από την αναγνώστρια της Lifoland, Hλιού Όλγα
Ενός λεπτού κραυγή για όλους εκείνους που καταπίνουν ανελέητα τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους. Λες και δεν πιάνουν χώρο στο σώμα τους, επειδή είναι αόρατα και έτσι δεν παχαίνουν, δεν επιβαρύνουν, χάνονται. Μόνο που όσο χάνονται αυτά, χάνεσαι και εσύ μαζί τους.
Τουλάχιστον ενός λεπτού κραυγή, λοιπόν, για αυτούς, που δεν είναι λίγοι, δεν είσαι μόνος, είμαστε πολλοί και είμαστε άξιοι να πνιγούμε από ασφυξία, αφού οι λέξεις και οι φωνές που ποτέ δεν βγήκαν από το στόμα μας απειλούν σταδιακά να κλείσουν κάθε αρτηρία και κάθε πηγη οξυγόνου μας. Όχι, αυτό που λέω δεν είναι υπερβολικό. Όχι, επειδή καταπίνεις κάτι αόρατο μη γελιέσαι ότι αυτό απορροφάται και αποβάλεται ομαλά από τον οργανισμό. Οι συνέπειες είναι κοντά. Είναι θέμα χρόνου.
Τα σημάδια τα βλέπω. H φωνή σου σπάει, τα χέρια σου παίζουν νευρικά από την τόση ένταση που δεν εξωτερικεύεται και η καρδιά σου χτυπάει χωρίς ρυθμό, μπας και ζαλιστείς και ξυπνήσεις και φωνάξεις και πείς κάτι. Μπας και πείς αυτό που νιώθεις.
Το παιχνίδι έχει ως εξής. Για κάθε λέξη που καταπίνεται κατεβαίνουν ή ανεβαίνουν αντίστοιχα τα επίπεδα αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης, ανασφαλειών ενώ παρατηρείται έντονη αύξηση πονοκεφάλων, στομαχικών διαταρραχών καθώς και μια διάχυτη αίσθηση μελαγχολίας, μοναξιάς, απογοήτευσης και ματαιότητας. Πρόκειται για ένα αυτοάνοσο νόσημα, το οποίο βλάπτει αργά και σταθερά το ανοσοποιητικό. Τόσο αργά και τόσο σταθερά που καταφέρνεις να ξεγελάς τον ίδιο σου τον εαυτό και να πείθεσαι ότι δεν νοσείς από κατι, ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι ο τρόπος που αλληλεπιδράς με τον κόσμο σου αρκεί.
''Λέω αυτό που θέλω, αυτό που νιώθω, αυτό που σκέφτομαι, απλά όχι πάντα και όχι τη στιγμή που το νιώθω και ολοκληρωτικά''. Και όχι. 'Εκφραση με το σταγονόμετρο.
Καλά, είναι τόσο σκληρό να παραδεχτείς τη δειλία σου, να μιλήσεις δυνατά και να εκτεθείς;
Eίναι τόσο σκληρό να φωνάξεις ...ναί θέλω κάποιος να με πάρει από το χέρι και να με ρωτήσει, κοιτώντας με μέσα στα μάτια, τι νιώθω, να με πείσει ότι τον ενδιαφέρει πραγματικά. Να με πείσει ότι θα πάρει μαζί του ό,τι του πώ και δεν θα βιαστεί να το πετάξει στον πρώτο κάδο σκουπιδιών, στην πρώτη γωνία στο τέλος του δρόμου. Να με πείσει οτι θέλει να με γνωρίσει.
Ναι είναι τόσο σκληρό. Αλλά τελικά, όχι τόσο όσο φαίνεται.
Νοσείς, λοιπόν, αλλα μη δοκιμάσεις να πάρεις Panadol cold & flu ή κάποιο υπνωτικό, γιατί πρόσεξε στον ύπνο σου θα σε βρεί το υποσυνείδητο. Και το υποσυνείδητο ξέρει. Το υποσυνείδητο δεν ξεγελιέται και όπως του φέρεσαι θα σου φερθεί. Όσο το αγαπήσεις θα σε φροντίσει. Και όσο του πετάς χημικές ουσίες, δακρυγόνα και μολότοφ τόσο θα στο ανταποδίδει τη νύχτα. Όχι από κακία, από ανάγκη. Και στην ανάγκη, η καλύτερη άμυνα είναι η επιίθεση. Επειδή, λοιπόν, την ημέρα αγνόησες το υποσυνείδητο σου που ούρλιαζε επειδή το πλήγωνες συστηματικά, τη νύχτα θα δείς όλα όσα ενοχλούν την ψυχή σου και τα προσπερνάς σφυρίζοντας αδιάφορα. Αλλά πρόσεξε, τότε θα είσαι ανήμπορος να αντισταθείς, γιατί με κλειστά μάτια βλέπεις κατάματα τις αλήθειες σου, αλλά και ό,τι δεν θές να βλέπεις στη ζωή σου και δεν έχεις βρεί ακόμη τη δύναμη να το πετάξεις εκτός.
Ενός λεπτού κραυγή, λοιπόν, στους πνιγμένους που αυτοτιμωρούνται και καταδικάζονται στη σιωπή τους, γιατί καταβάθος πιστεύουν ότι αυτός ο κόσμος δεν θα τους καταλάβει και δεν θα αγκαλιάσει την αλήθεια τους. Θα τους ξεμπροστιάσει και αφού τους απογυμνώσει τελείως από τα προσωπεία που καλύπτουν την καρδιά τους, θα τους πετάξει ανυπεράσπιστους, περιγελώντας τους για κάθε αδυναμία τους. Και τότε τα ανυπεράσπιστα γυμνά ανθρωπάκια θα βυθιστούν στη μοναξιά τους μιά για πάντα.
Άλλη μια κραυγή, λοιπόν, γιατί αυτό είναι ένα ψέμα. Γιατί στο σημείο αυτό το παιχνίδι έχει ως εξής. Για κάθε λέξη που εκφράζεις, περνάς και ένα level προσωπικής πνευματικής ελευθερίας. Και level to level μικρό ανθρωπάκι, πρέπει να μάθεις ότι έρχεσαι πιο κοντά σου, στην αλήθεια σου, στον ένα και μοναδικό πραγματικό σου εαυτό. Γιατί όταν αυτό που σκέφτεσαι, αυτό λές και όταν αυτό που νιώθεις, αυτό εκφράζεις, μπορείς να πετάξεις ότι ψεύτικο και ξένο πέφτει σαν πέπλο στο πρόσωπό σου και να ζήσεις στην αλήθεια σου, χωρίς παρεκλίσεις και εκπτώσεις. Τότε ίσως δεν θα βρεις την ευτυχία, θα περπατάς όμως στο σωστό και μοναδικό δρόμο για την αναζήτηση της. Και τότε, όσοι θέλουν να έρθουν μαζί σου, θα έρθουν. Σίγουρα όμως θα είσαι εσύ μαζί σου.
Ενός λεπτού σιγή, για την κραυγή που όταν αφήσεις να μπει στη ζωή σου, λυτρώνεσαι. Είναι απλά μια απόφαση όπως η απόφαση να βουτήξεις στη θάλασσα. Τρως πρώτα μια κρυάδα, αλλά μετά κολυμπάς ελεύθερα. Και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να κολυμπήσεις. Και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να νιώσεις το σώμα σου ελεύθερο και να ανακαλύψεις το δικό σου μοναδικό τρόπο να κολυμπάς εκεί έξω.
Τουλάχιστον ενός λεπτού κραυγή, λοιπόν, για αυτούς, που δεν είναι λίγοι, δεν είσαι μόνος, είμαστε πολλοί και είμαστε άξιοι να πνιγούμε από ασφυξία, αφού οι λέξεις και οι φωνές που ποτέ δεν βγήκαν από το στόμα μας απειλούν σταδιακά να κλείσουν κάθε αρτηρία και κάθε πηγη οξυγόνου μας. Όχι, αυτό που λέω δεν είναι υπερβολικό. Όχι, επειδή καταπίνεις κάτι αόρατο μη γελιέσαι ότι αυτό απορροφάται και αποβάλεται ομαλά από τον οργανισμό. Οι συνέπειες είναι κοντά. Είναι θέμα χρόνου.
Τα σημάδια τα βλέπω. H φωνή σου σπάει, τα χέρια σου παίζουν νευρικά από την τόση ένταση που δεν εξωτερικεύεται και η καρδιά σου χτυπάει χωρίς ρυθμό, μπας και ζαλιστείς και ξυπνήσεις και φωνάξεις και πείς κάτι. Μπας και πείς αυτό που νιώθεις.
Το παιχνίδι έχει ως εξής. Για κάθε λέξη που καταπίνεται κατεβαίνουν ή ανεβαίνουν αντίστοιχα τα επίπεδα αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης, ανασφαλειών ενώ παρατηρείται έντονη αύξηση πονοκεφάλων, στομαχικών διαταρραχών καθώς και μια διάχυτη αίσθηση μελαγχολίας, μοναξιάς, απογοήτευσης και ματαιότητας. Πρόκειται για ένα αυτοάνοσο νόσημα, το οποίο βλάπτει αργά και σταθερά το ανοσοποιητικό. Τόσο αργά και τόσο σταθερά που καταφέρνεις να ξεγελάς τον ίδιο σου τον εαυτό και να πείθεσαι ότι δεν νοσείς από κατι, ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι ο τρόπος που αλληλεπιδράς με τον κόσμο σου αρκεί.
''Λέω αυτό που θέλω, αυτό που νιώθω, αυτό που σκέφτομαι, απλά όχι πάντα και όχι τη στιγμή που το νιώθω και ολοκληρωτικά''. Και όχι. 'Εκφραση με το σταγονόμετρο.
Καλά, είναι τόσο σκληρό να παραδεχτείς τη δειλία σου, να μιλήσεις δυνατά και να εκτεθείς;
Eίναι τόσο σκληρό να φωνάξεις ...ναί θέλω κάποιος να με πάρει από το χέρι και να με ρωτήσει, κοιτώντας με μέσα στα μάτια, τι νιώθω, να με πείσει ότι τον ενδιαφέρει πραγματικά. Να με πείσει ότι θα πάρει μαζί του ό,τι του πώ και δεν θα βιαστεί να το πετάξει στον πρώτο κάδο σκουπιδιών, στην πρώτη γωνία στο τέλος του δρόμου. Να με πείσει οτι θέλει να με γνωρίσει.
Ναι είναι τόσο σκληρό. Αλλά τελικά, όχι τόσο όσο φαίνεται.
Νοσείς, λοιπόν, αλλα μη δοκιμάσεις να πάρεις Panadol cold & flu ή κάποιο υπνωτικό, γιατί πρόσεξε στον ύπνο σου θα σε βρεί το υποσυνείδητο. Και το υποσυνείδητο ξέρει. Το υποσυνείδητο δεν ξεγελιέται και όπως του φέρεσαι θα σου φερθεί. Όσο το αγαπήσεις θα σε φροντίσει. Και όσο του πετάς χημικές ουσίες, δακρυγόνα και μολότοφ τόσο θα στο ανταποδίδει τη νύχτα. Όχι από κακία, από ανάγκη. Και στην ανάγκη, η καλύτερη άμυνα είναι η επιίθεση. Επειδή, λοιπόν, την ημέρα αγνόησες το υποσυνείδητο σου που ούρλιαζε επειδή το πλήγωνες συστηματικά, τη νύχτα θα δείς όλα όσα ενοχλούν την ψυχή σου και τα προσπερνάς σφυρίζοντας αδιάφορα. Αλλά πρόσεξε, τότε θα είσαι ανήμπορος να αντισταθείς, γιατί με κλειστά μάτια βλέπεις κατάματα τις αλήθειες σου, αλλά και ό,τι δεν θές να βλέπεις στη ζωή σου και δεν έχεις βρεί ακόμη τη δύναμη να το πετάξεις εκτός.
Ενός λεπτού κραυγή, λοιπόν, στους πνιγμένους που αυτοτιμωρούνται και καταδικάζονται στη σιωπή τους, γιατί καταβάθος πιστεύουν ότι αυτός ο κόσμος δεν θα τους καταλάβει και δεν θα αγκαλιάσει την αλήθεια τους. Θα τους ξεμπροστιάσει και αφού τους απογυμνώσει τελείως από τα προσωπεία που καλύπτουν την καρδιά τους, θα τους πετάξει ανυπεράσπιστους, περιγελώντας τους για κάθε αδυναμία τους. Και τότε τα ανυπεράσπιστα γυμνά ανθρωπάκια θα βυθιστούν στη μοναξιά τους μιά για πάντα.
Άλλη μια κραυγή, λοιπόν, γιατί αυτό είναι ένα ψέμα. Γιατί στο σημείο αυτό το παιχνίδι έχει ως εξής. Για κάθε λέξη που εκφράζεις, περνάς και ένα level προσωπικής πνευματικής ελευθερίας. Και level to level μικρό ανθρωπάκι, πρέπει να μάθεις ότι έρχεσαι πιο κοντά σου, στην αλήθεια σου, στον ένα και μοναδικό πραγματικό σου εαυτό. Γιατί όταν αυτό που σκέφτεσαι, αυτό λές και όταν αυτό που νιώθεις, αυτό εκφράζεις, μπορείς να πετάξεις ότι ψεύτικο και ξένο πέφτει σαν πέπλο στο πρόσωπό σου και να ζήσεις στην αλήθεια σου, χωρίς παρεκλίσεις και εκπτώσεις. Τότε ίσως δεν θα βρεις την ευτυχία, θα περπατάς όμως στο σωστό και μοναδικό δρόμο για την αναζήτηση της. Και τότε, όσοι θέλουν να έρθουν μαζί σου, θα έρθουν. Σίγουρα όμως θα είσαι εσύ μαζί σου.
Ενός λεπτού σιγή, για την κραυγή που όταν αφήσεις να μπει στη ζωή σου, λυτρώνεσαι. Είναι απλά μια απόφαση όπως η απόφαση να βουτήξεις στη θάλασσα. Τρως πρώτα μια κρυάδα, αλλά μετά κολυμπάς ελεύθερα. Και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να κολυμπήσεις. Και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να νιώσεις το σώμα σου ελεύθερο και να ανακαλύψεις το δικό σου μοναδικό τρόπο να κολυμπάς εκεί έξω.
Πηγή: lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.