Η Κοινωνία των Εθνών ιδρύθηκε αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά είχε 42 Κράτη Μέλη, 26 από τα οποία ήταν μη ευρωπαϊκά. Η Κοινωνία των Εθνών έφτασε τον μέγιστο αριθμό των 57 Κρατών Μελών. Δημιουργήθηκε όταν ένας αριθμός ατόμων στη Γαλλία, τη Νότια Αφρική, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ πίστεψαν ότι μία παγκόσμια οργάνωση των εθνών θα μπορούσε να συμβάλλει στο να μην επαναληφθεί η φρίκη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18). Ένας αποτελεσματικός παγκόσμιος οργανισμός ήταν εφικτό να δημιουργηθεί, με δεδομένο ότι η επικοινωνία είχε κατά πολύ βελτιωθεί ενώ υπήρχε μεγάλη εμπειρία συνεργασίας στο πλαίσιο διεθνών οργανισμών. Ο συντονισμός και η συνεργασία για την οικονομική και κοινωνική πρόοδο άρχισαν να αποκτούν σημασία.
Η Κοινωνία των Εθνών είχε δύο βασικούς στόχους. Πρώτον, αποσκοπούσε στη διατήρηση της ειρήνης μέσω της συλλογικής δράσης. Οι διενέξεις έπρεπε να παραπέμπονται στο Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών για επιδιαιτησία και συμβιβασμό. Εάν χρειαζόταν, θα μπορούσαν να επιβληθούν οικονομικές και στη συνέχεια στρατιωτικές κυρώσεις. Με άλλα λόγια, τα Κράτη Μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση να υπερασπίζονται τα υπόλοιπα από επιθέσεις. Δεύτερον, η Κοινωνία των Εθνών είχε ως στόχο την προώθηση της διεθνούς συνεργασίας στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα.
Το τέλος της Κοινωνίας των Εθνών
Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε φανερό ότι η Κοινωνία των Εθνών είχε αποτύχει στον κύριο στόχο της, τη διατήρηση της ειρήνης. Η Κοινωνία των Εθνών δεν είχε δική της στρατιωτική δύναμη και εξαρτιόταν από τις εισφορές των μελών της. Τα μέλη της δεν ήταν πρόθυμα να επιβάλουν οικονομικές ή στρατιωτικές κυρώσεις. Το ηθικό της κύρος ήταν ανεπαρκές.
Αρκετές Μεγάλες Δυνάμεις δεν πρόσφεραν στήριξη στην Κοινωνία των Εθνών: η κρίσιμης σημασίας ένταξη των Ηνωμένων Πολιτειών δεν έγινε ποτέ. Η Γερμανία υπήρξε μέλος για μόνο επτά χρόνια από το 1926, ενώ η ΕΣΣΔ για μόλις πέντε χρόνια (από το 1934). Η Ιαπωνία και η Ιταλία αποσύρθηκαν τη δεκαετία του '30. Στη συνέχεια, η Κοινωνία των Εθνών εξαρτιόταν κυρίως από τη Βρετανία και τη Γαλλία, που δικαιολογημένα δίσταζαν να αναλάβουν δυναμική δράση. Για τις κυβερνήσεις, που είχαν συνηθίσει να διατηρούν την ανεξαρτησία τους, ήταν πραγματικά δύσκολο να συνεργαστούν στο νέο αυτό οργανισμό.
Πηγή: http://www.unric.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.