαινα, αλλά σιωπούσα.
Η καρδιά επιβάλλει πριν περάσουμε στις πράξεις να γίνουν τα ανομολόγητα λόγια μας η γέφυρα προς αυτές. Πίστεψέ με, αυτή η γέφυρα δε χτίζεται εύκολα. Σου το φώναζα διαρκώς μα δεν ήθελες να το πιστέψεις. Σου το έδειχνα με όποιο τρόπο μπορούσα. Δε γίνεται να πραγματοποιήσεις τίποτα χωρίς να το έχεις ονειρευτεί πρώτα, σου έλεγα. Μάταια όμως.
Οι λέξεις μας όπως κι οι πράξεις μας, είναι ικανές να «ταΐσουν» τα συναισθήματά μας. Κάποιες φορές μπορεί να κάνουν κάποιον τον πιο ευτυχισμένο ή τον πιο δυστυχισμένο άνθρωπο του κόσμου. Μιλάω για τις αξέχαστες βραδιές που ήμασταν μακριά.
Συζητούσαμε στο τηλέφωνο κι εκεί που δεν το περίμενες, ξεκινούσα να λέω όλα αυτά που αισθανόμουν για σένα. Σε φανταζόμουν να παίρνεις εκείνη τη χαζή έκφραση ενός ανθρώπου που πετάει στα σύννεφα και δε χρειάζεται τίποτα άλλο πια, σου έμεναν χαραγμένα μέσα σου κι ας μην τα πίστευες πάντα. Ή τα φθινοπωρινά απογεύματα που περπατούσαμε χέρι-χέρι. Εκεί που δεν περίμενες τίποτα πιο όμορφο να συμβεί, να ακούς δυο απλές λέξεις βγαλμένες απ’ την καρδιά μου. Αυτό ήταν που τις έκανε τόσο ξεκάθαρες μέσα στην πολυπλοκότητά τους.
Στιγμές, αγαλλίαση, δάκρυα, χαμόγελα και πολλά άλλα ακόμα μπορούν οι πράξεις να δώσουν, μου έλεγες. Έρχονται όμως οι ζόρικες στιγμές που μισείς τον εαυτό σου γιατί δεν τόλμησε να κάνει όσα ήθελε. Ο λόγος ήταν πως δεν υπήρξε ποτέ αυτή η γέφυρα για να περάσεις απέναντι. Αναζητάς ένα άλλοθι για να τον δικαιολογήσεις. Γίνεται ένας φαύλος κύκλος. Ξανά απ’ την αρχή να βαδίζεις σ ένα δρόμο χωρίς γυρισμό.
Ξέρεις κάτι; Αυτά τα οποία μετανιώνουμε είναι εκείνα που αρνηθήκαμε να πούμε και να κάνουμε ενώ τα θέλαμε πραγματικά. Τα δικά μου τα λόγια ήταν ισοδύναμά με τις πράξεις μου. Κάθε μου υπόσχεση την έκανα πραγματικότητα χωρίς κανένα δισταγμό. Την ώρα που μου έλεγες ότι με χρειάζεσαι, ήμουν πάντα εκεί. Πριν προλάβεις να πεις «μου λείπεις», εγώ βρισκόμουν κάτω απ’ την πόρτα σου.
Οι δίκες σου οι λέξεις ήταν αδύναμες. Ποτέ δε θα μετατρεπόντουσαν σε ουσιαστικές πράξεις. Οι μεγάλες σου προτάσεις πάντα κρατούσαν ένα «αν» ανάμεσά τους. Δεν κατάφερες να το βγάλεις απ’ τη μέση. Έμενε πάντα εκεί. Το παραδέχτηκες πολλές φορές.
Δε σε κατηγορώ όμως. Απλά σου εύχομαι να καταλάβεις ότι ο έρωτας θέλει δύναμη και θέληση για να αποκτήσει την αξία που του αναλογεί. Τα όμορφα μέρη του λόγου είναι η αφετηρία κι αφήνουν καλύτερη ανάμνηση. Θυμήσου το, την επόμενη φορά που θα ψάξεις για το ιδανικό.
*Δημήτρης Μπότης
Πηγή: pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.